Асылташ = Драгоценный камень - Юнысова Асия

Скачать книгу

кәккүктән гомер санатканбыз,

      Бер үк тауда безнең юл башлары.

      Һәрбер каен, һәрбер имән уртак.

      Уртак таңнар күргән күзләребез.

      «Туган якка кайтам әле», – диеп,

      Чит илләрдә җирси күпләребез.

      Куанычым колачыма сыймый,

      Очраганда берәр якташым.

      Сүзләр бетми инде макташып,

      Яшик, дибез, ятлар арасында

      Якалашып түгел, яклашып.

      Күрше әби

      Күрше әби килә йөзгә җитеп,

      Калтырамый алай куллары.

      Гомер үзе гүя бер саплам җеп,

      Энә адымы – гомер еллары.

      Яшьтәшләре иргә китеп беткәч,

      Ни кичерсә әгәр җитү кыз,

      Шул халәттә хәзер ул әби дә,

      Ахирәтсез калгач берьялгыз.

      Ике улы үлде Ватан өчен.

      Саклый белде күркәм сабырлык.

      Гомер булгач, кирәк түзә белү,

      Түзә белү – үзе батырлык.

      Кем өендә туа бер нарасый,

      Кем йортына килен төшерә,

      Әби илткән балны каба сабый,

      Туй чәкчәген әби пешерә.

      Уңганлыгын авыл гел сөйләде,

      «Эре карчык» дигән дан алды.

      Җитү кызны хуплап әйткән сүзе

      Олы бирнә булып саналды.

      Һәр авылда бар ул андый әби –

      Гореф-гадәт, әдәп сандыгы.

      Әнә шундый ак әбиләр саклый

      Милләтемнең әхлак саулыгын.

      Сөенче

      «Сөенчегә миңа ни бирәсең?

      Алып килдем сиңа сөенче!» –

      Шулай диеп, шатлык төяп килгән

      Кем ул булган илдә беренче?

      Ерак юлдан кайтып килгән җайдак –

      Уң кулында очлы сөңгесе.

      Илгә кайткан куанычлы хәбәр,

      Сөңге очында кайткан сөенче.

      Илче булып йөргән киленчәкләр,

      Кендек кискән изге карчыклар

      Тиешлесен алган хәбәренә –

      Алтын-көмеш чыккан янчыктан.

      Йә алкасын салып биргән сылу,

      Егетеннән алган хат өчен.

      Аргамаклар хәтта жәл булмаган,

      Ат кадәрле булса сөенчең.

      Яланаяк чаба бер малайчык,

      Барын узып, тузан туздырып.

      И шәп булсын иде сөенчесе,

      Шатланырлык, телдән яздырып!

      Үзе чаба, үзе оран сала:

      «Сөенче! – ди. – Миңа алдырык!»

      «Сөенчегә сиңа – сул колагың!» –

      Кемдер үрти йөрәк яндырып.

      Сөенечләр сирәк күргән халкым

      Сөенә белгән азга олыдан.

      Булганына канәгатьлек холкын

      Мирас иткән кызы-улына.

      Бер шатлыкны ике итәр өчен,

      Яулык биреп күлмәк котлаган.

      Шуңа күрә күркәм бу гадәткәй

      Тарих буйлап алга атлаган.

      Югалтмаска иде бу йоланы!

      Яңа гасырларның капкасын

      Җитезаяк яңа кыз-малайлар

      «Сөенче!» дип кат-кат шакысын.

      Нефтьчегә

      Сугыш алды елларында туып,

      Кайчан әрем, кайчан билчән йолкып,

      Тамак өчен алабута уып,

      Үзен шулай ятимлектән йолып,

      Күтәрелде буын ир булып.

      Дуга

Скачать книгу