LITMIR.BIZ

Скачать книгу

wiejska dziewczyna, ale panna… co się nazywa panna… z pięknej familii, z pięknego domu… z piękną edukacją…

      – Panna z pięknej familii i z edukacją… – z wielkim już ożywieniem wołała pani domu – pieszo idąca, bez kapelusza… to być nie może…

      – To być nie może… Pan zawsze żartuje… – zawtórzyła druga kobieta.

      – No, a jak powiem jej imię i nazwisko, to co będzie? – z przekorną filuterią pytał gość.

      – Nie wierzę – twierdziła pani Emilia.

      – To być nie może; jakże to być może! – wstydliwie chichotał drugi głosik kobiecy.

      – A jak powiem! – przekomarzał się Kirło – co mi za to będzie? Bez nagrody nie powiem! Dalibóg! Co mnie panie dadzą za to, ha? Czy panna Teresa pozwoli się pocałować? Co? No, panno Tereso, tak czy nie? Jeżeli pani mnie pocałuje, to powiem, jeżeli nie, to nie!

      Wykwintny, w cieniu siedzący mężczyzna uczynił ruch zdziwienie czy niesmak objawiający: pani domu oswojona znać z żartobliwym usposobieniem gościa swego i nawet przyjemną rozrywkę w nim znajdująca śmiała się z cicha, trochę filuternie i zalotnie. Ale nic wyrazić nie zdoła wrażenia sprawionego przez propozycję Kirły na osobie, której ona uczyniona została. W owalnej ramie cieniutkiej, brudnej chustki mała i zwiędła jej twarz okryła się najjaskrawszym karminem; błękitne, niewinne oczy zmąciły się i nabrały wyrazu trwogi połączonej z upojeniem. Wątłą swą kibić w szarym staniku odrzuciła na tylną poręcz krzesła, ręce ku obronie wzniosła i cofając się, odwracając, rumieniąc, z chichotem, którym usiłowała pokryć zmieszanie swe i wzruszenie, bełkotała:

      – Ależ, doprawdy, panie Kirło… co pan wygaduje?… jakże można? Pan zawsze żartuje…

      On jednak nie tylko wygadywał i żartował, ale brał się do czynu i czyniąc gest taki, jakby ramieniem swym kibić jej miał opasać, ogoloną twarz swą z wpół dobrodusznym, a wpół złośliwym uśmiechem ku twarzy jej pochylał. Z chudych, bladych rąk swych tarczę sobie czyniąc, cała w tył odgięta, ale z dziwnie miodowym i upojonym wyrazem w oczach, wołała:

      – Oj! Oj! O mój Boże! Co pan wyrabia!

      Pani Emilia z niezwykłą u niej żywością poruszyła się na szezlongu i wołać zaczęła:

      – Panie Bolesławie! Proszę Tereni nie dokuczać! Niech pan jej nie dręczy! Ją dziś zęby bolą.

      Kirło wyprostował się.

      – Racja – wyrzekł z powagą – racja! Buziak kobiety, którą zęby bolą, pożądanym nie jest, chociażby człowiek… kiedy indziej sobie na niego i bardzo zęby zaostrzył. No, cóż mam robić? Widzę, że muszę ciekawość pań darmo już zaspokoić. Taki to los biednego człowieka na tym świecie! Żadnej za nic nagrody! Ale nie! – zawołał nagle i z komiczną desperacją zwracając się do pani domu – chyba pani choć w rączkę pocałować się pozwoli!

      – Dobrze, dobrze – śmiejąc się i podając mu rękę wołała pani Emilia – tylko niech pan już mówi…

      Rączkę sobie podaną, istotnie śliczną, położył na swej dużej, kościstej dłoni i z miną smakosza przyglądał się jej chwilę swymi błyszczącymi, świdrującymi oczkami.

      – Śliczna! Miła! Malusia! Malusienieczka rączka! – wymówił i złożył na niej długi pocałunek, w którym cześć i galanteria mieszały się z tajonym, niejako połykanym lubowaniem się przyjemnością innego wcale rzędu. Cień bladego rumieńca przepłynął chude policzki pani Emilii; cofnęła rękę i z większym jeszcze ożywieniem, z błyskiem w oczach, upomniała się o imię i nazwisko gracji.

