LITMIR.BIZ

      “Asseblief, tannie Liewe Heksie.”

      “Goed, en wanneer jy slaap moet jy vir my sê dan hou ek op, hoor?” sê Heksie en begin sing: “Lamtietie, damtietie, doedoe my liefstetjie …” alles eentonig op een noot.

      Heksie sing net ’n kort rukkie, toe sê Kleinkwaaitjie: “Dankie, tannie Liewe Heksie, jy kan maar ophou, want ek slaap.”

      “O,” sê Heksie en hou op met sing. Die kleintjie lê met sy ogies toe. “Ek sal nou maar ’n bietjie op die stoep gaan sit,” fluister Heksie en stap stoep toe.

      Heksie sit net vir ’n rukkie op die stoep, toe klim sy op haar besem en vlieg na Blommie se huis. Sy kom met ’n draai op sy stoep te lande en Blommie, wat in sy rystoel sit en slaap, skrik so dat hy amper van die stoel af val.

      “Heksie!” sê hy. “Waar kom jy nou vandaan?”

      “Ek het vir jou kom kuier, Blommie,” sê Heksie skaam en draai die strik in haar hare om haar vinger. “Maar jy moet net sê as jy nie wil hê ek moet vir jou kom kuier nie.”

      “Ek is baie bly jy het, Heksie,” sê Blommie. “Maar ek het gedink jy moet vanmiddag Kwaaitjie se boetie oppas. Hy het vir my gesê hy gaan jou vra.”

      “Haai, oe!” sê Heksie.

      “Wat is dit, Heksie, wat makeer?” vra Blommie.

      “Ek moet by Kwaaitjie se huis wees!”

      “Ag, Heksie,” sug Blommie. “Jy het al weer vergeet. Kwaaitjie wag seker al vir jou.”

      “Nee hy wag nie, want ek wás by sy huis.”

      “Nou praat jy deurmekaar,” sê Blommie.

      “Ek was by sy huis en toe die kleintjie slaap, het ek op die stoep gaan sit. Maar ek het vergeet ek is op Kwaaitjie se stoep. Ek het gedink dis my eie stoep en toe dink ek ek wil vir jou kom kuier en toe klim ek op my besem . . .” Heksie trek haar hoed sommer ver oor haar oë.

      “Ai tog, Heksie! Maar kom ons gaan nou dadelik terug na Kwaaitjie se huis toe. Sê nou Kleinkwaaitjie word wakker? Hy sal mos huil,” sê Blommie.

      “Haai, ja!” sê Heksie en hulle spring op haar besem en gaan terug na Kwaaitjie se huis.

      By die huis is alles baie stil. “Foeitog, hy slaap seker nog. Kom ons gaan loer net,” sê Heksie en loop op haar tone kamer toe, met Blommie agterna. In die kamer gaan staan Heksie stil en sê net: “Haai, oe!”

      “Wat makeer nou, Heksie?” vra Blommie.

      “Kleinkwaaitjie is weg!” huil Heksie. “Kyk, die bed is leeg!”

      Blommie kyk, en ja, sowaar, die bed is leeg. “Ons moet hom gaan soek, Heksie. Hy kan seker nie ver wees nie.”

      “Sê nou ’n Gifappeltjie het hom gesteel?” sê Heksie.

      “’n Gifappeltjie sal nie in die dag hierheen kom nie, Heksie,” sê Blommie, maar hy is ook maar bang. “Kom ons soek maar eers hier rond.”

      “Wat sal Kwaaitjie sê?” huil Heksie. “Jy weet hy is baie kwaai.”

      “Ja, Heksie, ek weet. Maar jy praat te veel. Soek jy nou daar na die paleis se kant toe en ek sal in die bos gaan soek. Die een wat hom kry, moet net hard fluit, dan sal die ander een weet. Jy kan mos fluit?” vra Blommie.

      “Ja, Blommie, hoor net.” En Heksie sit haar twee pinkies in haar mond en fluit dat Blommie eintlik sy ore moet toedruk. “Ek kan mooi hard fluit, nè?” sê Heksie skaam.

      “Ja, pragtig,” sê Blommie. “Maar ons moet nou soek, voor Kwaaitjie huis toe kom.”

      Blommie en Heksie begin oral soek na Kwaaitjie se boetie. Heksie is naderhand al by koning Rosekrans se paleis, maar sy kry nie vir Kleinkwaaitjie nie. Heksie huil nou aanmekaar. By die koning se paleis sê sy vir een van die kabouters wat by die deur waghou: “Ek moet vir koning Rose … Rose … ek moet die koning sien.”

      Die kabouter wil nog stry, maar Heksie huil so dat hy haar liewer maar na die koning toe neem.

      “Wat makeer, Levinia?” vra koning Rosekrans vriendelik.

      “Koning Rosebaard, jy moet my in die tronk sit,” snik Heksie.

      “Jou in die tronk sit? Maar hoekom?” vra die koning.

      “Ek het Kwaaitjie se boetie laat wegraak!”

      “WAT!” skreeu die koning, en Heksie vertel vir hom die hele storie.

      Toe sy klaar is, is die koning sommer baie kwaad. “Levinia, jy’s die domste heks wat ek ken. Ek gáán jou in die tronk sit! Waar het jy gesien iemand laat ’n kaboutertjie wegraak. En my naam is ROSEKRANS, nie ROSEBAARD nie! Wagte, vat hierdie heks en gooi haar in die tronk.”

      Arme Heksie sit daar op die harde bed en huil, maar nie lank nie of ’n wag maak die deur oop en sê die koning wil haar sien.

      Heksie loop huil-huil na die koning toe. Sy wonder wat hy nou met haar gaan maak. Miskien gaan hy haar wegjaag uit Blommeland.

      Sy kom in die groot saal waar koning Rosekrans op sy troon sit, maar die koning is nie alleen nie. By hom is Blommie en Kwaaitjie en … Kleinkwaaitjie!

      “Haai, waar kom hy vandaan?” vra Heksie en vee die trane met haar jas se punt af.

      “Hy was nooit weg nie!” lag Kwaaitjie.

      “Is nie, hy was!” stry Heksie. “Ek het self gesien die bed is leeg.”

      “Ja, Heksie,” lag Blommie, “maar dit was die verkeerde bed. Ons het in Kwaaitjie se kamer gekyk, nie in Kleinkwaaitjie se kamer nie!”

      “O,” sê Heksie en trek haar hoed oor haar oë en boor met haar toon in die vloer.

      “Maar ek dink jy het ’n goeie les geleer, Levinia,” sê die koning. “Jy sal seker nie weer vergeet as jy ’n baba moet oppas nie.”

      “Nee, koning Rosedoring,” sê Heksie skaam.

      “Rosekrans,” fluister Blommie. Maar die koning lag net.

      Toe hulle huis toe loop, sê Kleinkwaaitjie: “Jy moet weer vir my kom kuier, tannie Liewe Heksie, hoor jy?”

      “Goed ek sal, Kleinkaboutertjie … e … Kwaaibabatjie … e …”

      “Kleinkwaaitjie,” sug Blommie en die kleintjie lag te lekker.

      Daardie aand toe hulle op Heksie se stoep sit, sê Heksie: “Jy weet, Blommie, ek is seker die snaaksste babawagter wat ek ken.”