ТОП просматриваемых книг сайта:
Verslavend Bloed. Amy Blankenship
Читать онлайн.Название Verslavend Bloed
Год выпуска 0
isbn 9788835410652
Автор произведения Amy Blankenship
Жанр Ужасы и Мистика
Издательство Tektime S.r.l.s.
Hij liep langs zijn broer met de bedoeling precies te doen wat hij net had gezegd en hoopte dat de demonen dom genoeg waren om dichtbij te zijn. Hij bereikte de veranda voordat zijn broer hem inhaalde en hem bij de arm greep en hem heen en weer schudde.
“Wat was dat?” Vroeg Kane zachtjes. “Het was maar een kleine blessure, die geen aandacht waard was.”
“Ze bloedde,” gromde Michael alsof dat antwoord genoeg zou zijn … dat was het niet en ze wisten het allebei.
Kane staarde hem echt aan. “Bloeden…” hij schudde zijn hoofd. “Dat gaat er bij mij niet in Michael. Je gedraagt je steeds meer als een verslaafde op zoek naar hun volgende shotje en aan haar bloed ben je verslaafd.” Kane keek hem strak aan, nu hij erachter was gekomen. “Daarom zuig je demonen droog. Hun bloed doet je iets,” zei hij beschuldigend.
Michaels gezicht vertrok van woede en hij draaide zich naar Kane zonder te beseffen dat zijn ogen nu helemaal zwart waren. “Jij doodt demonen op jouw manier en laat mij ze op mijn manier doden. Iedereen vermoordt demonen of je hebt nog nooit gehoord van de verdomde oorlog die je bent begonnen. Stop met op me te letten. Voor het geval je het bent vergeten, ik kan mezelf wel aan … Ik heb het redelijk goed gedaan terwijl je in de grond zat en er is niets veranderd.”
Kane's ogen vernauwden zich, maar hij zei niets toen Michael van hem wegschoof en de veranda verliet. Hij kon de beledigingen over het hoofd zien, maar wat hij niet over het hoofd kon zien, was de zwartheid van de ogen van zijn broer. Dit was de Michael waar Dean hem voor probeerde te waarschuwen.
Scrappy zat naast Kane's voeten en jankte laag voordat ze naar de blonde man opkeek.
Kane keek naar de puppy en zuchtte vermoeid. “Ik weet het, ik weet het … volg broer en bespioneer hem. Jij en Syn moeten een mentale link hebben waar ik niets van weet.”
Hij wilde Aurora en Skye niet alleen laten, maar hij dacht dat het wel goed zou komen omdat het huis zo zwaar bewaakt was en gelukkig leek het erop dat Michael hen volledig was vergeten … althans voorlopig. Beslissend dat hij Michael een goede voorsprong had gegeven, volgde hij zijn broer door het bloed dat hij Michael een paar dagen geleden als tracker had gegeven.
Het duurde niet lang voordat Kane hem inhaalde, maar toen hij dat deed, observeerde hij discreet van een afstand. Wat Michael aan het doen was, was verkeerd … wel … niet het deel van de moorddemonen, maar de manier waarop hij het deed. Hij gebruikte hun bloed als een medicijn en zoals bij elk medicijn woog je de bijwerkingen om te zien of het de moeite waard was om de pil in te nemen. Tot nu toe zagen de bijwerkingen er niet zo goed uit.
Kane hurkte op de top van een schuin dak en wierp een blik op Michael, die zijn tempo had vertraagd tot een broeierige pas op de lege stoep. Hij voelde een krachtige aanwezigheid achter hem en stond zuchtend op.
“Moet ik me ermee bemoeien?”
Kane schudde zijn hoofd. “Nee papa, ik heb het onder controle.”
Om hem heen klonk zacht gelach. “Je wilt toch niet dat Michael weer wordt vermoord?”
“Niet echt,” zuchtte Kane en keek over zijn schouder. “Ik ben Michael zoveel verschuldigd.”
“Ontwaken uit de dood zet de dingen in perspectief,” mijmerde Syn, maar hij zou dit gevoel van verlossing niet van Kane wegnemen tenzij het moest.
“We hebben dat al twee keer geprobeerd,” Kane voelde de behoefte om hem erop te wijzen. “Doe mam de groeten van mij.”
Syn knikte en verdween, Kane alleen achterlatend op het dak. Hij draaide zich weer om naar Michael en zag zijn broer de veranda oplopen van een oud vervallen huis naast de spoorlijn. Kane hield zijn hoofd schuin en vroeg zich af wat Michael van plan was.
