LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      “Al my sakgeld vir die kwartaal, maar dis by jou ma. Sy sê dis te veel om mee rond te loop.”

      “Het jy darem ’n paar rand? Dit sal genoeg wees vir lekkers,” sê Kobie.

      Hulle is skaars in die winkel toe hulle ’n vriendelike stem hoor.

      “Kobie! Hallo, Elsabe!”

      Kobie se gesiggie straal van plesier. “Dis Tokkie! Maggies! Jou hare het nog rooier geword!”

      “Los my hare uit!” lag Tokkie. “Wag maar dat ons môre by die skool kom, dan sal ek jou leer hoe jy met ’n ouer mens moet praat.”

      “Jy lyk ouer!” spot Kobie. “Jy verjaar net vyf maande voor my.”

      “Dan is ek byna ’n halwe jaar ouer as jy. O, ek het vergeet! Dis my neef hierdie.”

      Kobie kyk na die seun.

      “So?” sê sy. “Wat is jou naam?”

      “Tom Meyer,” antwoord Tokkie se neef. Hy lyk half geamuseerd oor Kobie se reguit vraag. Sy is minstens twee jaar jonger as hy en boonop nog vreeslik klein vir haar ouderdom. “Ek ken jou goed. Ek het jou in Maasdorp hoor klavier speel.”

      “En dis Elsabe van den Heever,” stel Tokkie haar maat voor. “Sy is vreeslik slim. Sy was verlede kwartaal eerste in die klas.”

      “Dit lyk my julle is almal so briljant,” sê Tom so ’n bietjie uit die hoogte. “is dit dan nie julle klomp wat sommer na die eerste kwartaal na graad tien oorgeplaas is nie?”

      “Ja!” sê Kobie.

      “Dis ’n skande! Julle behoort nog in graad drie te wees. Ek kry die onderwyseresse jammer wat vir julle somme moet leer.” Kobie trek haar neusie op so ver as dit wil gaan.

      “Jou nefie het slegte maniere,” sê sy vir Tokkie. “Dit het hy seker by sy skool geleer.”

      “Dit spyt my dat jy nie van my hou nie,” sê Tom. “Ek wou julle nog vra om saam met my roomys te gaan eet.”

      “Gaan jy dit nie meer doen nie?” vra Kobie teleurgesteld.

      “Nie as jy aanhou om te sê dat ek slegte maniere het nie.”

      “Nou ja, miskien lyk dit maar net so. Ons sal jou eers beter moet leer ken.”

      Tom is hiermee tevrede. Dis vir hom alte lekker om grootman te speel. Ewe trots stap hy saam met die meisies koffiekamer toe.

      Onder gelag en rumoer loop die kinders die pragtige koffiekamer binne. Die mense kyk die vier kinders verwonderd aan. Elsabe lyk ontsteld.

      “Ek is seker ons doen die verkeerde ding,” fluister sy vir Kobie. “Jou ma het gesê ons moenie laat huis toe kom nie.”

      “Bly tog stil,” sê Kobie. “Ons spaar mos die geld wat ons op sjokolade wou uitgee! Ons sal net ’n halfuur bly.”

      “Maar ek dink nog dis nie reg nie. Ons kan nie dat hy so baie geld spandeer nie.”

      “Ag, hou op met kerm!!” kla Kobie. “Ek weet van Tom se mense. Hulle is ryk. Hulle het ’n plaas by Maasdorp, omtrent tien kilometer van die dorp af. Dit sal hom nie arm maak om vir ons roomys te betaal nie.”

      “Wat fluister julle twee?” vra Tokkie.

      “Dis Elsabe. Sy is bang jou neef sal bankrot raak as hy vir ons elkeen ’n roomys koop.”

      Tom lag.

      “Moenie jou daaroor bekommer nie! Vandag is ek skatryk. Ek het ’n hele sak vol geld.”

      “Sien jy?” sê Kobie vir Elsabe. “Seuns het altyd meer geld as meisies!”

      “Dit hang af,” sê Tokkie. “Kinders is maar so ryk of so arm soos hulle ouers wil hê. Kyk vir arme ou Terrie. Al is haar mense so ryk, gee haar pa haar byna niks sakgeld nie. Hy sê dit verlei haar of so iets.”

