LITMIR.BIZ

Скачать книгу

hierdie die eerste keer saam met haar groot susters skool toe gekom het. Sy het aan Lulu se hand vasgehou en gewonder of sy ooit al die kamers en meisies sou leer ken. Sedert daardie aand het sy geleer om Maasdorp baie lief te kry en sy wil graag met eer hiervandaan weggaan.

      Haar stem is ernstig toe sy praat.

      “Kobie, luister ’n bietjie.”

      Kobie se bruin oë lag.

      “Mag, ou Ruth! Jy word so prefekagtig; mens ken jou byna nie meer nie. Wat makeer nou?”

      “Dis ma. Sy is vreeslik kwaad.”

      Kobie steun.

      “Tog nie vir my nie! Verlede kwartaal was ek taamlik menslik! Almal het so gesê en Wessie het my ’n goeie rapport gegee. Daar was natuurlik die moeilikheid met die spook, maar –”

      “Nee, dit was nie regtig jy nie, maar jy weet hoe dit gaan. As een verkeerd doen, kry almal. Dis Heloise. Sy het ’n swak rapport gekry en sy was bang om dit huis toe te bring …”

      “En wie sal sê die vrees was onnodig?” vra Kobie dramaties.

      “Nou ja, sy het die ding weggegooi …”

      “’n Slim plan!”

      “Luister tog! Wessie het geskryf en die hele ding uitgelap.”

      Kobie gaan op die grond sit.

      “O aarde! Bedoel jy ma weet dit en Heloise leef nog?”

      “Staan op, jou esel! Jy sal koue vat. Ja, sy leef, maar dis ook al. Ma het haar ’n verskriklike pak gegee.”

      “Wat!” Kobie staan stil. “Regtig? Ek het darem gedink dit sou die einde wees van pakke as mens eers op kosskool is. Was dit regtig ’n pak?”

      “Vra maar vir Heloise. Ek het ma gesoebat om haar nog ’n kans te gee, maar nee! Toe ek nog wou praat, vat sy die platriem van die haak af en gaan die trap op. Ek het gedink die kind word vermoor.”

      “Dit verbaas my nie,” sê Kobie met gevoel. “Ek ken daardie platriem! Nou ja, dis alles baie treurig, maar dis verby. Ek het Heloise nie goed bekyk nie, maar so op ’n afstand lyk sy taamlik gesond. Sy en Breggie vertel mekaar van die vakansie.”

      “Dis glad nie klaar nie. Ma was so kwaad, sy sê dis alles my skuld.”

      “Hoekom?”

      “Omdat ek julle twee nie oppas nie. Sy sê sy neem ons almal aan die einde van die kwartaal hier weg as daar ’n slegte woord in julle rapporte is. Dan mag ek nie universiteit toe gaan nie en julle sal by die huis bly waar ma ’n oog oor julle kan hou.”

      “Wat?” skree Kobie, elke krul penorent van skrik.

      “Ja, dis waar.”

      “Bedoel jy dat as ek of Heloise skeeftrap, jy weggeneem sal word? Dit lyk vir my maar snaaks.”

      “Dis nie vir my snaaks nie!” sê Ruth byna snikkend. “Wat sal die ander sê – Vera en almal? Ons het altyd gesê ons gaan saam universiteit toe. Van graad vyf af het ons daarvan gepraat, en nou …”

      Kobie sug asof die einde van die wêreld aangebreek het. “Ja!” sê sy. “En net toe ek die heerlikste kwartaal van my lewe wou hê. Net toe ek ’n wonderlike plan gemaak het – nee! Dis te wreed van ma! As ek nou die kleinste dingetjie doen, sal ek dink dat ek jou kans op geluk verwoes. En moenie glo …” Kobie se stem bewe by die gedagte aan haar eie sorge, “moenie glo dat ek iets kan doen sonder om betrap te word nie. Nou ja, dit help nie om te praat nie. Ons moet besluit wat ons te doen staan.”

      “Hoe bedoel jy nou?” vra Ruth sonder belangstelling.

      “Van jou en die universiteit, natuurlik, en ook van my en Heloise. Soos ek die ding beskou, is dit heeltemal eenvoudig. Heloise moet haar soos ’n engel gedra en ek ook. Daar het jy dit.”

      “En jy noem dit eenvoudig!” spot Ruth met trane in haar oë. “Dis natuurlik ’n alledaagse ding dat jy en Heloise julle soos engeltjies gedra.”

      “Dit gaan darem gebeur. Ek sal sorg dat Heloise in haar spoor trap.”

      “So? Hoe gaan jy dit doen?”

