LITMIR.BIZ

      Greg nie odważył się nawet zadać sobie wszystkich tych pytań, które nasuwały się po ostatnich wydarzeniach z Aportem.

      Postanowił skupić się na szkole, a konkretniej na hiszpańskim. Musiał zrobić zaległe prace domowe, bo inaczej groził mu brak zaliczenia. W związku z tym w sobotni poranek napisał do Manuela SMS z pytaniem, czy ten mógłby mu pomóc. Manuel nie odpowiedział.

      Greg wzruszył ramionami. No trudno, będzie sobie musiał poradzić sam. Otworzył ćwiczenia z hiszpańskiego i sięgnął po ołówek.

      Po czym złamał go na pół, gdy uświadomił sobie, co właśnie zrobił.

      – O nie! – krzyknął.

      Poderwał się na równe nogi. Musiał dotrzeć do…

      – Cholera! – Nie wiedział, gdzie miał jechać.

      Greg złapał komórkę i zadzwonił do Cyryla.

      – Nie wracam tam – w ramach powitania powiedział Cyryl.

      – Nie po to dzwonię. Wiesz, gdzie mieszka Manuel?

      – Jasne. Jakieś osiemset metrów ode mnie, na tej samej ulicy. To tak się poznaliśmy. – Podał Gregowi adres. – Po co ci…

      – Muszę lecieć. Przepraszam. Wyjaśnię później.

      Greg wsadził komórkę do kieszeni i wypadł z domu. Złapał rower i ignorując mżawkę, popedałował najszybciej, jak umiał. Prawie padł z przerażenia, gdy dotarł do domu Manuela i zobaczył, że drzwi wejściowe są otwarte na oścież. Czyżby się spóźnił?

      Ledwie wysłał SMS do Manuela, uświadomił sobie, że Aport mógł to uznać za rozkaz, by dostarczyć do niego Manuela. A biorąc pod uwagę to, co animatroniczny zwierzak zrobił z psem sąsiadów, Greg bał się, że może ukarać Manuela za to, iż nie pomógł Gregowi. Albo co gorsza, zabić Manuela i przynieść jego ciało do domu Grega. Chłopak nie miał pojęcia, do czego zdolny był ten robot.

      Greg porzucił rower na betonowym podjeździe, podbiegł do drzwi i zajrzał do wyłożonego kafelkami korytarza niewielkiego, jednopiętrowego domu. Na widok śladów ubłoconych łap na szarych płytkach oblał go zimny pot.

      – Manuel? – krzyknął, stawiając nogę za progiem.

      – ¿Que pasa? – rozległo się za Gregiem.

      Zaszczekał pies.

      Greg obrócił się na pięcie. Manuel stał z żółtym labradorem na skraju ogródka, w którym spomiędzy kępek trawy wyzierały duże połacie ziemi. Pies miał ubłocone łapy, a w zębach trzymał czerwoną piłkę.

      Serce Grega, które jeszcze przed chwilą próbowało pobić rekord uderzeń na minutę, trochę zwolniło.

      – Cześć, Manuelu.

      – Cześć, Greg. – Manuel uśmiechnął się, chociaż widać było, że jest zaskoczony.

      Trudno się dziwić. Teraz Greg musiał mu jakoś sensownie wyjaśnić powód swojego przybycia.

      – Em… wysłałem ci wiadomość, ale nie odpowiedziałeś. A ponieważ i tak chciałem się przejechać na rowerze, pomyślałem, że może zajrzę… Cyryl powiedział, że mieszkasz na tej samej ulicy, co on. Zastanawiałem się, czy mógłbyś mi pomóc z hiszpańskim.

      Manuel rozpogodził się.

      – Jasne. Przepraszam, że nie odpisałem. Zostawiłem telefon w domu. Mogę ci teraz pomóc, o ile Oro nam pozwoli.

      Stojący obok niego pies zaszczekał.

      Greg uśmiechnął się do psa, czując olbrzymią ulgę, że tylko wyobraził sobie niebezpieczeństwo, którego nie było.

      – Cześć, Oro. Chcesz, żebym ci rzucił piłkę?

      Oro pomachał ogonem, ale ani drgnął.

      Manuel roześmiał się.

      – On rozumie po hiszpańsku. Powiedz: Tráeme la pelota.

      Greg powtórzył komendę.

      Oro przyniósł mu piłkę.

      Greg roześmiał się.

      – Może wcale nie potrzebuję twojej pomocy. Oro mi pomoże.

      Manuel też się zaśmiał, a Greg przez następną godzinę bawił się z Oro i szkolił hiszpański, kompletnie zapomniawszy o Aporcie.