LITMIR.BIZ

      Mən onu səsləyərək,

      Meşədə gəzirəm tək.

      Əks-səda danışır,

      Lap tutur məni gülmək.

      Çağırdım: – Tez gəl bura,

      Meşə boyanıb nura.

      Çığırdı: Ura! Ura!

      Mən dedim əks-sədaya:

      – Sonra gedərik çaya.

      O dedi: – Aya! Aya!

      Meşədə xeyli müddət

      Etdik onunla söhbət.

      Əks-səda mənimlə

      Aya uçacaq, əlbət.

      Gün çıxır ay, gün çıxır,

      O, seyrə hər gün çıxır.

      Dolaşır bağça-bağı,

      İsidir hər uşağı.

      Bütün şəhərə, kəndə,

      Otağa aynabəndə

      Gün düşüb, ay gün düşüb,

      Buludlar sürgün düşüb.

      Axşamacan çalırsan

      Teleqraf tellərini.

      Sən necə səs salırsan?..

      Görmürəm əllərini.

      Gah olursan qızıl quş,

      Gah dönürsən kəhərə.

      Sənin adın qoyulmuş,

      Bizim doğma şəhərə.

      Görürsənmi kölgəni…

      Aparır haçan dedim

      Bağda gəzməyə məni?

      Yolda mən badam yedim,

      O da yedi badamı.

      Kölgə səssiz-səmirsiz

      Ötürür hər adamı.

      Görüb neçə bahar, qış,

      Ağ saçları hamardır.

      Üzü-gözü qırışmış,

      Əli damar-damardır.

      O, həm xalça toxuyur,

      Həm də nəğmə oxuyur.

      Odur sapları eşib,

      Bir-birinə calayır.

      Günəş xananı deşib,

      Əllərini yalayır.

      Şəkillərlə doludur

      Rəngli kitabın içi.

      Baxın: bu kənd yoludur,

      Gedir yolla biçinçi.

      Bu əkilən darıdır,

      Sünbülü sapsarıdır.

      Buğdadır taya-taya,

      Günəş yol salır çaya.

      Bu körpəyə baxsana,

      Quzu kimi mələyir.

      Ağac altında ana,