      “Wat kan ek vir julle bestel?” vra Tom toe die kelnerin opdaag.

      “Ag, net ’n roomys,” sê Kobie.

      Sy verwag niks meer van Tom se beursie nie.

      “Niks van dié aard nie! Ons begin met ’n vrugteroomys.”

      “Dit lyk my jy’t geld geërf,” sê Kobie. “Weet jy dat een van daardie goed nogal duur is?”

      “So? Dis vandag my pa se verjaarsdag, en hy het vir my hope geld gegee.”

      “Omdat dit sy verjaarsdag is?” vra Elsabe. “Dis ongewoon. Jy behoort hom mos eintlik ’n geskenk te gee.”

      “Dan sou ons nie nou so lekker kon eet nie,” sê Kobie.

      Toe die groot bakke roomys met sjokolade en kersies eindelik kom, praat nie een ’n woord verder nie. Die vier maats eet asof hulle vandag nog nie kos gesien het nie. Tom geniet dit so om te sien hoe die meisiekinders weglê dat hy op die plek sommer vir elkeen nog ’n pynappelparfait bestel.

      “Dis regtig baie duur, as jy miskien nie weet nie,” kom dit weer van Kobie. “Ai, dis darem gaaf dat jou pa verjaar, Tom! My pa sou my nooit meer as een laat eet het nie.”

      Vir elkeen ouer as veertien mag dit wel ongelooflik klink, maar die parfaits word deur koffie en roomkoek gevolg.

      “Dit was te heerlik!” sê Kobie toe die laaste krummeltjie koek opgeëet is. “Dis die eerste maal in my lewe dat ek regtig genoeg van so iets gekry het.”

      “Baie dankie,” sê Elsabe. “Maar moet ons nie nou liewer gaan nie, Kobie? Jy weet jou ma sal kwaad wees as ons so laat terugkom.”

      “Ja,” sug Kobie.

      “Nou goed,” sê Tom, “maar is julle seker julle wil niks meer eet nie?”

      “Ons het regtig nie nou tyd nie,” antwoord Kobie.

      Tom knik vriendelik vir die kelnerin.

      “Die rekening, asseblief.”

      Sy oorhandig die rekening.

      “Dis vreeslik!” sê Kobie, maar sy lyk nie juis jammer daaroor nie.

      “Ag, dit kan maar elke dag gebeur!” lag Tom.

      Hy steek sy hand in sy sak om die geld uit te haal, maar o, wêreld hy kry niks. Die glimlag verdwyn van sy gesig. Hy soek in al sy sakke, maar kry nie ’n sent nie. Sy gesig word beurtelings rooi en wit van verleentheid.

      “Betaal, asseblief,” sê die kelnerin streng.

      “Ja … ja!” sê Tom. “Maar ek kry nie my geld nie. Dis vreemd!”

      “Baie vreemd!” Die kelnerin klink sarkasties.

      “Wat het jy dan daarmee gemaak?” vra Tokkie bang.

      “Ek moes dit in my ander klere laat bly het. Na die ontbyt het ek hierdie klere aangetrek en ek het seker vergeet om die geld uit te haal.”

      “Ons sal maar soveel betaal as wat ons kan,” sê Kobie. “Ek het ’n bietjie geld, en jy, Elsabe?”

      “Nie veel nie.”

      “Tokkie?”

      “Ook nie.”

      “Sal jy maar vat wat ons het?” vra Kobie met ’n pragtige glimlag. “Dan sal Tom vanmiddag die ander kom betaal.”

      “Betaal, asseblief!” sê die kelnerin sonder medelye.

      Sy is moeg van die hele oggend se staan en sien Kobie se kuiltjies nie eens raak nie. “Mens moet eers kyk wat jy in jou sak het voor jy bestel. As ek nie nou dadelik die geld kry nie, sal ek die bestuurder moet roep.”

      Tom word nou regtig bleek.

      “Maar dis onmoontlik! Ons is nie diewe nie!”

      Die kelnerin kyk hom stip aan.

Скачать книгу