LITMIR.BIZ

      Dokument chroniony elektronicznym znakiem wodnym

      20% rabatu na kolejne zakupy na litres.pl z kodem RABAT20

      Morska piana, wiatr i deszcz walczyły ze sobą, uderzając o stary budynek z taką siłą, że Greg zaczął się zastanawiać, czy słabe mury wytrzymają taki napór. Kiedy za oknem zabitym deskami rozległ się kolejny potężny grzmot, Greg odskoczył do tyłu, wpadł na Cyryla i nadepnął mu na stopę.

      – Aj! – Cyryl odepchnął Grega, wymachując niezdarnie latarką skierowaną na ścianę.

      Snop światła przesunął się po odłażącej, niebieskiej, pasiastej tapecie i czymś, co wyglądało jak dwie czerwone litery „Fr”. Na tapecie były jakieś ciemne plamy. Sos do pizzy czy może coś innego?

      Hadi roześmiał się, widząc szamotaninę przyjaciół.

      – Chłopaki, to tylko wiatr. Weźcie się w garść.

      W budynek uderzył kolejny podmuch. Ściany zadrżały, zagłuszając głos Hadiego. Deszcz jeszcze mocniej zabębnił w blaszany dach, a jednocześnie w środku, gdzieś nieopodal, coś metalicznego zadzwoniło tak głośno, że przebiło się przez hałasy z zewnątrz.

      – Co to było? – Cyryl odwrócił się gwałtownie, dziko machając latarką. Chociaż dopiero co skończył trzynaście lat i był o rok młodszy od Grega i Hadiego, to razem z nimi chodził do tej samej niedawno utworzonej pierwszej klasy. Był niski i chudy, miał dziecinne rysy, cienkie brązowe włosy, a do tego, co gorsza, głos jak mysz z kreskówki. Nie przysparzało mu to wielu przyjaciół. – „Chodźmy zwiedzić starą pizzerię”. – Teraz Cyryl zaczął przedrzeźniać propozycję Grega. – Tak, cóż to był za doskonały pomysł.

      Była chłodna jesienna noc. Nadmorskie miasteczko tonęło w ciemnościach, pozbawione prądu przez burzę. Greg i jego koledzy planowali spędzić sobotni wieczór, grając na komputerach i jedząc chipsy. Gdy tylko padł prąd, rodzice Hadiego próbowali ich namówić na gry planszowe – tradycję rodzinną kultywowaną właśnie wówczas, gdy brakło prądu – ale Hadi zdołał ich przekonać, by pozwolili mu pojechać z kolegami na rowerach do domu Grega, gdzie mogliby zagrać w jego nową grę strategiczną. Kiedy jednak tam dotarli, Greg namówił ich na zwiedzanie pizzerii.

      Już od dawna czuł, że musi to zrobić. Czuł, że coś go do tego miejsca przyciąga.

      A może wszystko pomylił. Może to szukanie wiatru w polu. Greg oświetlił latarką korytarz. Dopiero co skończyli badać wzrokiem kuchnię opuszczonej restauracji i z zaskoczeniem stwierdzili, że wciąż stały tam garnki, patelnie i naczynia. Kto zostawia takie rzeczy, zamykając pizzerię?

      Po wyjściu z kuchni trafili na dużą scenę na końcu pomieszczenia, które kiedyś musiało być główną salą jadalną. Na tyłach sceny zwisała ciężka czarna kotara. Żaden z chłopców nie odważył się za nią zajrzeć… Żaden też nie wspomniał, że widział, jak coś się za nią ruszało, gdy przechodzili obok.

      Hadi znów się roześmiał.

      – To lepsze niż siedzenie z rodzi… Hej, co to jest?

      – Co takiego? – Cyryl skierował światło latarki w stronę, w którą patrzył Hadi.

      Greg poszedł w jego ślady, oświetlając odległy kąt dużej, zastawionej stolikami sali. Światło spoczęło na rzędzie niezgrabnych kształtów ustawionych na brudnym, szklanym kontuarze. Blask latarki odbijał się w rzędach lśniących oczu.

      – Fajne! – zawołał Hadi, kopnął odłamaną nogę od stolika i ruszył w ich kierunku.

      Możliwe, pomyślał Greg, marszcząc brwi na widok lśniących oczu.

      Jedna para wbijała swój wzrok właśnie w niego. Mimo wcześniejszej pewności siebie zaczął się zastanawiać, co tu w ogóle robi.

      Hadi jako pierwszy dotarł do kontuaru.

      – Ale super! – krzyknął, po czym sięgnął po coś i kichnął, gdy z blatu uniósł się kurz.

      Zanim wyszli z domu, Greg zaproponował, by wzięli ze sobą chusteczki do zasłonięcia ust i nosa, ale nie mogli żadnych znaleźć. Sądził, że w pustej restauracji zastaną kurz, pleśń, stęchliznę i tego typu rzeczy. Co ciekawe, mimo nadmorskiego klimatu w środku znaleźli tylko kurz – było go za to mnóstwo.

      Greg przeszedł nad przewróconym metalowym krzesłem i minął Cyryla, który stał oparty plecami o brudny, obłażący z farby słup pośrodku sali. Poza tym, że jeden ze stołów był połamany, a dwa krzesła przewrócone, wyglądało na to, że wystarczyłoby porządne sprzątanie i znów można by tu przyjmować gości. To także wydawało się dziwne. Greg wiedział, że coś tu musiało zostać, ale nie spodziewał się, że w budynku wciąż będą naczynia, meble i… kto wie, co jeszcze?

      Greg popatrzył na to, co Hadi trzymał w ręku, i aż mu zaparło dech. Czy to właśnie po to tu przyszedł? Czy to z tego powodu wzywało go to rozsypujące się miejsce?

      – Co to? – zapytał Cyryl, nie podchodząc ani na krok bliżej.

      – Myślę, że kot. – Hadi obrócił w rękach pękaty kształt pokryty szorstką sierścią. – A może fretka?

      Dźgnął to palcem.

      – Może to jest animatroniczny zwierzak? – Odłożył tajemniczy przedmiot i skierował światło na kolejne kształty. – Ale super. To nagrody. Widzicie? – Hadi podświetlił nieruchome zwierzątka.

      To wyjaśniało, czym były klitki, które mijali w korytarzu prowadzącym do tej sali. W tych wnękach musiały stać automaty do gier.

      – Nie wierzę, że wciąż tu są – powiedział Hadi.

      – No. – Greg zmarszczył brwi, przyglądając się czemuś, co przypominało zesztywniałą wydrę morską i poskręcaną ośmiornicę. Czemu wciąż tu były?

      Stara pizzeria była zabita dechami i atakowana przez nadmorskie sztormy od nie wiadomo jak dawna. Widać było, że jest opuszczona, i wyglądało na to, że zaraz się zawali. Panele ścienne były tak poszarzałe i zniszczone, że trudno nawet było powiedzieć, czym są, a nazwy pizzerii nie dało się odczytać już od dawna. Więc czemu w środku wszystko sprawiało tak dobre wrażenie? No, może niezupełnie dobre. Ale zdaniem Grega z

Скачать книгу