LITMIR.BIZ

Скачать книгу

hech qachon rozi bo‘lmayman!

      Avvalo, Xudojon, senga shuni ma’lum qilmoqchimanki, meni ko‘rgani kelmading. Bugun yosh bilan bog‘liq muammolar tufayli deyarli uxlamadim, demak, sening tashrifingni o‘tkazib yuborishim mumkin emasdi. Keyin senga aytgandim: agar uxlab qolgan bo‘lsam, meni turtib yubor.

      Uyg‘onganimda, Roza buvi allaqachon shu yerda edi. Nonushta paytida u kuniga uch kilo xom go‘shtni bir bochka pivo bilan paqqos tushiruvchi belgiyalik, Qirollik vakili bo‘lgan Titki bilan o‘rtalaridagi jang haqida gapirib berdi; menimcha, uning barcha kuchi chiqaradigan nafasida edi: go‘sht bilan birlashib ketgan pivo hidi – uning raqiblarini birma-bir gilamga qulatardi. Titkini mag‘lub qilish uchun Roza buvi yangi usulni o‘ylab topishi kerak edi: ko‘zlar uchun teshiklari bo‘lgan maxsus bosh kiyim kiyish, uni lavanda ifori bilan to‘ldirish va o‘zini Karpentr dahshati deb atash. Roza buvining aytishicha, kurash – miyada ham mushaklar bo‘lishini talab qiladi.

      – Kim senga ko‘proq yoqadi, Oskar?

      – Bu yerda, kasalxonadami?

      – Ha.

      – Bekon, Eynshteyn, Popkorn.

      – Qizlardan-chi?

      Shunda og‘zimdagi gapimni chaynab qoldim. Javob berishni xohlamasdim. Lekin Roza buvi kutardi, jahon miqyosidagi sportchini esa uzoq vaqt kuttirib bo‘lmaydi.

      – Moviy Peggi.

      Peggi, moviyrang qiz. U so‘nggi xonadan avvalgi xonada yotadi. Deyarli hech narsa demaydi, faqat uyalgancha nimtabassum qiladi. To‘satdan shifoxonada paydo bo‘lib qolgan pari kabi. Uning qandaydir ajoyib kasalligi bor – moviy kasallik, o‘pkaga tushishi kerak bo‘lgan qon u yerga tushmaydi va tana birdaniga moviyrangga aylanadi. Peggi pushtirang bo‘lish uchun operatsiyani kutmoqda. Bu amalga oshishi afsuslanarli, menimcha, moviyrang Peggi ham juda chiroyli. Uning atrofida juda ko‘p yorug‘lik va sukunat bor… Yaqinlashgan zahoting, xuddi yorug‘lik og‘ushiga tushib qolgandek bo‘lasan.

      – Sen unga bu haqda aytganmisan?

      – Men axir oydan tushgandek birdaniga uning oldida paydo bo‘lib: «Moviy Peggi, men seni yaxshi ko‘raman», deb aytolmayman-ku!

      – Aynan. Nega sen bunday qilmading?

      – Hatto u mening bu yerda bor yoki yo‘qligimni bilishidan ham xabarim yo‘q, axir.

      – Ajoyib imkoniyat bu.

      – Siz mening boshimga qarayapsizmi? U o‘zga sayyoraliklarni yaxshi ko‘radi deysizmi, lekin bunga mening ishonchim komil emas.

      – Sen menga juda chiroyli bo‘lib ko‘rinasan, Oskar.

      Ushbu izohdan so‘ng, suhbatimiz suv quygandek jimjit bo‘lib qoldi. Albatta, bunday gaplarni eshitish yaxshi, hatto qo‘llaringdagi tuklar ham o‘rnidan turib ketadi, lekin bu yerda nima deb javob berish kerakligi tushunarsiz.

      – Roza buvi, u mening nafaqat tashqi ko‘rinishimni yoqtirishini xohlayman…

      – Quloq sol, uni ko‘rganingda nimani his qilasan?

      – Men uni arvohlardan himoya qilishni istayman.

      – Qanday qilib? Bu yerda, arvohlar paydo bo‘ladimi?

      – Ha, har kecha. Ular bizni uyg‘otishadi, nima uchunligini esa bilmayman. Bu og‘riqli, chunki ular chimchilashadi. Ular ko‘rinmasligi sabab odamda qo‘rquv uyg‘otadi. Ana undan keyin uxlab bo‘psiz!

      – Bu arvohlar oldingga tez-tez kelishadimi?

      – Yo‘q. Men qattiq uxlayman. Lekin kechalari ba’zan Moviy Peggining qanday qichqirganini eshitaman. Uni himoya qilishni juda-juda istayman, Roza buvi…

      – Bu haqda uning o‘ziga ayt.

      – Har qanday holatda ham bunday qila olmayman, chunki kechasi biz xonadan tashqariga chiqish huquqiga ega emasmiz. Tartib shunday.

