LITMIR.BIZ

Скачать книгу

hiss edirdim. Kimi tapançasız görsəydilər, onu həbs edirdilər. Rinaldi tapança əvəzinə koburu tualet kağızı ilə doldururdu. Mən aldatmadan tapançamı özümlə gəzdirirdim və nə qədər ki, tapança atmırdım, özümü silahlı hiss edirdim. Bu, «astra» sistemli, 7,65 kalibrli və qısa lüləli tapança idi, tətiyini çəkərkən elə atılırdı ki, hədəfi vurmaq qətiyyən mümkün olmurdu. Atmağa öyrənərkən hədəfdən aşağı nişan alırdım və yöndəmsiz lülənin titrəməməsinə çalışırdım, nəhayət iyirmi addımdan nişan alarkən, nəzərdə tutulmuş hədəfdən bir yarddan arası olmayan nöqtəni vurmağı öyrənəndə birdən mənə aydın oldu ki, tapança gəzdirmək mənasızdır, buna görə çox çəkmədən tapançanı unutdum, tapança da arxadan kəmərimdən asılı qalaraq tərpənir və məndə heç bir hiss oyatmırdı, ancaq ingilisləri və amerikanları görərkən azacıq xəcalət çəkirdim. İndi mən stulda oturmuşdum, növbətçi dəftərxanaçı da öz stolunun arxasından acıqla mənə nəzər salırdı, mən isə miss Barklini gözləyərək mərmər döşəməyə, mərmər büstlü postamentlərə və divardakı freskalara baxırdım. Freskalar pis deyildi. Üstündəki rənglər çatlayıb tökülməyə başlayanda freskalar həmişə yaxşı olur.

      Mən gördüm ki, Ketrin Barkli vestibülə girdi, ayağa durdum. O mənə tərəf gələndə boyu hündür görünmürdü, lakin o çox qəşəng idi.

      – Axşamınız xeyir, mister Henri, – dedi.

      – Axşamınız xeyir, – dedim. Stol arxasındakı dəftərxanaçı bizə qulaq asırdı.

      – Burada oturaq, yoxsa bağa çıxaq?

      – Gəlin çıxaq. Bağ daha sərindir.

      Mən onun arxasınca qapıya tərəf getdim, dəftərxanaçı ardımızca baxırdı. Biz çınqıl tökülmüş cığırla gedəndə o dedi:

      – Siz harada idiniz?

      – Postlara getmişdim.

      – Heç olmazsa kağız yazıb mənə xəbər verə bilməzdiniz?

      – Xeyr, – dedim. – Olmadı. Güman etdim ki, həmin gün qayıdacağam.

      – Əzizim, hər halda mənə xəbər vermək lazım idi.

      Biz xiyabandan dönüb ağacların altındakı cığırla getdik. Mən onun əlindən tutdum, sonra dayanıb onu öpdüm.

      – Biz bir yerə gedə bilmərikmi?

      – Xeyr, – qız dedi. – Ancaq burada gəzə bilərik, Çoxdandır ki, yoxsuz.

      – Üçüncü gündür. Amma daha qayıtmışam.

      O, mənə baxdı.

      – Deməli siz məni sevirsiz?

      – Bəli.

      – Doğrudan, axı, siz dediz ki, məni sevirsiz?

      – Hə, – yalandan dedim. – Mən sizi sevirəm.

      Mən bunu əvvəllər deməmişdim.

      – Deməli siz mənə Ketrin deyəcəksiz?

      – Ketrin.

      Biz bir qədər getdik və yenə ağacın altında dayandıq.

      – Deyin: gecə mən Ketrinin yanına qayıtdım.

      – Gecə mən Ketrinin yanına qayıtdım.

      – Əzizim, siz axı, qayıtmısız, elə deyilmi?

      – Bəli.

      – Mən sizi elə sevirəm ki, həm də bu ayrılıq çox dəhşətli idi. Siz daha getməyəcəksiz ki?

      – Yox, Mən həmişə qayıdacağam.