      “Laat dit maar aan my oor. Dis my saak. En ek? Ek sal maar vergeet hoe ek myself ’n lewe van plesier belowe het. Ek sal my soos ’n vrou uit die Bybel voordoen, sodat almal kan dink dat ek nie lank op hierdie sondige wêreld sal bly nie. Dit sal miskien nie te swaar wees as ek so hard werk dat ek vir niks anders tyd het nie. Maar ek moet tyd hê om my oog op Heloise te hou. Daar is nog ’n ander ding. Sê nou daar kom ’n tyd wanneer ek my nie meer kan inhou nie en ek gooi juffrou Muller, ons hooggewaardeerde Yskis, met ’n pen terwyl sy ons leer hoeveel boontjies vyf maak? Of sê nou Breggie hits vir Heloise aan om juffrou Viljoen se stoel onder haar weg te trek?”

      “Moet tog nie van sulke vreeslike dinge praat nie!” soebat Ruth.

      “Maar dis tog dinge wat kan gebeur. Daar is altyd so ’n moontlikheid. Jy moet jou teen die gevaar beskerm.”

      “Hoe?”

      “Jy moet iets doen sodat mammie jou vir niks op aarde sal wegneem nie – al sou Heloise of ek die skool afbrand.”

      “O,” sê Ruth sarkasties. “En kan jy my miskien vertel wat ek behoort te doen?”

      “Natuurlik. Ek praat nie van planne sonder om ’n plan te hê nie. Jy moet die Joubertbeurs wen.”

      “W-wat!”

      “Wat makeer nou? Wil jy sê jy verstaan nie? As jy die beurs wen om universiteit toe te gaan, sal ma te trots daarop wees om jou nie te stuur nie.”

      “Is jy van jou verstand af? Ek sal dit nooit kan doen nie. Ons skryf oor twee maande eksamen daarvoor. Ek moet natuurlik skryf, want ma wil dit hê, maar almal weet Vera sal wen. Sy was nog altyd eerste in die klas en ek dikwels nie eens tweede nie.”

      “Omdat sy altyd eerste was, wil dit nie sê sy moet so aanhou nie,” sê Kobie. “Die enigste moeilikheid met jou is dat jy nie genoeg probeer nie.”

      Ruth is dronkgeslaan. Dat sy haar deur Kobie moet laat berispe – Kobie wat al haar onderwyseresse grys hare gee!

      “Dis waar,” sê Kobie kalm. “Jy werk hard en jy’s gaaf, maar jy het nie genoeg deursettingsvermoë nie. As jy iets wil doen, sê jy: ‘Ag, ek sal maar probeer, maar ek weet ek kan dit nie doen nie.’ Dis nie die regte manier nie. Jy moet sê: ‘Ek wil en ek sal!’ Jy is tog ’n mens, net soos Vera, en jy het dieselfde boeke om uit te leer. As jy van nou af tot die Joubertbeurs-eksamen elke oomblik studeer en jou hele siel daarin sit, sal jy self skrik om te sien wat jy kan doen. As jy dink Vera is slimmer as jy, moet jy maar net harder leer as sy – dis al. En nog iets. Ek het niks teen Vera nie. Sy is ’n gawe meisie, maar daar is iets wat jou gaan help. Sy is ’n bietjie te seker van die beurs. Julle hou aan om vir haar te sê sy gaan dit wen tot sy dit self glo. Studeer jy nou maar dat jou kop so draai en sê niks nie, en ons sal sien! Maar elke dag as jy klas toe loop, as jy aan tafel sit, in jou bad – waar jy ook al is – moet jy net sê: ‘Ek is slim! Ek gaan wen. Ek wil en ek kan!’ Natuurlik help dit nie sonder werk nie.”

      Ruth sluk ’n paar maal voordat sy weer haar stem kry.

      “Magtig, Kobie! Waar het jy geleer om so te preek? Wat het oom Dawie jou in die Bosveld gegee om te eet?”

      “Toe, spot maar!” sê Kobie. “Jy weet tog ek is reg en jy gaan die beurs wen, al moet ek van die oggend tot die aand agter jou staan. Ek gee nie om dat jy ouer as ek is nie. Dis tyd dat iemand hierdie gesin van ons begin beheer.”

      Sy stap soos ’n soldaat met haar kop in die lug weg en laat haar suster alleen in die tuin staan.

      Ruth gaan na die sitkamer terug en val op haar stoel neer.

      “Ai!” sê sy.

      “Wat makeer?” vra Vera, wat met haar boeke besig is.

      “Niks!

Скачать книгу