LITMIR.BIZ

Скачать книгу

wat is die nuus van anderkant die aardtrog?”

      “My Heer, ons partollies het weer pogings gesien om die aardtrog te oorkruis in die laaste weke. Daar mag tekens wees dat die Wilde besig is om te mobiliseer vir ‘n aanval.

      ‘n Gedempte gefluister versprei tussen die mans. MacGil voel hoe sy maag op ‘n knop trek met die gedagte. Die energie veld was ondeurdringbaar, nietemin, dit was nie ‘n goeie teken nie.

      “En as daar ‘n volskaalse aanval sou wees?” vra hy.

      “So lank as die skerm aktief is, het ons niks om te vrees nie. Die Wilde het nog nooit daarin geslaag om die aardtrog te oorkruis deur die eeue heen nie. Daar is geen rede om nou anders te dink nie.”

      MacGil was nie so seker nie. ‘n Aanval van buite is al lank agterstallig, en hy kan help om te wonder waneer dit sou gebeur nie.

      “My Heer,” sê Firth is sy nasale stem, “Ek voel verplig om by te voeg dat ons hof vandag gevul is met baie hooggeplaastes van die McCloud koninkryk. Dit sal gesien word as ‘n belediging indien jy hulle nie onthaal nie, of hulle nou teenstanders is of nie. Ek stel voor dat jy gedurende die middag ure elkeen van hulle groet. Hulle het ‘n groot gevolg saamgebring, baie geskenke---en, die woord is, baie spioene.”

      “Wie sê nie die spioene is reeds hier nie?” vra MacGil terug, terwyl hy noukeurig Frith se reaksie dophou---terwyl hy soos altyd wonder, of hy nie dalk self een is nie.

      Firth maak sy mond oop om te antwoord, maar MacGill sug en hou sy hand omhoog, hy het genoeg gehad. “As dit al is, gaan ek nou, om by my dogter se troue aan te sluit.”

      “My Heer,” sê Kelvin, terwyl hy sy keel skoonmaak, “natuurlik, daar is nog een ding. Die tradisie, op jou dogter se troudag. Elke MacGil het ‘n opvolger benoem. Die mense sal verwag dat jy dieselfde doen. Hulle gons daaroor. Dit sal nie wys wees om hulle teleur te stel nie. Veral nie met die Bestemming Swaard wat nog steeds onbeweeglik is nie.”

      “Wil jy hê dat ek my opvolger benoem terwyl ek nog in my fleur is?” vra MacGil.

      “My Heer, ek bedoel geen aanstoot nie,” stamel Kelvin, tewyl hy bekommerd lyk.

      MacGil hou sy hand omhoog. “Ek ken die tradisie. En Inderdaad, ek sal vandag een benoem.”

      “Kan jy ons inlig wie dit sou wees?” vra Firth.

      MacGil staar hom verergd aan. Firth was ‘n skindertong, en hy het die man nie vertrou nie.

      “Julle sal die nuus hoor as die tyd aanbreek.”

      MacGil staan op, en die ander saam met hom. Hulle buig, draai om, en haas uit die kamer uit.

      MacGil staan en dink vir ‘n tydperk wat hy self nie eens weet hoe lank nie. Op dae soos vandag wens hy dat hy nie koning was nie.

      *

      MacGil klim van sy troon af, sy stewels eggo in die stilte, en loop deur die kamer. Hy maak self die antieke eike deur oop, pluk aan die staal handvatsel, en gaan by ‘n kant kamer in.

      Hy geniet die stilte en vrede van hierdie knussige vertrek, soos altyd vantevore, die mure skaars twintig tree in elke rigting, maar nietemin met ‘n yslike hoë, geboogte plafon. Die vertrek is net uit klip gemaak, met ‘n klein ronde vlek-glas venstertjie op een muur. Die lig stroom in deur die glas se gele en rooi’s, in beligting van die enkele voorwerp in die andersins kaal vertrek.

      Die Bestemming Swaard.

      Daar is dit, in die middel van die vertrek, dit lê horisontaal op yster penne, soos ‘n verleidster. Soos hy van kleintyd af doen, loop MacGil nader aan dit, ondersoekend. Die Bestemming Swaard. Die swaard van legende, the oorsprong van die magte en kragte van sy hele koninkryk, van een generasie na die volgende. Wie ookal die krag het om die swaard op te lig sal die Verkose Een wees, die een wat bestem is om oor die koninkryk te heers vir lewenslank, om die koninkryk te bevry van alle bedreigings, binne en buite die Sirkel. Dit was ‘n fantastiese legende om mee op te groei, en so gou as wat hy as Koning aangestel was, het MacGil self probeer om die swaard te lig, aangesien net die MacGil konings mag probeer het. Die konings voor hom, almal van hulle, het ook gefaal. Hy was seker dat hy anders sou wees. Hy was seker dat hy Die Een sou wees.