      – Mən sizi elə sevirəm ki. Əlinizi yenə bura qoyun.

      – O həmişə buradadır.

      Mən onu öpərkən üzünü görüm deyə, onu özümə tərəf çevirdim və gördüm ki, gözləri qapanıb. Mən onun qapalı gözlərindən öpdüm. Mən qət etdim ki, görünür, azca ağlı çatmır. Amma fərqi nədir? Mən bunun nə ilə qurtaracağını fikirləşmirdim. Bu hər axşam zabitlərin fahişəxanasına getmək-dən yaxşı idi – orada qızlar boynundan sallanırlar, sənə olan rəğbətini göstərməkdən ötrü digər zabitlər ilə yuxarı qalxanda sənin kepini dalqabaq geyirlər. Mən bilirəm ki, Ketrin Barklini sevmirəm və sevmək fikrində də deyiləm. Bu, bric kimi bir oyun idi, intəhası kartları sözlər əvəz edir. Bricdə olduğu kimi, özünü elə göstərmək lazımdır ki, guya pula və ya başqa bir şeyə oynayırsan. Oyuna nə qoyulduğundan bir söz deyilmirdi. Ancaq mənim üçün fərqi yox idi.

      – Bir yerə getsəydik, – dedim. Bütün kişilər kimi, ayaq üstə çox dilxoşluq etməyi bacarmırdım.

      – Heç yerə, – dedi. O, pərvaz etdiyi o biri aləmdən yerə qayıtdı.

      – Bir az burada oturaq.

      Biz yastı daş skamyanın üstündə oturduq, mən Ketrin Barklinin əlindən tutdum. Qucaqlamağa qoymadı.

      – Siz çox yorulmusuz? – O, soruşdu.

      – Xeyr.

      O, aşağı, otlara baxırdı.

      – Biz sizinlə pis bir oyuna başlamışıq.

      – Nə oyun?

      – Özünüzü bilməməzliyə vurmayın.

      – Heç o fikirdə deyiləm də.

      – Siz yaxşı oğlansız, – o dedi, – və istəyirsiz ki, mümkün qədər yaxşı oynayasız. Ancaq hər halda pis oyundur.

      – Siz başqa adamların fikrini həmişə duya bilirsiz?

      – Həmişə yox. Lakin sizinkini bilirəm. Özünüzü elə göstərir-siz ki, guya məni sevirsiz, buna ehtiyac yoxdur. Bu günlük bununla qurtardıq. İndi siz nə barədə danışmaq istərdiniz?

      – Axı, həqiqətən mən sizi sevirəm.

      – Bilirsiz nə var, ehtiyac olmadığı halda yalan danışmayaq! Siz öz rolunuzu çox gözəl oynadız, indi də hər şey öz qaydasındadır. Axı, mən lap dəli də deyiləm. Əgər oluramsa da, az oluram və tez keçir.

      Mən onun əlini sıxdım.

      – Ketrin, əzizim…

      – «Ketrin» – indi bu nə qədər gülünc səslənir. Siz bunu həmişə bir qaydada tələffüz etmirsiz. Lakin siz çox yaxşı oğlansız. Siz çox mehribansız, çox.

      – Bunu bizim keşiş də deyir.

      – Bəli, siz mehribansız. Deməli, siz mənim yanıma gələcəksiz?

      – Əlbəttə.

      – Məni sevdiyinizi deməyə ehtiyac yoxdur. Buna hələlik son qoyduq. – O qalxıb əlini uzatdı. – Gecəniz xeyrə qalsın.

      Mən onu öpmək istədim.

      – Yox, – dedi. – Mən çox yorğunam.

      – Hər halda öpün məni, – dedim.

      – Mən çox yorğunam, əzizim.

      – Öpün məni.

      – Çoxmu istəyirsiz?

      – Çox.

      Biz öpüşdük, amma o birdən çırpınıb çıxdı.

      – Lazım deyil. Gecəniz xeyrə qalsın, əzizim.

      Biz qapıya qədər getdik,

Скачать книгу