LITMIR.BIZ

      Халықаралық Астана әуежайы. 2009-жыл, 4-қазан, таңғы сағат: 05-00.

      Шекаралық паспорт бақылауы.

      Қызымды ертіп, бос терезеге жақындадым. Терезе алдына екі паспорт пен екі билетті қойдым. Форма киген жас шекарашы қыз компьютерге үңіліп отыр. Сосын ішкі телефонмен әлдекімге қоңырау шалды. Бірнеше минуттан соң жанымызға басқа бір шекарашы әйел келді. Оның жасы да үлкен, шені де жоғарылау көрінді.

      – Өте бер, – деді ол менің қызыма. Қызым шекаралық сызықтан аттап өтті. Қызымның артынан бара жатыр ем, әлгі әйел мені тоқтатты:

      – Сіз осы шетте тұра тұрыңыз.

      – Не боп қалды? – деп сұрадым.

      Маған:

      – Күтіңіз, – деді.

      – Қызымды қайтарыңызшы!

      – Ол паспорттық бақылауды өтті, – деді шені жоғарылауы маған, шамасы әуежайдың кезекші офицері болса керек.

      – Бірақ, ол менсіз ұша алмайды ғой! – деп мен қарсы шықтым.

      Жауап жоқ. Үндемеді.

      Мен мазасыздана бастадым:

      – Өтінем сізден, басшыңызға қоңырау шалыңыз.

      Жауабы:

      – Біз не істеу қажеттігін жақсы білеміз.

      Қызым қарап тұр, не боп жатқанын түсінбейді. Қызым ол кезде небәрі 14 жаста. Біраздан соң оны маған қайтарды. Енді екеуміз күтіп тұрмыз. Шекара сызығынан екі метр жерде. Уақыт өтіп жатыр. Рейске отырғызылу басталды.

      Терезеден телміріп:

      – Отырғызылу басталды. Кешігетін болдық, – дедім.

      – Бұл – Мәскеуге ұшатын рейс, – деді терезенің арғы жағындағы қызметкер.

      Біздікі келесі рейс – қазан айындағы соңғы чартер. Түркияға. Оқу жылының басында. Қызымның шабаданында негізгі пәндер бойынша сатып алған оқулықтары: математика, физика, химия, ағылшын тілі.

      Қызым туғалы бері жазда бір аптаға теңізге, не көлге баруды әдетке айналдырғанбыз. Келесі жылға күш-қуат жинап қайтатынбыз. Демалыс үнемі 10 күнге созылатын. Басқаша болуы мүмкін емес еді. Астананың 40º аязынан кейін жазғы демалыс көптен күткен мерекедей болушы еді. Алайда, осы жылы емес екен. Көктемді орталай бере жұмыстан кілтипан шығып, жағдай күн өткен сайын ушыға берді. Дәл қазір осындай жағдайда шетелге демалысқа шығуым – жоғарыдан келген пәрмен еді.

      Бірнеше күн бұрын Қаржы полициясына шақыртты. Елден еркін шыға алатынымды анықтап айтты. Күн суытып кетті дегеніме Тергеу департаментінің директоры күлді.

      – Алыстағы ыстық елдер бар ғой!..

      Қазір бізді босатпаса не болмақ?