LITMIR.BIZ

Скачать книгу

word, het Annalise nie geweet nie.

      Toe sy die Dinsdag by die biblioteek kom, het die storie alreeds vleuels gekry. Ant Millie het haar opgewonde ingewag. “Jy sal nie glo nie! Oom Sysie van die off-sales het vir Dottie Marais van die slaghuis gesê dat daar iets tussen Joël en Josey aan die gang is. Hoekom het ons nooit aan Joël gedink nie? Hy is perfek! Hy het die beursie en sy die boobs. Dis ’n match!”

      Haar hart het al vinniger begin klop en sy het skuldig na ant Millie gekyk: “Wat sê Katie alles? Wat is aan die gang?”

      “Dat hulle planne het! Groot planne. Sy vrou is mos nou al lank genoeg dood. Dis nou tyd.”

      “Haai, ant Millie?”

      Sy kon daardie nag amper nie geslaap kry nie. Sy het gedroom van vrieskaste vol geraamtes en wurms.

      Die Donderdagoggend het Katie van die Hardware Store die biblioteek ingekom met die nuus dat Joël Freedman en Josey Tredoux verloof is. Glo ’n knewel van ’n diamant en hulle gaan ’n groot onthaal in die hotel hou. Joël se twee meisiekinders wat in die Kaap skoolgaan, is vreeslik in hulle skik met die twee boeties. Hulle kort lankal weer ’n ma en dis nou die een ding wat mens van Josey kan sê: dat sy ’n goeie ma is. Kyk nou maar net na Klein Flip en Barnie. Altyd op hulle plek.

      Annalise het haar sprakeloos aangestaar. Tog effens verlig dat niemand haar naam aan die gewraakte storie verbind nie.

      Die bom het die Vrydag gebars. Dit was Annalise se af dag en dit was ant Millie wat gebel het met die nuus. Ant Millie was uitasem en sy kon nie vinnig genoeg gepraat kry nie: “Ek is so bly ek kry jou, want hier het ’n verskriklike ding gebeur. Petrus lê in die hospitaal met twee gebreekte ribbes. Hy en Doep van die bank het baklei. Doep was glo by die garage vir sy kar se diens en toe wens hy vir Josey geluk met die verlowing en hy wil toe die ring sien. Toe hoor Petrus dit en toe is die gort gaar. Toe gryp Petrus hom aan die keel en sê vir hom hy’s mal, want Josey is nie verloof nie.”

      “Maar, ant Millie, Petrus het nog nooit sy hand vir ’n mens opgelig nie!”

      “Ek weet. Maar jy weet hoe is Doep. Hy hou aan met ’n ding. Op die ou end het een van die petroljoggies vir Joël by die hotel gaan roep. En toe was dit hy wat Petrus hospitaal toe gevat het.”

      “Twee gebreekte ribbes?”

      “En sy oogbank is oopgeslaan. Dit was net bloed. Ja, jy weet mos Doep is ’n groot man. Hy’t vir Petrus met sy vuiste getakel.”

      “En Doep? Het hy seergekry?”

      “Hy moes vier steke in sy kop kry. Petrus het hom met ’n spanner bygekom. En nou gaan hy ’n saak van aanranding maak, sê Katie.”

      “Vier steke in die kop?”

      “Vier.”

      “En wat sê Josey? En wat sê Joël?”

      “Nee, Katie sê hullle het nie geweet hulle is verloof nie.”

      Natuurlik het hulle nie geweet hulle is verloof nie.

      Toe sy by Petrus in die hospitaal aankom, het sy desperaat daar in die saal se deur bly staan met baie gedagtes. Dat Petrus darem so vir Josey opgekom het en baklei het oor haar. Sou hy dit ooit in sy lewe vir sy eie vrou gedoen het?

      Josey het aan die een kant van die bed oor Petrus gebuk en hom water laat drink. Haar wilde rooibruin krulle het oor Petrus se gesig geval. Aan die ander kant van die bed het Joël Freedman bedeesd met glaserige oë gesit en na Josey gestaar asof hy haar die eerste keer raaksien.

      Hulle het nie vir Annalise opgemerk nie. Sy’t in haar spore omgedraai en huis toe gegaan. Sy was dwalend, onseker oor wat haar te doen staan. Ten einde laas het sy die drankkas oopgepluk en vir die eerste keer in haar lewe self ’n bottel wyn oopgemaak. By die tweede glas het sy besef dat alles eintlik haar skuld is. Hoekom het sy dinge so ver laat vorder? Hoekom het sy nie vir Petrus in sy spore gestuit daardie Saterdag toe hy Josey se agterplaas gaan omspit het nie? Sy moes toe vir hom gesê het: Toe, loop spit! Loop spit Josey se agterplaas om. Maar ek belowe jou, jy spit ’n gat vir jou eie graf, want as jy vanaand jou voete in hierdie huis sit, sal die hel in al sy woede los wees. Hoor jy my? Hoekom het sy alles so gelate toegelaat? Hoekom het haar ma altyd vir haar gesê dat stilbly ook ’n antwoord is? En dat mens altyd die pad van vrede moet volg? Wat het dit vir haar in die sak gebring? Opgekropte woede waarop bose wurms teer. Dis wat. En niks in hierdie huis sal ooit regkom as sy nie ’n slag leer om haar mond op die regte tyd oop te maak nie.

