LITMIR.BIZ

Скачать книгу

het ’n sagte hart.

      “Kyk, ek het geld oor van verlede kwartaal se sakgeld. Ek sal dit vir jou gee en nie eens vra wat jy daarmee maak nie.” Sy gaan na haar kas om haar beursie uit te haal.

      “Ag, dankie, Ruthie! Sit dit … nee, nie in die laai nie! My beursie is op die kas.”

      “So! Voel jy nou beter?”

      “Ja. ’n Bietjie.”

      “Dit spyt my regtig dat jy so deurgeloop het. Jy moet van nou af oppas!”

      “Ja, ek sal regtig!”

      ’n Halfuur later kom mevrou Malan in. Heloise voel nou baie beter, maar toe sy haar ma sien, begin sy weer huil.

      “Kom, dis nou genoeg,” sê mevrou Malan. “Ek het jou gestraf en dis klaar. Het jy genoeg geëet?”

      “Ja, dankie, Mammie.”

      “Goed. Nou sal ons die hele ding vergeet. As jy belowe om jou goed te gedra, sal ek jou ekstra sakgeld gee.”

      “Dankie, Mammie.”

      Heloise lê in die donker. Soveel geld! Sy wonder of dit nie die moeite werd was om ’n pak te kry nie. Nee, darem nie. Maar – Heloise begin nou aan die slaap raak – geld is geld!

      2

      _____________

      Skool

      Vera de Korte steek haar vingers in haar ore en kyk hulpeloos in die eetkamer rond.

      Dis net ’n gelag, ’n gepraat, ’n geklink van teekoppies – lawaai en nog lawaai, terwyl die tweehonderd meisies aan tafel sit.

      “Hoërskool vir meisies!” sê Vera. “Dit klink eerder soos ’n Duitse biertuin. Natuurlik kom die meeste van die geraas van die graadtien-tafel.”

      “Kyk!” lag Hattie Coetser. “Dis net die sewe nuwes wat die geraas maak. Die ander is vreeslik sedig. Hulle kan nie lug skep vandat Kobie en Tokkie en hul maats na graad tien oorgeplaas is nie. Hoe vinnig gaan die lewe verby! Aan die begin van die jaar was hulle vir ons nog maar kleintjies. Nou is hul in graad tien en as hulle baie gelukkig is, sal hulle oor twee jaar in matriek wees.”

      “Dis treurig vir die skool dat hulle oor twee jaar prefekte mag word,” sê Freda Boreus. “Kan julle julle voorstel watter soort prefek Kobie sal wees?”

      “Dis al sleg genoeg om te dink wat volgende jaar sal gebeur as ons almal weg is,” sê Matilda te Water. “Hierdie jaar se graadelf-meisies is maar treurig. Ek sien Kobie liewer as hoofmeisie as Bessie Bezuidenhout wat minder lewe het as ’n padda.”

      Ruth sit langs Vera. Sy is vanaand baie mismoedig. “Julle sal Kobie nooit as hoofmeisie sien nie. In Maasdorp sal sy ook nie eens matriek haal nie – of daar moet ’n wonder gebeur.”

      “Hoekom?” vra Vera.

      “Ag,” Ruth lyk ongelukkig. “My ma wil ons wegneem omdat die kleintjies so stout is.”

      “Ag, moenie jou laat bangmaak nie!” sê Vera. “Sy sal dit nooit doen nie. Dis tog beter vir haar om hulle hier te hou waar sy hulle stoutigheid nie kan sien nie. Kyk, ek dink almal is klaar. Ek sal die klokkie lui en dank.”

      Dis vir Vera lekker om hoofmeisie te wees. Sy staan by die deur terwyl die meisies uitgaan en beskou hulle ingedagte. Wie sal aan die einde van die jaar haar plek inneem?

      Kobie Malan stap verby. Haar pragtige gesiggie is rooi van plesier om weer by haar maats te wees, die bruin fluweeloë dans en skitter en die goue krulletjies dans ook. Kobie is byna vyftien, maar sy lyk minstens twee jaar jonger en is kleiner as enige ander meisie van haar ouderdom, maar sy is so mooi dat ’n mens jou aan haar kan verkyk.

      Sy glimlag stralend vir Vera.

      “Dag, Vera.”

      “Dag, Kobie. Hoe gaan dit? Het jy lekker vakansie gehou?”

