LITMIR.BIZ

      Polaco

      Polaco – wołali Kolumbijczycy.

      Polacy też. Takie zasady. Tylko ksywki, żadnych imion, żadnych nazwisk.

      Co roku, tuż po Wielkim Poście, rozpoczynała się trasa w Polskę powiatową. Wielki tour po tętniących basami i migoczących kolorowymi światłami dyskotekach. Po tancbudach, gdzie na parkietach pachnących sztucznym dymem ocierali się o siebie w monotonnym rytmie wypindrzone dziewczęta i wyżelowani chłopcy. Wielu z nich szło potem zacieśniać znajomość do ubikacji albo do pobliskiego lasku, który co weekend tonął w zużytych prezerwatywach.

      Czerwony van z Polaco w środku, cały oblepiony naklejkami Coca-Coli, wjeżdżał na żwirowy parking z głośnym trąbieniem. Ci, którzy akurat wyszli na dymka, podchodzili skuszeni. Niektórzy pędzili po znajomych. Potem następowała wielka premiera – otwarcie klapy i prezentacja zgrzewek.

      – Chodźcie, chodźcie. Darmowa cola! Darmowa cola dla spragnionych!

      Wkrótce wieść się roznosiła i Polaco otaczał żądny puszek tłum. Rzucali się na nie, jakby to była pierwsza rzecz, którą pili po czterdziestu dniach postu.

      Na Polaco czekało zaś zadanie. Casting. Należało wyłapać jedną, dwie, może trzy osoby. Nie za dużo. Ważne, żeby na wycieczce nie było zbyt wielu ludzi z jednej okolicy. Samotni w grupie – ci byli najlepsi. Pożądane cechy: pewność siebie i odwaga – wystarczające, żeby przyjęli złożoną propozycję. Niefrasobliwość – na tyle duża, żeby zrobili to, czego się będzie od nich oczekiwać. Słabość – na tyle wyraźna, żeby można było ich złamać. Głupota – żeby dali się podporządkować i nie próbowali buntować.

      Casting to złe słowo. Polowanie – lepsze.

      Wyżelowani chłopcy. Wypindrzone dziewczęta. Wytypowani.

      Potem rozmowa na boku. W ciszy, na chłodnym powietrzu. Z alkoholem szumiącym w uszach i wzrokiem zaćmionym od miękkich narkotyków.

      – Słuchajcie, słuchajcie. Jest taka sprawa, Coca-Cola szuka ludzi do reklamy. Będziemy kręcić na Karaibach. Super rzecz. Wielka impreza, pracy tyle, co nic, trzeba się tylko będzie pobujać pod palmami, a na koniec coś i tak wam zapłacą. To co wy na to, chętni jesteście? Szukamy samych fajnych ludzi!

      Zawsze się zgadzali.

      Formalności załatwiali więc od razu: spisywali dane osobowe, adresy, numery telefonów. A potem czerwony van odjeżdżał i nigdy nie wracał w to samo miejsce.

      Po dwóch miesiącach takich wypadów mieszkanie Polaco tonęło w notatkach. Pomagała fotograficzna pamięć. Jeden rzut oka, imię, nazwisko, nazwa miejscowości i już w głowie pojawiała się konkretna twarz, konkretna osoba.

      Nadchodził czas decyzji.

      Trzy łyki zimnej kawy. Papieros wypalony przy oknie wychodzącym na aleję Armii Ludowej. W dole sznur samochodów, zapach spalin, w oddali szare bryły warszawskich wieżowców.

      Telefon w ręce. Numer wybierany w rytm melodii z radia.

      – Cześć. Pamiętasz mnie? Polaco. No, rzeczywiście śmieszna ksywa. Od Coca-Coli… No właśnie… Dzwonię do ciebie, żeby ci powiedzieć… Gratulacje! Wygrałeś! Jedziesz na Karaiby.

      Pisk radości w słuchawce.