      – Arvohlar tartibga rioya qilishadimi? Yo‘q, albatta. Ayyorroq bo‘l: agar arvohlar Moviy Peggini himoya qilmoqchi ekanligingni bilishsa, u holda kechasi paydo bo‘lishga jur’at etolmaydilar.

      – Shunaqamikin…

      – Yoshing nechada, Oskar?

      – Bilmasam. Hozir soat necha bo‘ldi?

      – O‘n. Tez orada o‘n besh yoshga to‘lasan. Senga jasoratli bo‘lish va his-tuyg‘ularingni oshkor qilish vaqti kelgandek tuyulmayaptimi?

      O‘ndan o‘ttiz daqiqa o‘tganda, qaror qabul qildim va uning xonasi tomon yo‘l oldim. Eshik ochiq edi.

      – Salom, Peggi, men – Oskarman, – dedim dadil tutib o‘zimni.

      U xuddiki atrofidagi ahmoq gnomlar uni o‘ldi deb o‘ylayotgan bir paytda shahzodasini kutayotgan Oppog‘oy kabi to‘shagida o‘tirardi. Oq emas, moviyrangdagi qor bilan qoplangan suratlardagi Oppog‘oyga o‘xshab. Peggi menga o‘girildi va shunda o‘zimga savol berdim: unga aslida kim bo‘lib ko‘rinaman – shahzodami yoki gnom? Shaxsan o‘zimni o‘zim tuxumboshim tufayli gnom o‘rniga qo‘ygan bo‘lardim. Lekin Moviy Peggi hech narsa demadi. Eng ajoyib narsa shundaki, u doimo jim turadi va shuning uchun hamma narsa sirliligicha qolib ketaveradi.

      – Men… agarda… sen shuni xohlasang, bugungi va undan keyingi hamma kechalarda arvohlar kirmasligi uchun eshigingni qo‘riqlashim mumkinligini aytgani keldim.

      U kirpiklarini ko‘tarib, menga qaradi. Xuddi sekinlashtirilgan tasvirga tushib qolgandek bo‘ldim: havo havoga to‘lib ketgandek, sukunat sukunatliroqdek, suv ustida yurgandek edim, uning yorug‘lik bilan burkangan to‘shagiga yaqinlashganim sari hamma narsa o‘zgarib ketardi.

      – Ey, to‘xta, tuxumbosh: Peggini men qo‘riqlayman!

      Popkorn eshik tirqishidan cho‘zildi, aniqrog‘i, bu tirqishni o‘zi bilan berkitib qo‘ydi. Men titrab ketdim. Agar Popkorn Peggini himoya qiladigan bo‘lsa, eshikdan hech qanday arvoh kirib kelolmaydi.

      Popkorn Peggiga qaradi.

      – Ey Peggi! Biz sen bilan do‘st emasmizmi?

      Peggi shiftga tikildi. Popkorn buni rozilik alomati sifatida qabul qildi va meni xonadan itarib chiqara boshladi.

      – Agar senga qiz kerak bo‘lsa, Sandrinani ol. Peggi allaqachon band qilib bo‘lingan.

      – Qaysi qonun bo‘yicha?

      – Sendan avvalroq kasalxonada mavjud bo‘lgan qonun bo‘yicha. Ma’qul kelmayotgan bo‘lsa, unda jang qilamiz.

      – Aslida, bu menga juda ma’qul keladi.

      Men charchadim va o‘yin zaliga dam olish uchun bordim.

      Sandrina sezgandek allaqachon shu yerda edi. Unda men kabi leykemiya bor, lekin davolash yaxshi ta’sir etgandek ko‘rinardi. Sandrina qora parik taqib yurganligi uchun unga xitoylik qiz deb nom berishgan. To‘g‘ri, yaltiroq sochlar bilan birgalikda peshonasidagi kesilgan sochlar unga xitoylik qiz ko‘rinishini beradi. Sandrina menga qaradi va saqichdan pufak pufladi.

      – Agar xohlasang, meni o‘pishing mumkin.

      – Nima uchun? Senga saqich yetarli emasmi?

      – Sen hatto bunga qodir emassan, ahmoq! Ishonchim komilki, hayotda bir marta bo‘lsa ham hech kimni o‘pmagansan.

      – Kulgimni qistatma! O‘n besh yoshimdan kelib chiqib, seni ishontirib aytamanki, men allaqachon bu ishni ming martadan oshiq bajarganman.

      – Sen o‘n besh yoshdamisan? – hayron bo‘lib so‘radi u.

      Soatlarga qaradim.

      – Ha. Allaqachon o‘n beshga to‘lib bo‘ldim.

      – Har doim o‘n besh yoshli bola meni o‘pishini orzu qilardim.

      – Bu, albatta, g‘aroyib, – javob berdim men.

      Shunda u yuzini burishtirdi, lablarini cho‘chchaytirdi va u men shu lahzada qizning o‘pich istayotganligini angladim.

      Ortimga

Скачать книгу