LITMIR.BIZ

      A potem zadzwoniła moja mama z pretensjami, gdzie się podziewam, i musiałem wracać do domu. Szkoda, bo podobno pięć minut po moim wyjściu oddzwonił Kwadratowe Okulary i to wtedy tak naprawdę wszystko się zaczęło.

      Ale – jak się później okazało – byłem do tej gwiazdy niegwiazdy już na zawsze przypisany. Jak mówią: co się odwlecze, to nie uciecze.

      ***

      Następny dzień był wolny od szkoły, więc mogłem pospać dłużej. Gdy wreszcie wstałem i, ziewając, wyszedłem ze swojego pokoju, rodzice oglądali telewizję. Już samo to było dziwne – z rana nigdy nie włączali telewizora – ale powieka opadła mi ze zdumienia dopiero wtedy, gdy zorientowałem się, na co patrzą.

      Na ekranie kilkunastu reporterów otaczało Profesora Rozczochranego w towarzystwie Kwadratowych Okularów. Ich przyprószone siwizną okazałe czupryny wyróżniały się wśród tłumu.

      – Tak naprawdę odkrycia nie dokonaliśmy my, lecz podopieczny pana Profesora, członek szkolnego Koła Miłośników Astronomii – przemawiał do podsuwanych zewsząd mikrofonów Kwadratowe Okulary.

      – To bardzo uczynny i zdolny uczeń – potwierdził Profesor Rozczochrany. – Niezwykle otwarty umysł.

      – O czym oni mówią? – wydukałem.

      Tata obejrzał się.

      – Ach, wstałeś wreszcie…

      – Cicho! Słucham! – uciszyła go mama.

      Tata przeszedł na szept:

      – Siadaj z nami – wymamrotał. – To bardzo ciekawe. Statek obcej cywilizacji zmierza ku naszej planecie ruchem pośpiesznym.

      – Jednostajnie przyśpieszonym – poprawiła go mama, nie odrywając wzroku od ekranu. – Poza tym to już nieaktualne. Przed godziną zauważono rozbłysk, jakby coś wybuchło na pokładzie. Od tego czasu obiekt zwalnia. Najwyraźniej hamuje, zbliżając się ku nam z każdą chwilą. Chwilami zbacza z kursu, jakby coś nie działało prawidłowo, ale zaraz na niego wraca.

      – A wszystko to odkrył chłopiec w twoim wieku – podsumował tata. – Wyobrażasz sobie?

      – Nie wszystko – sprostowała mama. – Ten chłopiec dostrzegł tylko obiekt przez teleskop. Ale i tak musi być z niego mały geniusz – przyznała.

      Brzmiało nieźle. Choć słowo „mały” chybabym jednak wygumkował.

      – To ja, mamo – powiedziałem.

      – Co?

      – Ja jestem tym chłopcem od teleskopu. To dlatego wczoraj wróciłem tak późno. Nie mogłem wcześniej, ponieważ odkrywałem ten statek. Gdybyś nie zadzwoniła, może odkryłbym więcej – dodałem z nutką pretensji.

      Oboje patrzyli na mnie, jakbym spadł z księżyca.

      – Nie wiedziałem, że jesteś członkiem Koła Miłośników Astrologii – wykrztusił w końcu tata.

      – Astronomii – poprawiła go odruchowo mama.

      A potem do drzwi zaczęli dobijać się reporterzy.

      ***

      W szkole koledzy z drużyny omijali mnie z daleka. Chyba zazdrościli, że wszystkie dziewczyny podstawiały mi swoje telefony i prosiły o selfie. Jakby to była moja wina, że po wniesieniu teleskopu od razu się zmyli. Humory poprawiły im się jednak, gdy w wywiadzie dla miejscowej gazety wspomnia-łem o ich udziale w instalacji ciężkiego teleskopu.

      – Gdyby nie oni, pewnie niczego bym nie odkrył – oświadczyłem skromnie.

      To wystarczyło, żeby i nimi zainteresowali się dziennikarze, i znów się kumplowaliśmy.

      Aż nadszedł dzień, gdy statek kosmiczny wylądował. A właściwie spadł, dymiąc i gubiąc części. Gdyby nie to, że trafił w ocean, przy takiej prędkości rozbiłby się w pył. Na szczęście głęboka woda zamortyzowała upadek i ugasiła rozprzestrzeniający się pożar. Natychmiast wysłano w tamto miejsce okręty, żeby wyłowiły to, co da się uratować.

      – Czy na statku znajdują się obce istoty rozumne, czy też jest to obiekt bezzałogowy? – padały zewsząd pytania.

      Na odpowiedzi z zapartym tchem czekał cały świat. Z jednej strony każdy chciał zobaczyć, jak wyglądają kosmici; z drugiej jednak, jeśli tak miałaby skończyć się ich podróż – śmiercią wskutek awarii – lepiej, żeby ich tam nie było.

      Na miejscu katastrofy znaleziono pływający nadpalony kadłub wielkości autobusu. Liczne rysy i wgniecenia poznaczyły go niczym blizny; wszystko to widzieliśmy na ekranach telewizorów z bezpośredniej transmisji. Kadłub nie zatonął, ponieważ unosił się na czymś w rodzaju pontonów, wypełnionych powietrzem. To napawało optymizmem.

      – Jeśli w chwili uderzenia statek kosmiczny zdołał wystrzelić pontony, świadczy to, że część urządzeń jednostki wciąż działa – informował w relacji admirał, dowodzących okrętem ratunkowym. – Może skutki katastrofy nie są tak straszne, jak to z pozoru wygląda?

      Marynarze opletli pływający kadłub linami i wzięli go na hol. Powoli ciągnęli ładunek do najbliższego portu – jak ogromną rybę w sieci. Tam czekali już wojskowi mechanicy ze specjalistycznym sprzętem. Przy pomocy dźwigu wyłowiono wrak z wody i ustawiono go na samochodowej platformie. Przed nią i za nią uformowała się kolumna aut.

      Kamery telewizyjne towarzyszyły konwojowi przez cały czas, aż do bramy bazy wojskowej. Tam bezpośrednia transmisja telewizyjna została niestety przerwana. W bazie miano dokonać próby dostania się do wnętrza statku, lecz ze względów bezpieczeństwa operacja miała być tajna.

      Wydano jeszcze oświadczenie, że wyniki badań zostaną podane do wiadomości publicznej najpóźniej jutro.

      – Jak to jutro?! – oburzyłem się. Siedziałem przed telewizorem wraz z rodzicami. – Mam czekać tak długo?

      – To nie jest takie proste – wyjaśnił tata. – Nie mogą ot tak sobie rozciąć statku palnikami. Słyszałeś, co powiedział ten armator…

      – Admirał – poprawiła go mama.

      – Właśnie! – zgodził się tata. – Niektóre urządzenia statku nadal działają. A jeśli tak jest, oznacza to, że ewentualni pasażerowie mogli przeżyć. Dlatego należy postępować ostrożnie. Obce istoty raczej nie oddychają takim samym powietrzem jak my. Jeżeli niechcący wypuścimy z ich statku atmosferę, mogą się udusić.

      – Inna sprawa, że jeśli ci kosmici naprawdę tam są i wciąż żyją, powinniśmy się pośpieszyć –

Скачать книгу