LITMIR.BIZ

      Zarfın üstünde el yazısıyla “Rauf” yazıyordu, bir de sokağın ismiyle evin numarası. Gönderene ait hiçbir bilgi yoktu, ne bir isim ne de bir adres. Rauf ise kuryenin sandığı gibi yaşlı biri değildi, sadece on iki yaşındaydı. Ama tuhaf bir çocuk olduğu söylenebilirdi. Anne ve babasıyla birlikte Gümüş Halka Sokağı’nda oldukça eski bir evde yaşıyordu.

      Nesillerdir Rauf’un ailesine ait olan ev, sokaktaki diğer evlerden, hatta şehirdeki diğer evlerden çok farklıydı. 1878 yılında inşa edilmişti ve bazı ülkelerin tarihinden bile daha eskiydi.

      Ev dört katlıydı, ancak dışarıdan yalnızca üç katı görünüyordu. Yer altına yapılmış ve artık mahzen olarak kullanılan kat, eve gizemli bir hava veriyordu. Aslında savaş zamanında sığınak görevi görerek pek çok kişinin hayatını kurtarmıştı. Çatı katı ise küçük, yuvarlak penceresinden sızan ışıkla aydınlanıyordu. Pencerelerini örten yeşil tahta kepenkler evin eskiliğini daha çok vurguluyordu.

      Evin ön ve yan cepheleri taştandı. Arka cepheyse beyaza boyanmış betonarmeydi ama asi sarmaşıklarla kaplı olduğundan duvarın rengi anlaşılmıyordu. Bahçenin çevresini saran neredeyse dört metre yüksekliğindeki ağaçlar, yoldan geçenlerin meraklı bakışlarını engellemeye yetmiyordu. Dalları aralamaya çalışıp eve göz atmayı deneyenler bile oluyordu. Çünkü bu tür yapılar çok uzun zamandır inşa edilmiyordu. Hatta yüzyıllara meydan okuyup ayakta kalmayı başaranların pek çoğu ya restore edilerek modern çağa uyum sağlamış ya da tarihî eser olarak koruma altına alınmıştı. Artık betonarme ve taş evler yerlerini, ısı ayarlı camdan yapılma çok katlı binalara bırakmıştı.

      Rauf güneş ışığının yer yer çatlamış kepenklerden içeri sızmasıyla gözlerini açtı. Yataktan kalkmaya hiç niyeti yoktu. Örtüyü alnına kadar çekti. Siyah saçları iyice dağılmıştı. Ağzını sonuna kadar açarak esnedi. Yaşadıkları evi inşa eden nesiller önceki büyükbabası Rauf’la aynı adı taşıyordu. Ancak babasının sık sık söylediği gibi siyah saçları ve yeşil gözleri dışında benzer hiçbir yanları yoktu.

      Büyükbaba, zamanında ülkenin en köklü üniversitelerinden birinde fizik profesörlüğü yapmıştı. Disiplinli ve çok çalışkan olmasıyla tanınmıştı. Bu evde oturuyor olmalarını bile ona borçluydular. Daha geçen gün babasının annesine nasıl yakındığını duymuştu.

      “Böylesine bir insanla aynı adı taşımak büyük bir onur, ama ne yazık ki Rauf bunun farkında değilmiş gibi davranıyor. Zeki olduğu çok açık, ama nedense zekâsını gereksiz şeylere harcıyor. Arkadaşları da onun gibi. Zamanlarını boşa geçiren bir grup çocuk!”

      Üstelik babasının son zamanlarda işleri de yolunda gitmiyordu. Sahibi olduğu seyahat firması gün geçtikçe değer kaybediyordu. Gelişmiş haberleşme araçları yüzünden artık çok az insan uçakla yolculuk ediyordu. Bu yüzden uçaklarının bir kısmını elden çıkarmak zorunda kalmıştı. Bir de yeni türeyen şu rakip şirket vardı. Yolcu taşımacılığında çağ atlatacağı söyleniyordu. Yalnızca söylentiler bile işlerin azalmasına yol açmıştı. Sonrasını düşünmek bile istemiyordu.

      Aslında Rauf, babasının sözlerini umursamıyor gibi görünse de içten içe üzülüyordu. Doğrusu, zamanının çoğunu arkadaşlarıyla geçiriyor olsa da görevlerini aksatmıyordu. Okuldaki durumu da hiç fena değildi. En azından Rauf böyle olduğunu düşünüyordu, ama babasının kendisiyle aynı fikirde olmadığı kesindi.

      Yataktan kalkması biraz zaman aldı. Uykusu bölünmüştü. Şu herkeste olan uyku ölçen bilekliklerden almayı çok istiyordu. Sabahları dinç olarak güne başlamanın en kolay yoluydu. Herkesin uyanmaya en uygun olduğu anı belirleyip sinyaller gönderiyordu. Uyku mahmurluğuna son vermişti; kullananlar öyle söylüyordu. Ancak Rauf’un bu sıralar böyle teknolojik bir ürüne ayıracak parası yoktu. Babasının işleri bozulduğundan beri her zamankinden

Скачать книгу