      – Była to – wzdychając i wydymając wargi zadeklamował Kirło – była to cioteczna siostrzenica pana Benedykta Korczyńskiego, panna Justyna Orzelska.

      Dwa cienkie wykrzyki kobiece oznajmieniu temu odpowiedziały. Ale wmieszał się w nie i głos męski, który przemówił:

      – Więc ta panna, którąśmy jadąc spotkali, mieszka tu… jest kuzynką państwa…

      Pani Emilia dłoń przyłożyła do czoła; może w tej chwili uczuła ból głowy, ale grzeczna i słodka zawsze, gościowi odpowiedzieć pośpieszyła:

      – Tak. Justysia jest krewną męża mego, córką jego ciotecznej siostry. Ojciec jej, pan Orzelski, przez nieszczęśliwe zdarzenia utracił swój majątek, a wkrótce potem owdowiał. Od tego czasu oboje u nas mieszkają. Justynka, kiedy przybyła do nas, miała lat czternaście, a w tym wieku już są przyzwyczajenia, skłonności, którymi pokierować trudno… Jest ona zresztą dobra, bardzo dobra, tylko oryginalna, ale to tak oryginalna, że nie wiem już, doprawdy, skąd jej się to wziąć mogło… Zawsze inaczej robi niż wszyscy.

      Wykwintny mężczyzna, którego binokle połyskiwały w cieniu, wymówił:

      – Piękna panna.

      A po krótkiej chwili dodał:

      – Jest w jej powierzchowności jakaś świeżość, siła, prostota…

      – O! – zawołał Kirło – widzi pani, jak dobrze się przypatrzył… a raz tylko i to śród drogi cukierek ten widział…

      Kobieta z obwiązaną twarzą wtrąciła:

      – Justynka ma śliczną figurę… Ja zawsze figury jej zazdroszczę…

      Błyszczące binokle szybko zwróciły się ku niej.

      – Pani mówi? – cedząc nieco wyrazy zapytał gość.

      Może pani Emilia uczuła niewłaściwość odezwania się swej towarzyszki, bo szybko wtrąciła:

      – Tereniu, nie przedstawiłam ci jeszcze nowego sąsiada naszego… Gdy był u nas po raz pierwszy, leżałaś na migrenę czy flukcję36… Pan Teofil Różyc, panna Teresa Plińska, towarzyszka moja, niegdyś nauczycielka mojej córki, gdy była ona malutka… Wszakże to drugi raz dopiero mam przyjemność widzieć pana w domu naszym?

      – Tak, pani – z wytwornym ukłonem odpowiedział zapytany – i winszuję sobie, żem w tej pustej okolicy znalazł dom taki jak państwa. Zawdzięczam to panu Kirle, który mnie pod tym względem oświecił…

      – Pan Kirło jest w każdym wypadku najlepszym sąsiadem i przyjacielem naszym.

      – Ja, pani, jestem zawsze najlepszym z ludzi i tylko… zapoznanym37.

      – W domu naszym przynajmniej znajdujesz pan najzupełniejsze uznanie…

      Kirło ukłonił się z galanterią i wdzięcznością, ale dodał:

      – Nie u wszystkich, niestety, mieszkańców tego domu…

      – Ależ nie! U wszystkich! Któż by?…

      – Panna Marta, na przykład, nie uznaje mię… – z komiczną żałością skarżył się Kirło.

      – O, Marta… Ona taka biedna… zgorzkniała… popędliwa…

      – Panna Justyna…

      – O Justynka! Ona tak jest oryginalna…

      – Mąż pani…

      – Mąż mój! On zajęty… nietowarzyski… zawsze tylko o gospodarstwie swoim i o interesach…

      Przerwała i zwróciła się do Teresy Plińskiej, która w tej chwili z zachwyceniem przypatrywała się błyszczącym binoklom w cieniu siedzącego gościa.

      – Tereniu, daj mi trochę wody i proszek bromowy, bo czuję nadchodzący globus.

      Teresa poskoczyła ku toalecie i w mgnieniu oka podała towarzyszce żądane przedmioty.

Скачать книгу