ТОП просматриваемых книг сайта:
Rivierplaas: Alba Bouwer-omnibus. Alba Bouwer
Читать онлайн.Название Rivierplaas: Alba Bouwer-omnibus
Год выпуска 0
isbn 9780624056119
Автор произведения Alba Bouwer
Жанр Учебная литература
Издательство Ingram
Alie se oë is groot en verskrik, en sy loop styf teen ou-Melitie terug na die plek toe waar oom Jan en tant Lenie met Yudelman staan en praat.
“Dis op sulke dae dat daar sommer ’n blinde sambok moet uitspring en moet klop onder die kinders, dis waar!” sê tant Lenie.
“Kienders ies ghenou wie baviane, miesies Nietling,” sê ou Yudelman, en hy lag dat die horlosieketting oor sy vet maag skommel-skommel swaai. “Aber, ons moet wiet ons was ghenou soe als ons kienders was. Alie, jy word ’n groete meisie, jy moet vanmiddag vir jou weer kom haal leë boksies, hoor.”
“Sê dankie, meneer Yudelman, Alie,” vermaan oom Jan, en Alie sê gou dankie en stap dan doodstil saam met ou-Melitie na die kar toe waar Lulu en Hennie staan en wag.
“Piet het weggehardloop,” sê Hennie, en Lulu sê gou: “Hennie, kyk daar ry ’n seuntjie op ’n driewiel. Dis ’n mooi driewiel, nè?” En Alie is alte bly dat Lulu daar is en dat Lulu ook weet hoe is klein broertjies, want sy het mos self een wat so oud soos Hennie is. Oom Jan en tant Lenie kom agterna, en Alie hoor tant Lenie sê: “Dis nou seker vir die afnemery dat die kat ingesmokkel is. Dis waar, wat nog van die Alie moet word met al haar dingetjies, weet ek nie. Maar moet nou maar niks sê nie, Pa.”
Niemand praat weer ’n woord van ou Piet nie, en ou-Melitie sorg dat hy in een hoek van die tuiskamer bly en ’n pierinkie melk kry toe hulle biltong en brood eet en koffie drink. Toe kam tant Lenie Alie en Lulu se hare, stoot Hennie se kuifie reg, en daar stap hulle na die afnemer toe. ’n Entjie agter hulle in die straat kom ou-Melitie met Piet mooi in haar voorskoot vasgevat.
Agter die dorpsapteek is die groot kamer waar die apteker die portrette neem, en dis vir Alie te lekker dat hulle so deur die apteek met die lekker ruik stap na die afneemkamer toe. Daar is so baie groot prente van vensters met roostakke voor teen die muur en in een hoek staan die groot gedoente op drie pote met die swart doek bo-oor. Ou-Melitie moet met Lulu en Alie en Hennie daar wag solank oom Jan en tant Lenie met die apteker gesels, en Alie voel nou skielik hol op die maag soos voor ’n tand se trek toe sy die driebeen-masjien met die doek oor sien. Sy gaan staan styf teen ou-Melitie.
“Kom, kom,” sê die vet aptekertjie van die deur af, “ons vat eers die drie kinders met die bediende,” en hy begin bankies regstoot. Ou-Melitie moet op die bankie sit met Piet op die skoot en Hennie langs haar, en aan haar ander kant staan Alie en Lulu. Hy stel hulle reg en duik dan onder die swart doek in. “Dogtertjie, jy met die swart hare, ja, staan bietjie meer regop, so ja.” Alie kan glad nie verstaan hoe kan hy hulle onder die doek uit sien nie, dan sê hy: “Dogtertjie met die wit hare, ja, staan nader, so ja. Lag nou mooi, kom, seuntjie, lag nou mooi, kyk hier kom die voëltjie, kyk nou!”
“Alie, moenie so ’n gesig trek nie,” sê tant Lenie, “jy lyk glad pestakel.”
“Klieks,” sê iets, en die aptekertjie duik onder die doek uit. “Dankie, dankie! Bly net so sit, net so, kyk die voëltjie, daar’s hy!” en “klieks” sê dit weer.
Alie het nog glad nie eens haar oë en haar mond so mooi soos Emily Hobhouse s’n reggekry nie en sy het ou Piet nie eens vasgehou nie, toe is die eerste portret geneem. Maar toe sy en Hennie alleen afgeneem word en toe weer sy en Lulu, toe kyk ou-Melitie dat sy Piet mooi in die arms hou. Voor sy weet wat gebeur, is alles klaar en stap hulle terug na die tuiskamer toe. Nou wens Alie net die ure en die dae wil verbygaan dat hulle die portrette klaar kan sien.
Vier dae moet hulle wag voordat die poskar van die dorp af die portrette by Lulu se pa se winkel kom afgee. Soos ’n klomp bye aan ’n heuningkoek hang Alie en Lulu aan tant Lenie toe sy die koevert oopskeur en die portrette uithaal.
“Hede,” sê tant Lenie, “hoekom trek julle dan almal sulke gesigte? Kyk hier, Alie, jy lyk glad anders hier.”
Alie kyk – dis die een waar sy onthou het om soos Emily Hobhouse te kyk en te lag. Dit lyk glad nie soos Emily Hobhouse nie, haar gesiggie lyk soos ’n ou droë persketjie.
“Ou Piet het waarlik die beste van almal gekom,” sê tant Lenie. “Ou-Melitie lyk self nie sleg nie.”
“Jôna whê,” sê ou-Melitie, “nonwe Alie sy lyk moi by hierie een, nonwe Lulu ok, maar my gaseg hoekom sy lyk so den? En hier by Hennie, hoekom jy lyk so sonder lag, nonwe Alie?”
“Alie wou seker soos die dominee se vrou lyk,” sê Lulu, en Alie steek vir haar ’n lang tong uit agter tant Lenie se rug.
“Die armpies lyk moi so by Piet,” sê ou-Melitie, en sy knyp haar oë weer styf toe soos een wat amper lag of amper nies.
’n Week daarna staan Alie vroeg op om ou-Melitie te groet voordat sy en Aron en klein-Melitie en Sanna Basoetoland toe gaan. Toe hulle amper om die draai by die bloublommetjies-koppie gaan, draai ou-Melitie haar nog om om weer vir Alie te waai. Alie wil-wil net droog en styf in die keel word, toe onthou sy die portret wat voor haar bed op die kassie staan. Nou kan sy elke oggend en elke aand van die maand wat ou-Melitie weg is na die portret kyk en met ou-Melitie gesels. Nee wat, dan hoef sy mos glad nie te huil nie, en sy lig die groot kombuisvadoek op en waai vir ou-Melitie ’n laaste lang waai.
Nuwe Stories van Rivierplaas
Vir Hendrik
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.