LITMIR.BIZ

Скачать книгу

het gezicht van het meisje verbleken, maar de blik in haar ogen vertelde haar alles ... het meisje was doodsbang en klaar om haar weg te vechten als ze dat nodig had. Tabatha slikte en stak haar handen uit, handpalmen omhoog naar het meisje in een kalm gebaar.

      “Het is goed,” legde Tabatha uit. “We willen je alleen helpen.”

      Aurora kneep haar ogen dicht naar de vrouw. Waarom zou iemand of zoiets machtigs haar willen helpen?

      Tabatha deed een stap dichter bij het meisje en stak een van haar handen uit. “Je bent hier veilig,” zei ze zachtjes en hoopte dat het meisje haar geloofde. Alle vooruitgang die ze zojuist had geboekt, was echter verdwenen met de wind toen Kane op dat moment koos om terug de trap op te komen vliegen en het meisje in de houtgreep nam.

      Haar schouders zakten en ze slaakte een diepe zucht: “Kane alsjeblieft, we hebben haar bang gemaakt. Laat haar gaan.”

      Kane wierp Tabatha een gekwetste blik toe: “Liefste, ze schopte mijn kont helemaal terug naar de begane grond. Vertel je me serieus dat je aan haar zijde staat?”

      “Je tanden zijn te zien,” Tabatha gloeide naar hem en rolde haar ogen toen hij het lef had om naar beneden te kijken en ervoor te zorgen dat zijn broek was dichtgeritst. Ze beet op haar tanden om te voorkomen dat ze glimlachte, omdat ze het hem niet kwalijk kon nemen dat hij tenslotte ... de zwarte leren broek was immers het enige dat hij droeg en de knoop was nog steeds niet vastgemaakt.

      Aurora draaide haar hoofd rond en staarde naar de man die haar vasthield en keek naar zijn tanden. Was hij een vampier zoals de man met wie ze de liefde had bedreven in de metro?

      Kane zag dat ze naar hem opkeek en zichzelf niet kon helpen. Hij glimlachte naar het meisje ... met z’n tanden zichtbaar en zo.

      “Kane,” riep Tabatha uit en deed een stap naar hen toe om alleen te stoppen toen Kane haar met een waarschuwende blik vastpinde ... vergezeld door een gevaarlijk gegrom. “Je bent zo gemeen,” waarschuwde Tabatha hem en sloeg haar armen over haar borst.

      Toen zij zijn tanden zag, tilde Aurora haar ogen op en nog steeds schrok ze ervan. Ze herinnerde zich dat ze ogen zag zoals die daarvoor ... diepe amethist ogen die in haar ziel leken te kijken.

      Nu hij de aandacht van het meisje had, liet Kane de glimlach langzaam sterven, wetende dat dit geen spel was. Als het Tabatha was geweest die die trap op kwam in plaats van hem, zou het resultaat hetzelfde zijn geweest ... behalve dat dit meisje nu door haar nek zou ademen.

      Hij liet zijn pupillen vergroten: “Nu heb ik mezelf voorgesteld. Het is alleen maar eerlijk dat je hetzelfde doet.”

      “Vampier,” siste Aurora en begon weer te worstelen.

      Kane zuchtte alsof hij een slang probeerde vast te houden. “Nee liefje… dat zou ik zijn. De vraag was wat je bent. Je bent geen mens ... zoveel is duidelijk. Als je een demon was, had je al lang van de pijn gekropen voordat je de barrières rond ons huis had doorbroken. Nu ga ik je nog een keer vragen ... wie en wat ben je?”

      De lippen van Aurora werden dunner toen ze ze tegen elkaar drukte. Ze had als kind geleerd om nooit te vertellen wat ze was ... hoewel de gevaarlijke meestal wisten wat ze op het eerste gezicht was. Deze man had tegen haar gelogen door de rol van vampier te spelen. Ze wist dat hij het niet was ... zijn ziel was gewoon glashelder voor haar, hoewel ze moest toegeven dat er iets mis mee was.

      Zo goed als ze zijn ziel kon zien, kon Aurora ook de duisternis rond de randen ervan zien en wist dat er een kans was dat het hem zou overvallen als hij te ver werd geduwd.

      Haar hart viel toen ze besefte dat ze gelijk had gehad over deze plek ... het was een heiligdom. Hij had gezegd dat demonen zijn barrières niet konden overschrijden en deze gedachte alleen al deed haar wanhopig willen blijven. Ze stopte met worstelen en keek naar het meisje dat haar had geprobeerd te verdedigen. Kon ze hen genoeg vertrouwen om hen te vertellen wie ze echt was ... ze betwijfelde het.

