LITMIR.BIZ

Скачать книгу

bloos van plesier. “Dankie, Meneer, komende van u is dit ’n geweldige kompliment.”

      Gedurende die afgelope akademiese jaar het hy Yusuf beter leer ken as van die ander studente, maar hy kon die jong man nie oortuig om hom buite klasverband op sy naam te noem nie. In sy kultuur, het Yusuf telkens gesê, is daar nog respek vir ’n meerdere.

      “Ek sien ook dat jy meer op jou gemak raak met lewende modelle …”

      Yusuf se gesig raak opnuut warm. “Vandag was nou ook nie so maklik nie. Chava kon byna net sowel nie klere aangehad het nie.”

      “Ja, ek het ook gedink ek moet die jong dame ’n bietjie daaroor aanspreek.”

      “Ek het dit al gesê, maar ek sê dit weer: Ek waardeer dit dat Meneer weier om met naakmodelle te werk. Ek neem aan Meneer kry seker heelwat kritiek hieroor? Daar moet sekerlik ’n prys aan verbonde wees.”

      Marc knik. “So is dit. Maar laat ek terugkom na die punt; jy het werklik talent, Yusuf.”

      “Ek het die afgelope jaar soveel geleer. Ek kan die Here nie genoeg dank dat ek in u klas beland het nie.”

      “Waar jy ook al uitgekom het, jou talent sou tog te voorskyn gekom het.”

      “Nee, ek glo nie so nie. In u eie werk kan ek die lig van die Almagtige herken, ek het van daardie lig oorgeneem.”

      “Dit is nie van my wat jy dit oorgeneem het nie, dis omdat jy Hom self ken.” Marc kyk hom ’n oomblik stil aan voordat hy vra: “Hoe gaan dit by die huis?”

      In ’n gesprek wat hulle vroeër in die jaar gehad het, het Yusuf hom vertel dat hy hom tot die Christendom bekeer het terwyl die res van sy familie steeds stoere Moslems is.

      Yusuf gee ’n droewe laggie. “Nie aldag maklik nie. My ouers is gelukkig nie fanaties gelowig nie. My pa is ’n dokter en my ma ’n onderwyseres. Hulle het ons grootgemaak volgens die goeie riglyne wat daar in Islam is. Jy weet, soos om jou geloof te bely, gereeld te bid, te vas, barmhartigheid teenoor medegelowiges te betoon en so aan. Toe ek die ware God in Jesus Christus leer ken het, het die manier van lewe waarmee ek grootgeword het, my baie gehelp.”

      “Dit kon nogtans nie maklik gewees het nie,” sê Marc, denkende aan die omstandighede toe hy en Rivkah haar ouers moes vertel dat hulle Yeshua as die Joodse Messias leer ken het.

      Yusuf is ’n rukkie stil, skud dan sy kop. “Nee …” sê hy, “dis mos nie maklik om jou ouers seer te maak nie. Ek probeer nou maar so min moontlik daaroor te praat. Net stil my pad loop.”

      “Islam aanvaar Jesus ook as ’n profeet, is dit nie?”

      “Ja, hulle sien Hom as ’n profeet. Soos hulle Noag of Abraham of Mohammed sien. Hulle glo ook dat Maria sy ma was. Om te glo dat Jesus God is, soos die Christene en julle Messiaanse Jode glo, sal die onvergeeflike sonde wees, want daarmee sê julle dat Allah nie die enigste God is nie. Ook om Jesus die Seun van God te noem is ’n geweldige sonde vir Moslems – om die koepel van die Omar-moskee staan immers geskrywe: God het geen seun nie.”

      “Dit verbaas my altyd in hoe ’n mate die ultra-Ortodokse Jode en die Moslems se siening oor party van hierdie dinge met mekaar ooreenstem.”

      “Halfbroers. Al wil die meeste van ons aan albei kante dit nie weet nie.”

      “Maar dit moet vir jou moeilik wees.”

      “Baie moeilik. So, nou praat ons maar nie oor geloofsake nie. Ek het respek vir hul heilige dae en ek daag nie hul manier van doen uit nie, hulle is my ouers.”

      “En jou ander familie?”

      “Wel … ek is ’n enigste kind en gelukkig bly ons in Oos-Jerusalem, waar mense nie so fanaties is soos in Nablus of Ramallah of Hebron en daai plekke nie. Die familie maak maar asof hulle dit nie weet nie. En natuurlik maak die feit dat ek ’n kunstenaar is dat hulle maar net hul koppe skud en anderpad kyk. Daar is ander dinge wat vir my moeiliker is as die familie se reaksie.”