      Met die derde glas het sy haar suster in Bloemfontein gebel: “Gloria, ek wil ’n rukkie na julle toe kom. Ek hoop dis reg met julle. Hier het baie dinge gebeur. Ek sal jou vertel wanneer ek daar is.” Eintlik kom ek vir ’n makeover, Sus. Laser, botox, wax, die works. En klere! Spanbroeke. ’n Paar sexy nommertjies. En hare! Geknip, gestreak, getint. Ek was nou lank genoeg ’n verdomde ou vaal lieslap wat met my neus tussen die boeke in die biblioteek sit. En as ek ooit besluit om terug te kom na Mareedal toe, sal Petrus nie weet wat hom getref het nie. Tot dan … sal hy sweet en hy sal suffer met sy gebreekte ribbes en al.

      Die lang pad Bloemfontein toe was baie eensaam. Sy het ellendig gevoel en wou halfpad omdraai. Miskien het Petrus haar tog nodig. Hy was nog nooit voorheen in ’n hospitaal nie. Maar die gedagte aan haar nuwe ontwaking het haar voortgedryf. Sy moes vir eens en vir altyd duidelikheid kry. Sy moes self uitvind waar sy met Petrus en met haar huwelik staan. Dit was iets wat sy vir haarself moes doen.

      En nou is dit vyf maande later en sy is nog steeds in Bloemfontein.

      Gloria en Theuns was goed vir haar en het haar dadelik die klein tuinwoonstel aangebied. Dit was karig gemeubileerd, maar dit was ’n plekkie van haar eie. In ruil vir die verblyf sou sy met die vier kinders help. ’n Vreemde lewe het vir haar begin. ’n Lewe sonder Petrus. Sy moes die kinders by die skool besorg, by tennis, by swemlesse, by ballet. Dit het gevoel asof sy voltyds op pad was iewers heen.

      Petrus het ’n paar maal probeer bel, maar sy was nie lus om met hom te praat nie. Al wat sy elke keer gesê het, was dat sy nie reg is om terug te kom nie. Nee, sy was nie reg nie. Sy was in alle erns besig met die groot makeover.

      Op ’n dag het ant Millie met die nuus gebel: “Dottie Marais van die slaghuis het vir Katie gesê dat Josey weg is by Mareedal Motors. Sy is glad nie meer in die dorp nie. Sy sit in een van Joël se flats in Seepunt en sy help hom met sy vintage karre! En Klein Flip en Barnie is in ’n duur privaat skool in die Kaap, saam met Joël se twee meisiekinders. Kan jy dit glo?”

      Sy kon hoor hoe ant Millie haar wange insuig.

      In die vierde maand het sy vir Petrus begin mis. Verskriklik begin mis. Sy stem, sy stories by die vleisbraaivuur. Die manier waarop hy haar op die boud tik. Om saam met hom in die bed te klim. Meer as dit: sy kinderlike onskuld. Miskien het hy regtig nie geweet hoe jaloers sy op Josey was nie. Miskien wou hy haar regtig maar net help om haar voete te vind ná die dood van haar man. Vir haar en haar kinders. Dis wat hy eintlik altyd vir almal in die dorp doen.

      Om terug te gaan, sou beteken dat sy vir hom die waarheid moet vertel. En moet bieg oor die verskiklike goed wat sy aangevang het.

      Sy kyk lank na die blou skryfblok. Toe skryf sy vinnig verder:

      Ek wens ek het maar net van die begin af vir jou gesê hoe jaloers ek op haar was, en op al die tyd wat jy aan haar en die kinders spandeer het. Maar ek het niks gesê nie en jy het aanvaar dat ek doodtevrede met die situasie was. Wel, ek was nie. Dit was vir my baie erg, want dit het die hele tyd vir my gevoel asof ek jou met haar moet deel. Veral daardie aand toe jy die Elvisbaadjie aangetrek en vir haar gesing het. Ek was woedend, al het ek probeer om dit nie te wys nie. Daardie baadjie was iets spesiaals tussen my en jou, my man. Kon jy dit dan nie in jou kop kry nie? Ná daardie aand wou ek die baadjie verbrand, maar ek kon dit nie oor my hart kry nie. Ek het dit in die vrieskas gesit, onder die wildsvleis wat Pietie van die plaas gebring het. So, die baadjie is nou gevries.

      Dan is daar nog iets. As jy ooit gewonder het waar daardie storie vandaan gekom het van Josey en Joël wat verloof is, wil ek net sê dis ek wat die onware gerug geplant het. Ek was daardie dag in die slaghuis en ek kon myself nie

Скачать книгу