LITMIR.BIZ

Скачать книгу

nog lê. Haastig maak hulle die tasse oop en kry hulle swemgoed. Wikus sluit die kombuisdeur oop en die seuns bondel by die huis uit, elkeen met ’n handdoek om die nek.

      Bêêê . . . bêêêê blêr die duikertjie en trippel nuuskierig agterna. Bêêê . . . Bêêêê.

      “Sjoe-sjoe,” roep Giepie en waai met sy hande. “Lóóp, jou simpel!”

      “Los die bok, man,” sê Wikus. “Hy doen niks.”

      “Gaan staan by hom,” roep Karel. “Dan neem ek julle af. Toe, dalk deel julle nog saam met die bok in my roem.”

      Giepie lyk nie baie in sy noppies nie. “Wikus, staan jy tussen my en die bok. Ek wil nie langs so ’n creepy ding afgeneem word nie.”

      “Een . . . twee . . . drie . . . Smile!” Kliek! klik Karel se kamera. “Dankie, julle!”

      Hulle stap verder strand toe met die duikertjie blêrend agterna.

      Wikus snuif-snuif in die lug. “Verbeel ek my . . . of ruik ek vis wat braai?”

      “Gister was dit pyptabak,” spot Karel. “Vandag is dit vis. Wat gaan jy môre ruik?”

      “Vrot arikreukel,” terg Giepie.

      “Daar’s ’n rokie! En waar daar ’n rokie is, is daar ’n vuurtjie!” roep Wikus en hardloop in die rigting waar die rook bokant die seesand dwarrel.

      “Ek sien niks.” Karel kyk fronsend rond.

      “Dis miswolke,” sê Giepie met sy hand bokant sy oë. “Kom, Karel, ons gaan swem!” roep hy en storm die branders in. Karel volg kort op sy hakke.

      Die son skyn met lang strale oor die see. Meeue, strandlopertjies en ander seevoëls wei in die vlak water.

      Wikus herken dadelik die figuur wat gehurk langs die vuurtjie sit. Dis die man wat gisteraand by die venster was. Hy het dieselfde mus op en dra dieselfde bruin hemp met opgerolde moue, bruin broek en kruisbande. Aan sy voete is daar waterdigte stapstewels.

      “Môre, Oom!” groet Wikus en kom staan langs die man. “Dit lyk lekker.”

      “Dit is.” Die man buig vooroor en sny ’n stukkie vis met sy knipmes af. “Proe, dan sê jy of jy van galjoen hou.”

      Wikus vat die stukkie vis by die man. “Baie lekker!” sê hy en lek sy lippe af. Maar voor Wikus nog iets kan sê, staan die man op. “Ja, ek is baie lief vir galjoen.” Dan sit hy sy hand op Wikus se skouer. “Carpe diem . . . Gryp die dag!” sê hy en stap sonder ’n verdere woord see se kant toe.

      Waar het hy dit al gehoor? Wikus dink ’n rukkie. Dan onthou hy. Dis die woorde wat op die kaartjie gestaan het. Hy lig sy hand en waai agterna. “Carpe diem!” skreeu hy, maar die man is weg.

      “En nou, as jy met jouself praat?” wil Karel laggend weet toe hy en Giepie by hom kom.

      “ ’n Man het nou net vir my ’n stukkie galjoen gegee wat hy oor hierdie vuurtjie gebraai het.”

      “Get real,” sê Karel toe hy oor die stil strand kyk. “Netnou vertel jy ons jy het ’n Marsmannetjie gesien.”

      Giepie staar Wikus kopskuddend aan. “Jy beter bykom. Een van die dae sal jy nie meer weet wat’s werklik en wat’s jou verbeelding nie, en dan sit jy met ’n probleem.”

      Wikus vererg hom sommer. “Jou pa is die dokter, nie jy nie.”

      “Staan nét daar en staar droomverlore uit oor die see,” sê Karel en kry sy kamera gereed. “Dit gaan ’n fantastiese foto wees.”

      “Al jou foto’s is altyd fantasties,” brom Wikus wat nog steeds wonder waarheen die man so skielik verdwyn het.

      Kliek, kliek! klik Karel se kamera. “Dankie.”

      “Die laaste ou in die water is ’n vrot pampoen!” roep Wikus skielik uit en nael see toe.

