Икки жаҳон оворалари - Абдужаббор Обидов

Скачать книгу

Қалдирғоч опам яхшимилар? Неча кундан бери кўрмайман. Ёки…

      У шубҳали гап айтгунча, кампир оғзига урди.

      − Уй кўтаряпти. Бўш қолди тозалашдаш боши чиқмайди.

      − Шунақами?

      − Жуда озода!

      − Ҳа, биз ҳам озодалик тарафдори. Лекин бу бола, мол-ҳол, дала ишидан бўш вақт қани? Балки биз ҳам уйда ўтирсак…, − деган куйда дийдиёсини бошлаганди, кампир унга эътибор бермай шўрвасини хўриллатиб озгина ичди-да, дуога қўл очди.

      − Мазали бўлибди. Раҳмат. Қўлингиз дард кўрмасин. Буни эса эр-хотин эрмак қиларсизлар − деб, чўнтагидан айиқчани расми туширилган қоғозга ўралган беш-олтита шоколад чиқарди.

      Кампирни кўнглига хотиржамлик кирди. Қўшнини ҳеч гапдан хабари йўқ.

      Шом ўтиб кеч тушганда келини билан бироз овқат тотинди.

      Ҳашарчига бир коса шавлани кампирнинг ўзи ҳужрага ташлаб, сирли бир қараш қилди. Бу билан: сен ҳам юрибсан-да йигитман деб деганими, ёки кўнглингни чўктирма, ҳали ҳаммаси олдинда, сен билан бир иш қилайлик-ки, кўплар доғда қолсин деганими, йигит тушунмади.

      Яна бир соат ҳам ўтмай: ойи, мени уйқу босяпти деб, келини уйга кириб кетди.

      Озгина ўтмай ҳовлида Оловиддин кўринди. У молхона томонга ўтадими деса, йўқ, нақ айвонлари атрофида ўралашиб тўхтади.

      Кампир қўли билан «бор ҳужрангга» деган имо қилди. Йигит нима деяпсиз? Тушунмадим, дегандек имо билан жавоб қайтарди. Кампир энди жиғибийрон бўлганча яна ўша ишораларини қилса, йигит яна боягидақа жавоб қилди. Ўзини жинниликка солиб жўрттага майнавозчилик қиляпти, деб ўйлади кампир. Унинг жаҳли қўзиганди, бақириб берди.

      − Эртага вақтли турсанг, бор кириб ухла.

      − Қаёққа бораман, менинг жойим шу ер, − деганча келини ётоқхонасини безларча кўрсатди ҳашарчи.

      Кампир муштини унга ниқталадию, лекин бирор сўз айтмади.

      Оловиддин, бу пайтда, айвонга кўтарилиб олганди.

      − Бир нима дедингизми? – деб кампирга иршайиб қаради. − Кечагида ўзингиз куёв бўлиб бер деб, ялиниб-ёлворганингиз эсдан чиқдими? Ё эсингиз…

      − Бир кечага сўрагандим, аҳмоққина.

      − Бир кечамас, минг кеча денг, – шундай деб Оловиддин ётоқхона томон юрди…

      Бугун кун бўйи Оловиддин кўп пахта тера олмади. Хаёли Қалдирғочда бўлди. Бекордан-бекорга уни талоқ қилсинми? Ҳечам-да! Йигитга алам қилди. Ёнида чиройли жувон тўмпайиб ётса-ю, у ғафлатда тунни ўтказса, куёвлиги қаерда қолди. Пешонасига бир урган бўлдию, менга нима, қайнанаси ўзи шуни хоҳлади. Никоҳ ўқиттирди. Бу ўз изми билан бағримга солгани билан баробар. Шундай экан, васлига тўймагунча, хотин қўйиш йўқ. Ҳеч ким мени айблай олмайди. Ўз шаръий хотиним, истасам… Унга айниқса бу гап нашъа қилди.

      Ётоқхона эшиклари қулф экан, бу уйдагиларнинг найрангларидан безгандек унга ёлвориб қаради, кампир эса: “Аҳволни кўриб турибсан, Қалдирғочни талоқ қиласанми?” деб кўзларини чақчайтириб сўраганда, у “йўқ” деганча олайиб қаради.

      − Бўлди, айб ўзингда, синов муддати ўтди. Талоғини бер.

      − Муддатини мен ўзим ўрнатаман, − деди

Скачать книгу