Hoofdstuk 5
Michael was in de roofdiermodus en omzeilde verschillende demonen op laag niveau die hem niet interesseerden toen hij plotseling zijn tempo vertraagde in de buurt van een oud huis. Daar … hij voelde het … ergens in de stank van rottend lijk lag een demon met een behoorlijke hoeveelheid kracht op de loer.
Er verscheen een boosaardige glimlach op zijn gezicht. Michael liep naar de voordeur en klopte beleefd.
Een oudere man met een bevlekt overhemd en een gerafelde broek opende de deur zo ver als de grendelketting toeliet. Hij keek op en neer naar de goedgeklede man. “Wat je ook verkoopt, ik koop het niet,” lachte hij en bracht een fles goedkope drank naar zijn lippen met de bedoeling hem in het gezicht van de verkoper te spugen.
Michael sloeg plotseling met zijn hand tegen de deur, brak het kettingslot en reikte naar de vermomde demon. In een vloeiende beweging trok hij hem de deur uit en gooide hem als een lappenpop de voortuin in.
Kane fronste zijn wenkbrauwen toen de oude man die achter in de tachtig leek zo ver over het gras rolde en tegen de stam van een boom sloeg. Toen hij op de grond viel zoals elke oudere burger zou doen, stond Kane op en dacht dat Michael misschien gek was geworden of een vreselijke fout had gemaakt.
Hij zakte langzaam terug op z’n hurken toen de armen en benen van het lichaam hem deden denken aan een slangenmens toen gebroken botten rechtop gingen staan en weer op hun plaats gingen. De persona van de oude man smolt letterlijk weg en onthulde iets dat bijna leek op een vleermuis van menselijke maat, minus de vleugels.
“Dat gaan we hier in het openbaar doen,” ademde Kane wetend dat Michael meestal een stuk discreter was dan dit bij het bestrijden van demonen.
Het wezen zag eruit alsof het was gemaakt van versleten leer, zijn huid strak gespannen over een taai lichaam met een dunne maar gedefinieerde spierstructuur. Het bovenlichaam leek bijna te breed voor zijn benen om het rechtop te houden en zijn vingers en tenen droegen lange zwarte klauwen. Zijn kop was het ergste, helemaal geen haar met twee lange puntige oren en wat leek op een varkensachtige snuit boven twee kleine rijen scherpe tanden.
“Holy shit batman,” fluisterde Kane en lachte bijna om zijn eigen humor. Ja, het was een oude en goedkope grap, maar het kon hem niet schelen … dit was het perfecte moment om het te gebruiken.
Michael trok een wenkbrauw op toen de demon naar hem toe sprong en hem met een door dreunende klap tegen de voormuur van het huis duwde. De stenen brokkelden af om hen heen en Michael grijnsde in zijn sissende gezicht.
“Je bent gewoon de snack waar ik naar op zoek was,” zei Michael en liet de grijns groter worden zodat de demon zijn langwerpige hoektanden kon zien.
“We zullen zien wie wie eet, vampier eet,” zei de stem van de demon vol zelfingenomenheid.
Michael pakte de demon bij zijn nek en rolde tegen de muur, maar moest hem snel loslaten toen de demon zijn mond opende en er heldere vloeistof begon te druppelen die op de mouw van zijn jas viel. De vloeistof brandde als zuur door het materiaal waardoor Michael het haastig weggooide. Hij gooide de jas opzij en keek, gefascineerd toen het zuur enorme gaten in het dikke materiaal vrat.
Michael richtte zijn blik weer op zijn tegenstander en gromde, wetende dat dat precies was wat de demon had uitgespookt toen hij in zijn gezicht begon te spugen.
De demon lachte en kwam plotseling op hem af, deze keer veegde hij zijn scherpe klauwen door de lucht. Michael huiverde toen ze hem op zijn arm grepen en hij voelde een intense verbranding waar ze contact maakten. Ze grepen de demon, tuimelden de trap af en belanden weer op het gras terwijl ze rolden, terwijl ze probeerden de overhand te krijgen.
Het zuur van de demon at door zijn huid, maar hij genas net zo snel als dat de wonden ontstonden. Michael liet zichzelf genieten van de pijn en het feit dat het oppakken van de krachtigere demonen absoluut een leerervaring was en een veel leuker dan de snelle moorden.
Michael ving de demon bij beide polsen stevig vast en draaide zich om totdat het bot uiteenspatte en onder zijn vingers knarste. Het hoofd van de demonen schoot naar voren met de bedoeling te bijten, maar Michael sloeg hem tot het uiterste door het hoofd vast te pakken en zijn tanden in de nek van de demonen te laten zakken. De demon schreeuwde en probeerde met zijn gebroken