      “Ik wilde gewoon een toevluchtsoord voor de demonen,” zei Aurora eerlijk ... diep in de ogen van de andere vrouw kijkend. “Ik kan je niet vertellen wat ik ben ... Het spijt me. Als hij me loslaat, zal ik rustig weggaan en nooit meer terugkeren.”

      Kane zag de schaduw van vleugels langzaam over zijn arm kruipen en wist even niet of hij haar moest loslaten of strakker moest vasthouden. Hij wierp een blik op Tabatha om te controleren of ze de waarschuwing niet had opgemerkt.

      “Kane, ze zal me geen pijn doen,” zei Tabatha heel luid in zijn gedachten en verzachtte toen haar innerlijke stem tot een fluistering, “alsjeblieft, voor mij ... laat haar gaan.”

      Kane maakte zijn greep los en zei met een zachte stem: “Ik geloof dat je niemand pijn zult doen en je wilt het ook niet ... Ik heb je bang gemaakt, toch? Je bent hier altijd welkom als je een vrijplaats nodig hebt ... je bent veilig in deze barrière. Maar als je op ons dak wilt kamperen, laat me dan in ieder geval wat warme dekens en een kussen voor je halen.”

      Kane hield zijn adem in, liet de Fallen langzaam los en deed een stap achteruit en verdween de trap af. Hij liep naar de kamer van hem en Tabatha en haalde snel verschillende dekens en twee kussens uit de kast. Hij liep terug de trap op voordat Tabatha meer dan twee stappen dichter bij de Fallen had gezet.

      Hij legde de dekens en kussens naast de voeten van het meisje en gebaarde naar Tabatha om met hem mee te gaan.

      Tabatha knikte en hield haar uitdrukking kalm, hoewel ze had gezworen dat ze Kane z’n handen had zien trillen. Ze wierp een vluchtige blik naar de andere vrouw toen ze haar passeerde.

      Aurora pakte het beddengoed op en leunde tegen de muur naast de deur voordat ze het langzaam achter zich dicht duwde. Ze voelde zich nu meer uitgeput dan ze was om mee te beginnen, maar ze had haar heiligdom ... tenminste nog een paar uur.

      Tabatha zette Kane klaar om hem de waarheid te vertellen, maar stopte toen ze voelde dat zijn vinger haar lippen aanraakte.

      “Shhh,” fluisterde Kane bij haar oor, “kom.”

      Tabatha knikte en bleef stil terwijl ze Kane volgde naar het beveiligingskantoor. Hij sloot ze op en ze keken allebei naar de monitor en zagen de vrouw die daar nog stond, waar ze haar hadden achtergelaten. Tabatha haalde zacht adem toen het meisje een hand ophief om een traan weg te vegen die over haar wang was gelopen.

      “Arme meid… ik haat het om iemand alleen te zien en zo bang. Ik vraag me af waarom ze alleen is ... ze is mooi.” Ze keek op naar Kane die de spieren in zijn kaak zag aanspannen en wist dat hij zijn tanden knarste. “Waarom veranderde je plotseling van gedachten en besloot je haar te laten blijven?” Fluisterde Tabatha alsof het meisje ze nog kon horen.

      Kane knikte naar de monitor. “Ze heeft gelijk om niemand te vertellen wat ze is,” zei hij terwijl het meisje achteroverleunde tegen de deur en naar beneden gleed in een zittende positie. Hij schudde zijn hoofd en merkte op hoe ze nog steeds met betraande ogen naar de dekens in haar armen staarde.

      “Ze kan niet zeldzamer zijn dan jij,” fronste Tabatha en zag de zorgen in de ogen van haar geliefde. Ze keek terug naar de monitor en voelde haar hart een beetje breken toen het meisje de dekens dichter omhelsde alsof iemand plotseling zou verschijnen en ze weg zou nemen.

      “Ik denk dat ze met de demonen uit de kloof is gekropen,” zei Kane het vermijden van de vraag van Tabatha over zeldzaamheid.

      Hij had een moment nodig om een verdomde goede reden te bedenken om de telefoon niet te pakken en Dean te bellen. Ze had duidelijk tussen de demonen geleefd, want wie wist hoe lang en het was niet te zeggen hoe groot de tol ervan was geweest. Ze vertrouwde niemand en nu hij de reden kende ... kon hij haar niet zomaar wegsturen. Hij keek naar Tabatha en voelde plotseling het verdriet van zijn partner.

      “Kane ... hou je echt van me?” Vroeg Tabatha zachtjes.

      Kane knikte langzaam terwijl hij haar ogen zocht: “Met alles wat ik ben.”

      Tabatha glimlachte zacht om de zoetheid van zijn woorden. “Vertrouw me dan voldoende om me binnen te laten. Je bent niet meer alleen,” ze stak haar

Скачать книгу