LITMIR.BIZ

Скачать книгу

cię nad drzewami – wypala Paker ze śmiechem.

      – O co tutaj chodzi? – pytam.

      Drugi koleś przestaje nagrywać i chowa telefon.

      – To biznes.

      – Jaki biznes? – dopytuje Emil.

      Tamten odwraca się i mierzy mojego brata wzrokiem, po czym patrzy na niego w milczeniu.

      – To się nazywa Wywar – oznajmia Koczek. Sięga do lodówki i wyjmuje z niej fiolkę z jasnozłotym płynem, który przypomina szampana. Nigdy o tym nie słyszałem. – Wykorzystujemy krew iluzjonisty, żeby stworzyć miksturę, która pozwala ludziom doświadczyć jego zdolności. Tania nie jest, ale doznania są niesamowicie realistyczne. Pomaga rozładować trochę napięcia.

      Próbowałem już gier z wirtualną rzeczywistością, w których można wcielać się w niebiańskich, ale nawet na chwilę nie zapomniałem, że to tylko gra. Ten eliksir wydaje się bardziej przekonujący.

      – Ile kosztuje taka fiolka? – Nie mam przy sobie zbyt dużo gotówki, ani w ogóle zbyt dużo pieniędzy, ale muszę dostać to w swoje ręce.

      – Trzysta.

      Cała nadzieja runęła. Wciąż jestem stratny po fiasku ze sprzedażą gadżetów, a na YouTubie moje filmy nie generują takiego ruchu, żebym mógł na serio zarabiać na reklamach.

      – Mogę dać dwie stówki, jeśli poczekasz, aż podskoczę do bankomatu.

      – Czy my bawimy się w targowanie, James? – pyta Koczek.

      – Żadnego targowania, Orton.

      Orton odkłada fiolkę z powrotem do lodówki.

      – Czekaj.

      Emil próbuje mnie odciągnąć.

      – Nie stać cię na to. Wracamy do domu.

      Ignoruję brata.

      – Prowadzę kanał Niebiańscy Nowego Jorku. Słyszałeś o nim? – Patrzą na mnie, jakbym zapytał ich o sens życia. – Wypytuję ludzi o ich historie i zdolności, mógłbym wam pomóc wypromować Wywar. Możemy się dogadać na barter. Wy dacie mi fiolkę, a ja załatwię wam promocję. Wykorzystujecie do produkcji twoją krew?

      Orton uśmiecha się szeroko.

      – Jestem lepszy od niebiańskich. – Nagle jego tęczówki zasłania żarzące się zaćmienie. Za chwilę wracają do normalnego wyglądu. – I lepszy od innych widm.

      Rzadko zdarza się podobna okazja. Właśnie czegoś takiego potrzebuję, żeby ożywić mój kanał – wyjątkowego profilu.

      – Nigdy wcześniej nie przeprowadziłem wywiadu z widmem – mówię.

      – Nie dawaj mu głosu – odzywa się Prudencia. – To tacy jak on niszczą nasz kraj.

      – Nie znasz mojej historii – odpowiada Orton.

      Szykuję kamerę.

      – Opowiedz mi ją. Chcę wiedzieć wszystko: co doprowadziło do tego, że sięgnąłeś po alchemię krwi; w jaki sposób wybrałeś stworzenie; gdzie znalazłeś dobrego alchemika i kiedy zyskałeś zdolności.

      – To tyle? – rzuca Orton.

      – Nie udzielamy wywiadów – wtrąca James. Jest niższy od Ortona i pomijając jego ton, sprawia wrażenie pomagiera.

      – Daj mi dziesięć minut. Góra piętnaście – mówię.

      Prudencia staje przede mną.

      – Bardzo niewiele widm wykorzystuje swoje zdolności do czynienia dobra. Przestań próbować stawiać w blasku jupiterów kogoś, kto jest w oczywisty sposób zdeprawowany.

      – Chcę po prostu lepiej rozumieć widma – odpowiadam.

      – Nie, chcesz usłyszeć instrukcję, jak zostać jednym z nich.