      Maar hy was verkeerd. Soos al die MacGil konings voor hom. En sy mislukking het ‘n klad gemaak op sy heerskappy van daardie tyd af.

      Terwyl hy dit nou aanstaar, ondersoek hy die lang lem, wat gemaak is uit ‘n misterieuse metaal wat niemand nog ooit kon ontsyfer nie. Die oorsprong van die swaard was self meer obskuur, met gerugte dat dit opgestyg het uit die aarde ten midde van ‘n aardbewing.

      Terwyl hy dit ondersoek, voel hy weereens die steek van mislukking. Hy mag dalk ‘n goeie koning wees, maar hy was nie Die Een nie. Sy mense het dit geweet. Sy vyande het dit geweet. Hy mag ‘n goeie koning wees, maar maak nie saak wat hy doen nie, hy sal nooit Die Een wees nie.

      As dit hy was, vermoed hy sou daar minder onrus ten midde van sy hof gewees het, minder sameswerings. Sy eie mense sou meer vertroue in hom gehad het en sy vyande sou nooit eens ‘n aanval oorweeg het nie. ‘n Deel van hom wens dat die swaard net verdwyn, en die legende saam met dit. Maar hy weet dit sal nie. Dit was die vloek—en die mag---van ‘n legende. Sterker selfs, as ‘n hele weermag.

      Terwyl hy dit aanstaar vir die duisendste keer, kon MacGil nie help om te wonder wie dit sou wees nie. Wie in sy bloedlyn sal bestem wees om dit te swaai? Terwyl hy dink aan wat voorlê, sy plig om sy opvolger te benoem, wonder hy wie, indien enige, bestem sal wees om dit uit te lig.

      “Dit is die gewig van die lem wat swaar is,” kom ‘n stem.

      McGil tol om, verras om geselskap te hê in die klein vertrekkie.

      Daar, in die deuropening, staan Argon. MacGil het die stem herken voor hy hom gewaar het en was geïriteerd omdat hy nie vroeër opgedaag het nie, maar terselfdertyd bly dat hy nou hier was.

      “Jy is laat.” sê MacGil.

      “Jou sin van tyd is nie op betrekking van my nie,” antwoord Argon.

      MacGil draai terug na die swaard.

      “Het jy ooit gedink ek sou dit kon uitlig?” vra hy in nadenking. “Die dag toe ek Koning geword het?”

      “Nee,” Antwoord Argon hom plat-weg.

      MacGil draai om en staar hom aan.

      “Jy het geweet ek sou nie kon nie.Jy het dit gesien, het jy nie?”

      “Ja.”

      MacGil dink daaroor na.

      “Dit maak my bang wanneer jy my so direk antwoord. Dit is nie hoe jy is nie.”

      Argon bly stil, en uiteindelik besef MacGil dat hy niks meer sou sê nie.

      “Ek benoem my opvolger vandag,” sê MacGil. “Dit voel nutteloos, om ‘n opvolger te benoem vandag. Dit vat die vreugde weg van ‘n koning om sy kind se troue te geniet.”

      “Miskien is sulke vreugde bedoel om gedemper te word.”

      “Maar ek het dan soveel jare oor om te heers.” Kom dit pleitend van MacGil.

      “Miskien nie soveel as wat jy dink nie,” Antwoord Argon.

      MacGil se oë vernou en hy wonder. Was dit ‘n boodskap?

      Maar Argon sê niks verder nie.

      “Ses kinders. Wie moet ek kies?” vra MacGil.

      “Hoekom vra jy my? Jy het alreeds jou keuse gemaak.”

      MacGil kyk na hom. “Jy sien baie. Ja, ek het. Maar ek wil steeds weet wat jy dink.”

      “Ek dink jy het ‘n wyse keuse gemaak,” sê Argon. “Maar onthou: ‘n koning kan nie heers vanuit sy graf nie. Maak nie saak wie jy dink jy het gekies nie, die noodlot het ‘n manier om self te kies.”

      “Sal ek leef, Argon?” vra MacGil ernstig, hy vra die vraag wat hy wou vra

Скачать книгу