      “Soos?”

      “Soos jihad …”

      “Heilige oorlog,” sug Marc. “Ek kan glo dat dit nie ’n maklike onderwerp in jul huis moet wees nie.”

      “My ouers het ook ’n yslike probleem daarmee. Ek weet. Aan die een kant roep die Koran die gelowiges op om op Allah se manier te veg teen dié wat teen hulle veg. En dit terwyl daar gesê word die Koran verbied geweld. Maar dan weer sê dieselfde Koran dat dié wat ontken dat Allah die enigste god is, doodgemaak moet word. Dis nou die ‘Saterdag-mense’ – Jode – en die ‘Sondag-mense’ – Christene – as hulle nie bereid is om hulle aan Islam te onderwerp nie. Hierdie gruwelike dinge wat die terroriste aanvang, die selfmoordbomdraers byvoorbeeld, is ’n verskriklike verleentheid vir my vroom ouers. Dit veroorsaak spanning tussen ons, selfs al praat nie een van ons daaroor nie.”

      “Wat is hul houding teenoor die Staat van Israel?”

      Yusuf skud sy kop. “Ag, dis natuurlik ook iets wat baie spannning veroorsaak. Ek weet vir seker dat hulle niks anders wil wees as die Israeli-burgers wat hulle is nie, maar tog ontken hulle dat Israel reg het op wat hulle Palestina noem.”

      “En Jerusalem?”

      Yusuf fluit saggies deur sy tande. “Dís nou ’n teer puntjie. Hulle sê God het die verbond met Ismael gemaak – die seun wat Abraham by Hagar gehad het?” Hy kyk na Marc, wat knik. “Nié met Isak nie, nè? Vra jy ’n Moslem vir wie Abraham hier op die Tempelberg in Jerusalem vir Allah wou offer, sal hy vir jou sê Ismael. Dus, die land is die Palestyne s’n – nié die Jode s’n nie.”

      “Maar Jode het tog van alle tye af in Palestina gewoon. Ek bedoel, hier was altyd Joodse teenwoordigheid. Dit moet hulle tog erken.”

      “Hulle voel die Sioniste is indringers. Die land moet van hulle weggeneem word, met jihad weggeneem word, en aan die regmatige eienaars teruggegee word. Dis vir hulle ’n heilige oortuiging, Meneer.” Hy kyk Marc ’n rukkie stil aan voordat hy sê: “Ek het self dikwels probleme met Israel se besetting van die Wesoewer en met die IDF se gewelddadige optrede.”

      Baie antwoorde kom by Marc op, maar hy keer hulle en sê: “Ek glo jy het, Yusuf.”

      “Weet Meneer wat die naam Hisbollah beteken?”

      Marc skud sy kop. “Het dit nie met Allah te doen nie?”

      “Dit beteken letterlik ‘God se leër’. Fanatiese jongmense is bereid om hulself daarvoor op te blaas en dosyne Israeli’s met hulle saam te neem. Nee, ek weet my ouers sal nie onder ’n ekstremistiese Islam-regering wil leef nie. Ek weet hul burgerskap in ’n demokratiese Israel is vir hulle baie werd.”

      “Sal hulle dit voor ander Moslems sê?”

      Yusuf skud sy kop. “Nee. Teen die agtergrond van Israel se besetting is dit onmoontlik vir hulle om so iets vir mede-Arabiere te sê.”

      Marc sug. “Is daar hoop vir ons, Yusuf?”

      Die jong man kyk hom reguit in die oë. “Nee, Meneer, nie op menslike vlak nie.”

      Op pad na die personeelkamer ’n paar minute later, piep Marc se selfoon net toe hy dit aanskakel. Dis ’n boodskap van Rivkah wat sy al meer as ’n uur tevore gestuur het: Hisbollah massiewe katyusha-aanval Galil. Blykbaar 2 reserviste ook ontvoer.

      In die personeelkamer is die nuus ook al bekend. Groepies personeellede is in intense gesprekke gewikkel. Hy sluit hom by twee kollegas aan.

      “Net ná nege gebeur,” vertel Avner. “Blykbaar was daar ’n geweldige katyusha-missielaanval in die weste van Galil.”

      “Hisbollah?”

      “Ja, maar dit lyk nou of dit ’n beplande offensief was om die aandag af te lei van wat regtig aan die gang was. Twee IDF-voertuie wat die Libanese grens aan ons kant gepatrolleer het, is in ’n lokval gelei. Twee soldate, reserviste, is ontvoer en ’n hele paar ander beseer. Ons weet nog nie hoeveel of hoe ernstig nie.”

Скачать книгу