      Prostuję się, chociaż jej oskarżenie mną poruszyło.

      – Mój ojciec stracił życie przez alchemię krwi. Nigdy bym sobie czegoś takiego nie zrobił. Ale nawet gdyby, Bautista był widmem, a utworzył jedną z największych grup bohaterskich w naszym mieście. Dlaczego wszyscy o tym zapominają?

      Prudencia wskazuje Ortona.

      – On jest dilerem mikstur, nie bohaterem.

      – Ej, ja mam uczucia – wypala Orton.

      – Miało je też stworzenie, które skrzywdziłeś – odzywa się Emil, wbijając wzrok w ziemię.

      Orton nie zwraca na niego uwagi.

      – Spełniam marzenia ludzi.

      Prudencia zaciska dłoń w pięść.

      – Musisz naprostować swoje życie. Żegnam.

      Odchodzi i chociaż ten wywiad mógłby być przełomem dla mojego kanału, ruszam za nią.

      – Powinieneś był mnie wesprzeć – mówi do mnie.

      – Chciałem nagrać wywiad.

      – Masz obsesję i…

      – Chciałbym zrozumieć psychikę każdego człowieka, który ryzykuje swoje życie, żeby zdobyć moc, chociaż alchemia krwi zbiera ogromne żniwo. Zwłaszcza po tym, co się stało z moim ojcem…

      – Ej, ej! – przerywa nam Emil, który wydaje się jeszcze bardziej spanikowany niż wtedy, gdy zobaczyliśmy egzekutorów. – To widmo idzie za nami.

      7

      SZARO-ZŁOTY

      EMIL

      To jedna z tych rzadkich chwil, kiedy żałuję, że nie mam żadnych zdolności. Zamiast pędzić na stację metra, mógłbym teleportować się stąd razem z Brightonem i Prudencią. Wystarczyłaby nawet moc defensywna, na przykład generowanie ochronnej tarczy. Nie mogę uwierzyć, że istnieje realna szansa ataku, a my nie mamy nawet pojęcia, jakich zdolności spodziewać się po Ortonie. Czy uderzy w nas jak bazyliszek? Podpali jak feniks? Sparaliżuje nas jak zjawa?

      – Szybko, szybko – ponaglam ich, gdy nadjeżdża pociąg. Wciskamy się do przedziału pełnego ludzi.

      Drzwi zamykają się za nami, zanim Orton i James zdążą wejść. Orton uśmiecha się, gdy pociąg rusza.

      Łapię oddech i spoglądam na Brightona.

      – Mógłbyś następnym razem nie kumplować się z egomaniakiem?

      – Nic nam nie robił, dopóki go nie sprowokowaliście – broni się Brighton.

      – Nie zwalaj winy na nas – wtrąca Prudencia.

      – Dokumentuję życie ludzi, a jego historia mogła wielu otworzyć oczy!

      Brighton się zamyka, gdy dociera do niego, że ich kłótnia przyciąga uwagę współpasażerów. Ktoś z drugiej strony wagonu stoi na ławce z telefonem skierowanym w naszą stronę. Już mam im powiedzieć, żeby się uspokoili, kiedy rozsuwają się drzwi łączące wagony i przechodzą przez nie Orton z Jamesem.

      Serce wali mi jak szalone. To niemożliwe, przecież pociąg już ruszał.

      – Nie odwracajcie się, ale oni tu są – mówię i oczywiście Brighton, jak ostatni idiota, patrzy na nich. – Co ja powiedziałem?

      – Jak im się udało wsiąść? – pyta Prudencia.

      – To i tak nie ma znaczenia – zauważa Brighton. – Zachowajcie spokój, nic nam nie mogą zrobić. Za dużo tu ludzi.

      Nie wierzę w to. Skoro poszedł za nami aż tak daleko, najwyraźniej obecność świadków mu nie przeszkadza. Jeśli wysiądziemy z tego pociągu i wrócimy do domu cali i zdrowi, przysięgam, że już nigdy nie wyjdę ze swojego pokoju. Nie chcę stać się częścią

Скачать книгу