LITMIR.BIZ

      “En azından Mussolini zamanında trenler vaktinde kalkmaktaydı.” Bu sitem, İtalya’da kızgın tren yolcuları veya acımasız diktatörlerin bile iyi yanları olabileceğini vurgulamak isteyenlerce çok sık dile getirilmektedir. Fakat maalesef bu insanların faşist propagandanın kucağına düşmüş olduğunu söyleyebiliriz çünkü Mussolini, çok da iyi bir yönü olmadığı gibi, trenlerin vaktinde kalkmasını da sağlamamıştır.

      I. Dünya Savaşı sırasında müşkül bir duruma düşen İtalyan Demiryolları, 1920’ler ve 1930’lar boyunca hatların elektriklendirilmesi, vagonların artırılması gibi pek çok gelişmeyle toparlanmıştır. Roma-Napoli hatlarına ek olarak, “Üreten Faşizm”in bir kanıtı edasında büyük bir tantanayla açılan dünyanın ikinci en uzun tünelini de içeren Bologna-Floransa anayolları yapılmıştır. Ne var ki, Peter Neville, Mussolini adlı eserinde, işin temelinin ve büyük bir kısmının Duçe göreve gelmeden önce atıldığını yazmaktadır. Kısacası Mussolini, yeni alınmış vagonlar ve görece rahatlamış hatlar dahil, kendinden önceki yönetimlerin işlerini kendine mal etmiştir.

      Amerikalı gazeteci George Seldes 1936 yılında, genelde turistlerin kullandığı ana ekspres hatlarının gideceği yere vaktinde varırken, daha küçük hatların sürekli geciktiğini yazmıştır. Bu dönemden başka ifadeler ise büyük hatlardaki trenlerin bile sıklıkla geç kaldığını akla getirmektedir. Aynı şekilde İngiliz gazeteci Elizabeth Wiskemann da dakik trenler masalına