LITMIR.BIZ

Скачать книгу

illərində dilçi müəllimin prof. Əlövsət Abdullayev sənə “gəl dalımca“ deyib, aspiranturada saxlanılmaq üçün ərizənin üstünü yazdırıbdısa, mənim ədəbiyyat müəllimim böyük yazıçı Mir Cəlal da eyni sözü, ancaq sənin iki-üç yaşın olanda, 1962-ci ildə “gəl dalımca“ deyib, məni universitetin aspiranturasına aparmışdı.

      Görürsənmi, tərcümeyi-halda da qohum çıxırıq.

      Sənə minnətdaram ki, mənim baş redaktor olduğum vaxtlarda “Ədəbiyyat və incəsənət“ qəzetinə işə gəlməyini və bizimlə işlədiyin həqiqətən taleyüklü o günləri də bu qiymətli əsərində özünəməxsus həssaslıq və müdrikliklə qələmə almısan.

      Böyük yazıçımız Anar müəllimin sənin qəzetdə işə düzəlməyində xidməti olmuşdu.

      Mən də sənin kimi iş yoldaşlarımız – Sabir Əhmədovu, Əşrəf İbrahimovu, Vidadi Məmmədovu, Davud Nəsibi, Kamilə Neməti, Qafar Namazəliyevi ürəkağrısı ilə xatırlayıram. Çox tez köçüb getdilər. Sən demiş, “təskinliyimiz isə odur ki, bu dünyada özləri barədə gözəl təəssürat qoydular. Çox yerdə, o cümlədən də “Ədəbiyyat qəzeti“nin səhifələrində“.

      Sənin dörd illik gərgin qəzetçilik fəaliyyətinin nəticəsi o oldu ki, qəzetimiz yüz iyirmi min tirajla çap olunmağa başladı.

      Mən o illərdəki günləri burada xatırlayası olsam, mətləb uzanar. “Mənim ədəbi taleyim“ adlı bir kitabça nəşr etdirmişəm. Orada səndən də, başqa qələm dostlarımızdan da minnətdarlıqla yazmışam.

      Sənin bu əsərin həqiqətən bir yox, bir neçə nəslin “tərcümeyi-halıdı“.

      Dünən babasıgildə qalanda özünü “gəlmə“ sayan, nənəsi gilə gedəndə “gələjəm“, “gedəjəm“ dediyinə görə evdəkiləri özünə güldürən və “zarafatla“ “irəvanlı“ çağrılan bir uşağın haqqında sonralar “Türkiyənin dövlət xadimlərilə görüşlərin birində Heydər Əliyevin Mərkəzin (Atatürk Mərkəzinin) başqanı barəsində (yəni sənin barəndə) işlətdiyi – “çox böyük bir professor“ – ifadəsi və o görüşün özü Ulu öndərin peyğəmbər uzaqgörənliyilə Türk dünyasına böyük və gənc mütəffəkirin, əslində isə bir taleyin təqdimatı mərasimiydi.

      O, burda da yanılmamışdı.

      İndiyə qədər aldığım (və bundan sonra alacağım) adların ən böyüyü“ dediyiniz Tanrı hədiyyəsi.

      Nəriman Həsənzadə,

      xalq şairi

      KEÇƏN GÜNLƏRİN DASTANI

      Yavaş-yavaş ahıllaşıram. Və özümdən asılı olmayaraq keçən günlər barəsində daha tez-tez düşünməyə başlayıram. Yaxşı ki, indiyə qədər həyatda rastlaşdığım insanlar, hadisələr hələ, demək olar ki, bütün dəqiqliyi, təfərrüatı ilə yadımdadır. Arabir haqlarında yazmışam da…

      Yazılarıma baxdım, yaddaşımı qurdaladım. Və belə bir kitab ərsəyə gətirdim.

      Bəlkə, kiməsə lazım oldu…

      * * *

      Mən dünyaya gələndə hər iki babam da, hər iki nənəm də həyatda olublar. Ancaq əvvəl ana babam, sonra ata nənəm tez rəhmətə getdiklərindən onları, demək olar ki, xatırlamıram… Ata babamla ana nənəm isə xeyli yaşadılar, yaddaşımda gözəl (və zəngin) xatirələr qoyduqdan sonra bizi tərk etdilər.

