LITMIR.BIZ

Скачать книгу

“Ek skuld jou ’n verskoning. Lyk my jou ore is beter as myne.”

      Nuuskierig skeur hy die koevert oop en lees die boodskap op die kaartjie:

      Carpe Diem . . . Gryp die dag!

      Oom Hans glimlag. “Daar’s net een mens wat so ’n boodskap vir my sal stuur, en dis dominee Willers.”

      Die geur van varsgebakte kabeljou dwarrel saam met tannie Letsie die eetkamer binne.

      “Kom kry vir julle,” sê sy toe sy die warm erdeskottel op die buffet by die ander kosbakke neersit. Vir die kleintjies het sy in die kombuis gedek en sommer daar vir hulle opgeskep.

      “Soetpatats . . . gebraaide aartappels en mengelslaai. Die borde, messe en vurke is aan die onderpunt van die tafel.” Sy kyk op toe oom Hans by die vertrek inkom. “Wie was netnou by die deur?”

      “Die posbode.” Hy haal die kaartjie uit sy hempsak en gee dit vir haar om te lees. “Tipies dominee Willers, dink jy nie?”

      Tannie Letsie knik haar kop. “Ja, die ander mense bel of stuur ’n SMS.”

      Nadat oom Hans die seën gevra het, smul almal aan die heerlike kabeljou wat hy self gevang en tannie Letsie volgens haar eie geheime resep voorberei het.

      Dan lui die telefoon skielik.

      Oom Hans stap haastig uit en praat ’n rukkie voor hy fronsend terugkom. “Dit was dominee Willers; hy sê groete vir almal. En ek het hom gevra oor die kaartjie. Hy sê hy’t dit nie gestuur nie.”

      “O . . .” Tannie Letsie skuif ongemaklik rond. “Nou van wie was dit dan?”

      Ná poeding en koffie gaan Giepie se ma-hulle en die ander grootmense in die sitkamer sit en gesels terwyl die kleintjies hulle slaapsakke en beddegoed opgewonde vir die TV-kamer en tentslapery regkry.

      Oom Hans vra verskoning en stap kombuis toe om die houthuis se sleutel te kry. Hy steek sy hand na die sleutelrak uit en frons. “Letsie!” roep hy. “Waar’s die houthuis se sleutel? Ek sien dit nie?”

      “Op sy plek . . . en as dit nie daar is nie, is dit seker nog in jou oorpak se sak,” sê sy en kom haastig by die kombuis in.

      “Ek dag ek het dit hier gehang,” sê oom Hans dronkgeslaan, “maar ek sal al my oorpakke deurgaan.”

      “Hoe lyk die sleutel, Oom?” vra Wikus en stap nader. “Dan help ons gou soek.”

      “Mmmm . . . laat ek dink. Dis geelkoper en,” hy beduie met sy duim en wysvinger, “ongeveer twintig sentimeter lank en as ek reg onthou, staan daar UNION op die sleutelkop. Dit hang aan ’n pienk skulp. Julle kan dit nie miskyk nie.”

      Die seuns soek oral: onder die stoele, banke en buffet, op elke kas en in elke laai, agter die yskas en tot selfs in die koskas – maar die sleutel is nêrens nie. Oom Hans deursoek al sy oorpakke en broeksakke, maar kry nie die sleutel nie.

      “Kyk wat het ek gekry!” roep tannie Letsie triomfantelik toe oom Hans kopskuddend by die eetkamer inkom. “Ek sê mos jy kan nie soek nie.”

      “Dankie, vrou, maar ek sou beslis nie so ’n verwoede soektog op tou gesit het as die ding op sy plek was nie.”

      “Wel, dan was dit seker maar een of ander spook wat dit gevat en weer teruggesit het,” spot Wikus.

      Hy sien hoe sy verbleek en onrustig oor haar skouer loer. “Jammer, Tannie. Ek het net ’n grap gemaak.”

      “Ek hou nie van sulke grappe nie,” antwoord sy gespanne. “Veral nie as daardie ou trekklavier my reeds so ongemaklik maak nie.”

      Sy haal twee ander sleutels van die rak af. “Hierdie een is vir die spens,” sê sy en gee dit vir Giepie. “Daar is beskuit, kerse, blakers, vuurhoutjies en alles wat julle nodig sal kry. En hierdie een sluit die pakkamer oop. Daar lê matrasse wat ongelukkig baie oud en verweer is, maar sal help dat julle nie té hard slaap nie. En onthou om my selfoon saam te neem.”

