LITMIR.BIZ

      Później tego dnia w góry wyruszył patrol.

      Wrócił jeden człowiek.

      Umarł, zanim zdołał nam powiedzieć, co zaszło.

      13

      Niewiele wiedziałem o wojnie, ale szybko się nauczyłem, że widok słupów dymu nie jest dobrym znakiem. Z mojego punktu obserwacyjnego w górach widziałem, że jak wici pną się w niebo z morza zieloności poniżej.

      Kolejną lekcją było to, że słowa mają znaczenie. Kiedy kohorta zebrała się przed wymarszem w stronę najbliższego pasma gór, nasz dowódca wyłaził ze skóry, żeby nas przekonać, że mamy do czynienia ze zwykłym powstaniem. O tym, co się działo, mieliśmy mówić jak o lokalnym buncie, a nie o wojnie. W tym samym tonie należało myśleć o wichrzycielach, którzy wywołali pożary i zamordowali żołnierzy, i traktować ich jak rozbójników i złodziei. Byli przestępcami, nie wojskiem.

      – Sto tysięcy złoczyńców nadal wygląda mi na armię – prychnął Varo, gdy nas rozpuszczono.

      Chciałbym, żeby krzepki wielkolud był teraz ze mną, ale byłem sam z moją drużyną. Wyrwałem się na ochotnika do służby zwiadowczej, nie zastanowiwszy się nad skutkami, jakie to będzie miało dla siedmiu żołnierzy pod moim dowództwem. Chciałem poszukać wroga sam, ale Justus nie zamierzał na to przystać, więc moja drużyna wspięła się na grań w przedzie i na lewo od kierunku ruchu centurii w dolinie. Centurion odrzucił także moją sugestię, żebyśmy zostawili ciężkie oporządzenie przy głównych siłach, więc pociliśmy się i klęliśmy, posuwając się wąską ścieżką między skalną ścianą a osuwiskiem. Już dawno temu przytroczyłem hełm na plecach i to było wszystko, co mogłem zrobić, żeby móc spoglądać w górę i wypatrywać zasadzki, podczas gdy głowę smażyło mi dokuczliwe słońce.

      Odwróciłem się, żeby spojrzeć na moich ludzi. Żaden nie zakwestionował obranej przeze mnie trasy ani żadnego innego rozkazu. Wiedziałem, że istnieje inny powód tego ślepego posłuszeństwa niż brak tchu: bali się mnie. Znali moją reputację. Nigdy dotąd nie pobiłem człowieka pozostającego pod moją komendą, co jednak nie wynikało z wrażliwości. Młodzi legioniści, którymi dowodziłem w przeszłości, mieli po prostu dość oleju w głowie, żeby trzymać język za zębami.

      – Odpoczniemy tutaj – zwróciłem się do nich i ujrzałem ulgę na ich twarzach.

      – Witus, Sewerus, stańcie na straży z przodu i z tyłu – rozkazałem. Byli w najlepszej formie z całej siódemki i ufałem, że będą czuwać, podczas gdy reszta będzie odzyskiwać oddech i pociągać z bukłaków. Nie obchodziło mnie, czy mają w nich wodę czy wino. Póki nadążali. Póki byli zdolni do walki.

      Usiadłem, krzywiąc się, bo ostre występy wbiły mi się w plecy. W tych górach naprawdę nie dało się wygodnie spocząć, ale zabroniłem ludziom siadać na tarczach – kto mógł przewidzieć, jak to naprężenie wpłynie na ich wytrzymałość w bitwie? Nie chciałem umrzeć dlatego, że czyjaś dupa była zbyt cenna, żeby ją posadził na kamieniach.

      Spojrzałem w dal i pomyślałem o Marcusie. Gdzie był teraz? Z pewnością Tyberiusz nie będzie kontynuował swojej wojny? Z pewnością on i mój najdroższy przyjaciel pośpiesznie wrócą na tereny, które zapłonęły na ich tyłach.

      – Dowódco? – odważył się odezwać jeden z młodzików.

      Miał przezwisko Dziąseł, bo tylko to zostało mu w ustach. Powiedział mi, że zęby wybił mu koń, a ja odpowiedziałem, że mam to w dupie. Potem już nie starał się mnie zagadywać, a teraz w jego zdyszanym głosie słyszałem ton nerwowości.

      – Czego? – warknąłem.

      Dziąseł nie odpowiedział. Po prostu pokazał. Podążyłem spojrzeniem za jego wyciągniętym palcem i obróciłem się, żeby zerknąć przez ramię.

      Znowu dym. Blisko.

      – Cholera.