      Ata babam keçən əsrin əvvəllərində Vedibasarda dünyaya gəlmiş, 30-cu illərdə kolxozda çalışmalı olmuşdu. Çox qoçaq qadın olan nənəm Balaxanımla evlənəndən sonra çoxlu uşaqları dünyaya gəlmişdi… Və babam tək bu sahədə yox, təsərrüfatda da çox qabiliyyətli imiş, özü dam tikib ailəni içinə yığmış, təsərrüfatda çalışmış və o qədər hörmət qazanmış ki, savadsızlığın ləğvi hərəkatı zamanı rayondan kəndə göndərilən yeganə əlifba kitabını mükafat kimi ona vermişlər. Ancaq “köhnə dünya“nın üzvü tərkib hissəsi olan babam ağsaqqalların, birinci növbədə, məşhur Kərbəlayı İsmayılın təsiri ilə qərara alır ki, Şura hökumətinin kitabını oxumasın.

      Ahıl vaxtlarında soruşurdum ki, baba, niyə oxumaq istəmirdin, hərfləri niyə öyrənmədin?.. Deyirdi ki, ağsaqqallarımız məsləhət gördü ki, bu hökumətin kitabını oxumaq olmaz. Köhnə kitablarda Allahdan, Qurandan yazırdılar, indiki kitablarda yazırlar ki, “at ot yedi“, nə bilim, “it ət yedi“.

      Yüksək „dilçilik təfəkkürü“ olan babam başlayır ona əlifbadan dərs deyən müəllimə kələk gəlməyə…

      – Əziz, bax bu, “a”dı, “a” de görüm.

      – A.

      – Bu da “tı”dı, de görüm.

      – Tı

      – Hə, nə oldu?

      – Atı.

      – “Atı” yox, “at”.

      Müəllim “at” deyir, babam “atı”… Kişinin kitabını alıb verirlər bir başqasına. O zalım oğlu da bir-iki aya yazı- pozunu öyrənib olur kolxoz sədri, babamı da göndərir ən ağır işlərə.

      Səhv elədiyini gec də olsa anlayan, yeni hökumətin düşmənlərinin qoparağının götürüldüyünü görən babam əvvəlki qərarını dəyişib övladlarını oxumağa məcbur edir.

      Müharibəyə gedib, bir qolunu itirib geri qayıtdıqdan bir neçə il sonra deportasiya olunur. Ailəsi ilə “Vedinin yanı dağlar”dan Salyanın ilan mələyən çöllərinə sürülür, oradan da Ağstafaya qaçırlar.

      Yenidən ev-eşik qurmalı, yetkinlik yaşına çatmış övladlarına təhsil verməli olur… Əmimlə atam M.C.Bağırov adına Qazax ikiillik müəllimlər institutunu qurtardıqdan sonra Qiyabi Pedaqoji İnstitutda təhsil ala-ala İsmayıllı rayonunun dağ kəndlərində müəllim işləyirlər. Hər ikisi Azərbaycan dili və ədəbiyyat müəllimi olublar. Ancaq maraqlıdır ki, yerli dili – Lahıc dilini nə əmim, nə atam yox, ali təhsili olmayan anam öyrənmişdi.

      Ana babam yadıma gəlmir, deyirdilər ki, partkom olub, çox sərt, söyüşcül bir kişi imiş, yadda o qalııb. Bir də Stalinə dəyişməz məhəbbəti olduğunu ondan bilirəm ki, kənddə kolxoz dağılıb sovxoza çevriləndə “kişi”nin idarədəki çərçivəli iri şəklini, büstünü atmağa qoymamış, evə gətirmişdi. Nənəm hərdən söylənirdi ki, idarə pozulanda rəhbər işçilər evlərinə stol, stul, pərdə gətirdilər. Bu rəhmətlik də “buları”, “öyə bir şey gətirən döydü. Deyəndə də deerdi, hökumətin malını yiməy olmaz. Elə bil hökumət bunaca qalmışdı”…

      “Gəlmə” nəvə hərdən “yerli” nənəmgilə gedərdim. Və mənim leksikonumda “babagil”, yəni ata tərəf; bir də “nənəgil”, yəni ana tərəf vardı. “Yerli” babamla “gəlmə” nənəm tez rəhmətə getdiklərinə görə…

      Babamgildə qaldığımıza görə özümü “gəlmə” sayırdım. Hərdən nənəmgilə gedəndə mənim – təcəzə dil açmış uşağın “gələjəm”, “gedəjəm” deməyinə gülürdülər. Və mənə zarafatla “irəvanlı” deyirdilər.

      Artıq “irəvanlılaşmış”

Скачать книгу