      Karel haal sy selfoon uit sy hempsak. “Dis nie nodig nie, dankie, Tannie. Ek het een. Gee asseblief net Tannie se nommer vir ons.”

      “Bel as julle iets nodig het,” sê tannie Letsie en skryf haar selnommer en hulle landlynnommer op ’n stukkie papier en gee dit vir Karel. “Of sommer as julle bang voel.”

      “Bang voel?” Wikus frons. “Hoe bedoel Tannie nou?”

      “Ag . . .” Sy vroetel aan haar rok se kraag. “Die huis staan so eenkant. Dis maar al.”

      5

      “Ek gaan trek solank die jeep uit,” sê oom Hans later en fluit vir Skottie en Mac wat hom opgewonde volg.

      Nie lank daarna nie sleep die seuns drie gehawende matrasse uit die pakkamer en sit dit agterin die jeep. Hulle pak ook alles wat hulle dink hulle sal nodig kry in ’n stewige kartondoos. Dan kry hulle gou hulle bagasie uit die motor en sit dit ook in die jeep.

      Hulle gaan groet vir tannie Letsie en Giepie se ma-hulle en almal wat nog in die rondte is.

      Oom Hans wag in die jeep, die twee Skotse terriërs sit voor langs hom en Wikus, Karel en Giepie moet maar agter inklim.

      “Uiteindelik!” lag oom Hans. “Ek dog julle gaan nooit klaar gepak kry nie.” Hy skakel die enjin aan, trek stadig weg en ry in die rigting van die houthuis.

      Behalwe vir die volmaan wat deur die yl vlieswolke skyn en die jeep se kopligte is daar geen ander lig nie. In die verte kom die skuimende branders soos wilde seeperde aangerol. Die fosfor blink silwer op hulle maanhare.

      Sover hulle ry, wys oom Hans plekke aan die seuns uit. “Daar’s die Lazzaretto-begraafplaas . . .” beduie hy na grafte wat tussen die see en die land staan. “Die oudste leesbare grafsteen dateer uit 1809. Die ander is so deur die tyd verweer dat die name en datums heeltemal onleesbaar is.”

      Wikus staar na die grafstene wat soos skewe vingers na die volmaan wys.

      Giepie ril. “Ek háát begraafplase. Veral in die aand. Dis baie . . . uhmm . . . grillerig en spokerig.”

      “Begraafplase,” sê Karel en stel sy kameralens voor hy soos ’n vlermuis by die venster uithang om die maanverligte grafte af te neem, “is een van my gunstelinge. Dit maak baie kunstige foto’s.” Hy lag. “Dis nou te sê as die fotograaf weet wat hy doen.”

      “Jy wen darem gewoonlik een of ander prys met jou foto’s,” merk Giepie droog op.

      Oom Hans verwissel van rat. “Daar is ’n bygeloof wat sê dat spoke bang is vir water en daarom het die vroeëre mense die begraafplaas so na as moontlik aan die see aangelê.”

      “Dit hang af watter soort spook dit is,” sê Wikus. “Landspoke en lugspoke is bang vir water, maar seespoke sweef vreesloos oor die water.”

      Oom Hans lag uit sy maag. “Nou toe nou, jy klink regtig soos ’n kenner.”

      “Wikus ken tot die verskil tussen ’n verskynsel, gedaante, poltergees en ’n dwaalgees,” sê Giepie trots. “Of so sê hy.”

      Hulle ry verby ’n paar lendelam huise wat onbewoon is. “Hier,” beduie oom Hans met ’n breë handgebaar, “kom nuwe uitbreidings. ’n Mens kan maar sê Mosselbaai gaan sy eie Waterfront kry . . .”

      “Pas op, Oom!” skree Wikus skielik. “Daar’s ’n man in die pad . . .”

      Oom Hans trap so hard rem dat die seuns se koppe ruk en die honde van die voorste sitplek aftuimel.

      Wikus staar verleë na die pad. “Nee, nou . . . nou weet ek nie,” stamel hy. “Hy’t seker so geskrik dat hy tussen die bosse ingevlug het.”

      “Mannetjie,” sê oom Hans kwaai, “as jy my vir die gek hou, is daar groot moeilikheid.”

      “Nee, Oom! Daar wás ’n man. Ek het hom gesien.”

      “Dit sê niks,” brom Giepie en vryf

Скачать книгу