      “Ja – mag! Dit was wonderlik! Ek –”

      “Toemaar, die ander meisies kan nie verbykom terwyl jy daar staan nie. Jy kan my later alles vertel.”

      Toe hulle eindelik buite is, kom Kobie se eie maats rondom haar staan.

      “Kom ons gaan iewers sit,” sê Terrie. “Kom na die graadnege-kamer, Kobie. Ons sal miskien kan dans en jy moet nog van die vakansie vertel.”

      Kobie kyk rond.

      “Waar is Elsabe?” vra sy. “O, daar! Kom, haak in.”

      Die ander meisies kom agterna. Daar is omtrent twaalf van hulle tussen veertien en sestien jaar, net die ouderdom waarop mens nie weet wat om met jou hande en voete te maak nie, maar hulle is darem mooi genoeg – selfs Terrie met haar sproete en Tokkie met haar vuurrooi hare.

      “Kinders!” sê Kobie. “Luister! Ons moet hierdie kwartaal baie pret hê, want anders skrik ons wakker en sien dat ons al te oud is om die lewe te geniet. Ja, kleintjie? Wat makeer?”

      ’n Klein meisie staan baie verleë voor haar.

      “Kobie, Ruth roep jou.”

      “Ag! Sowaar? Weet sy dat dit geld kos om met my te praat? En my kantoor is net van nege tot vyf oop.”

      Die meisietjie lyk baie ongelukkig.

      “Nou hardloop en sê ek kom. Ek het Ruth nog nie gesien nie,” sê sy vir die ander. “Ek gaan net om dag te sê. Wag vir my in die klaskamer.”

      Sy spring soos ’n wildsbok weg en storm die prefekte se sitkamer in.

      “Dag, meisies!” sê sy vrolik. “En het julle die vakansie geniet?”

      Haar stem en houding is ’n nabootsing van die hoof s’n en die prefekte kan hul lag nie hou nie.

      Sy verander haar stem skielik om juffrou Muller se koue, sarkastiese toon na te boots.

      “Julle lyk taamlik gesond. Dit verskaf my groot genot, want ek sal hierdie kwartaal swaar kry om meetkunde in die matriekklas se koppe te kry. Miskien sal julle my kan help. Hoepla!”

      Sy spring bo-oor ’n bank en gaan staan voor Ruth.

      “Ja!” sê Ruth bitter. “Ek weet goed hoe dit gaan wees. Jy lyk pragtig sedig en soet en lief, asof jy elke regulasie gaan nakom.”

      Kobie se lag klink soos silwer klokkies.

      “Wat! Lyk ek vir jou so? Dan het jy verkeerd gekyk. Hierdie kwartaal gaan ek so lekker kry – ag! Jy kan jou nie voorstel nie! Ek is klaar met probeer om soet te wees. Elke kwartaal maak ek my byna dood vir die eer van die skool …” Die groot meisies stik. “En wie waardeer dit? Niemand nie! Nou, soos ek tien minute gelede hier buite gesê het, sal ek een van die dae vyftien wees en voor dit gebeur, wil ek ook iets van die lewe hê. Hulle wil my nou eenmaal graad tien laat skryf. Goed! Dan moet hulle self sorg dat ek deurkom, want ek –”

      “Hou op, jou klein babbelbek!” sê Ruth. “En luister ’n bietjie. Wag, kom ons gaan liewers uit. Ons wil nie die ander met ons sake lastig val nie.”

      “Ons gee nie om nie,” sê Freda. “Praat maar, as Kobie jou ’n kans sal gee.”

      “Nee, dankie.” Ruth staan op. “Kom, Kobie. Ons sal buite gaan op en af loop.”

      “Maar dis te koud!” kla Kobie. “Dis mos winter! Wil jy hê ek moet my dood gaan soek?”

      “Toe maar! As jy drie weke in die Bosveld onder die sterre geslaap het, sal dit jou nie doodmaak om hier in die tuin te loop nie. Nadat ek jou alles vertel het, sal jy die koue vergeet.”

      “Dan gaan ek eers my jas haal. Ek moet aan my gesondheid dink.”

      Kobie draf weg en toe sy terugkom, steek haar kop soos ’n blommetjie uit die groot woljas uit.

      “Brrr! Dis koud! Vertel maar jou verskriklike nuus.”

Скачать книгу