      Karel sit sy kamera haastig op sy handdoek neer en hardloop agter Wikus en Giepie aan.

      Hulle swem en baljaar totdat hulle doodmoeg en uitasem op die sand neerplof.

      Karel vryf oor sy maag. “Nou’s ek vrek honger.”

      “Nóú praat jy!” sê Giepie. “Ek soek net eers ’n beker koffie, dan beter ons na oom Hans-hulle toe gaan.”

      Hulle gooi hulle handdoeke om hulle nekke en stap terug na die houthuis toe.

      Karel tel ’n mosselskulp op, hou dit teen sy oor en maak asof dit sy selfoon is. “Ja, ja,” praat hy met ’n aangeplakte stem. “Ja, ja . . . Presies. Ja . . . ja.”

      “Drie hamburgers met tjips,” sê Giepie in ’n ronde skulp. “En drie Cokes.”

      “Ek hoop die agterdeur was ordentlik gesluit,” merk Karel op toe ’n blouapie met ’n appel om die huis vlug.

      Die drie kyk grootoog na mekaar – die kos! Hulle gooi die skulpe neer en storm by die kombuis in.

      “Vrek . . .” is al wat Giepie uitkry.

      Geskok staar hulle na die repe toebroodjiepapier, stukke brood en appelstronke wat oor die vloer gesaai lê.

      “Ag nee,” kreun Giepie toe hy die stukkende fles in ’n plas koffie op die vloer sien.

      Wikus sluk. “Jammer, ouens . . . Ek kon sweer ek het die deur gesluit.”

      “Ek sê mos jy moet bykom,” brom Giepie en buk af om die stukke op te tel. Hy gooi dit in die vullisdrom wat voor die agterdeur staan. “Koebaai, fles.”

      Karel maak die geskeurde toebroodjiepapier en tinfoelie bymekaar en gooi dit ook in die drom. “Cheers, ontbyt.”

      Wikus gooi die appelstronke by die agterdeur uit. “Vir die blêrende bok.” Dan trek hy sy jeans en ’n T-hemp aan en grawe sy beursie uit sy tas. “Ek stick julle vir ’n milkshake om op te maak.”

      “Ek sou so dink,” antwoord Karel terwyl hy ander klere aantrek.

      “Jy beter,” brom Giepie en knoop sy tekkieveters vas. “En dié keer sluit ek.”

      Terwyl Giepie die agterdeur toesluit, sien hy hoe Karel en Wikus al begin koers kry na die Lazaretto-begraafplaas. “Julle stap in die verkeerde rigting!” skreeu hy.

      “Karel soek nog steeds ’n wenfoto!” spot Wikus oor sy skouer.

      “Ag . . . asseblief!” Giepie sug en stap agter hulle aan. “Ek haat begraafplase.”

      Nie ver van hulle af nie, stap ’n ou man met sy kierie langs die see. Sy Jack Russell hardloop in die vlak water en hap-hap na die skuim wat oor die sand spoel. Kort-kort staan die man stil en beduie met sy kierie na die bruisende branders. Die hondjie sien die seuns en blaf waarskuwend. Die ou man beduie met sy kierie in hulle rigting. “Julle soek op die verkeerde plek! Hy’s hier iewers.”

      “Daai omie is van sy trollie af,” sê Wikus toe hy die begraafplaas se draaihek oopmaak.

      “Dis seker oom Gert Mossel,” antwoord Giepie toe hy sien hoe die man met die branders raas. “Hy stap glo elke dag op die strand en praat met homself.”

      Karel neem ’n foto van ’n brander wat in sproeireën oor ’n grafsteen breek. “Ouens, ek het nou net my wenfoto geneem.”

      “Uiteindelik!” juig Wikus. “Nou kan jy maar jou kamera bêre.”

      “Kom ons loop,” sê Giepie en beduie na die ou man op die strand. “Gert Mossel gee my die creeps. Kyk hoe kyk hy vir ons.”

      “Lyk my alles gee jou die creeps,” sê Wikus en slaan Giepie se boarm. “Jy moet ook maar bykom, my ou,” lag hy en koes vir ’n hou wat Giepie na hom mik.

      Langs die pad gaan hulle gou in by Kodak Express wat net tot eenuur oop is en Karel besluit vinnig watter foto’s hy wil laat druk.

      Terwyl

Скачать книгу