LITMIR.BIZ

       Jadwiga Glonek, starszy inspektor GOPS w Rudniku.

       Notatka służbowa z lustracji w terenie

       Obywatel Dziad z lasu (nazywany tak potocznie, danych personalnych nie ustalono), mężczyzna, lat około sześćdziesięciu pięciu, mocnej budowy ciała, wzrost sto osiemdziesiąt centymetrów, karnacja ciemna, szatyn, włosy gęste, bez widocznej siwizny, oczy niebieskawe, wypalone. Zamieszkały w ziemiance ogrzewanej piecykiem żeliwnym, bez stałego źródła utrzymania, bez rodziny, z kotem, psem i oswojoną kuną leśną. Dziwak z zaburzonymi poglądami, ofiara przemian społecznych i przyśpieszenia cywilizacyjnego. Utrzymuje dwuznaczne kontakty z prostytutką pracującą przy szosie, nieopodal miejscowości Rudnik. Żywi się owocami leśnymi i mięsem nielegalnie upolowanej zwierzyny. Odmawia pomocy, nie przyjmuje paczek z Caritasu (próbę wręczenia paczki podjął dwukrotnie ksiądz Mendel z parafii w Łaznowie). Osobnik ponury, z atrofią emocjonalności wyższej, nie do objęcia pomocą GOPS-u, ale też – jak się wydaje – żadną inną (w tym psychologiczną). Na zdrowie nie narzeka, lekarstw nie przyjmuje.

      Mądre słowa umieściła w notatce służbowej córka pani Glonek, studentka socjologii i psychologii społecznej na uniwersytecie. Wójt skreślił słowo „atrofia” jako nieużyteczne i na tym się skończyło.

      Inny aspekt poruszył w swojej notatce policjant z posterunku w Rudniku. Miał sprawdzić poziom zagrożenia dla porządku publicznego, sprawdził, określił jako „umiarkowany”, interwencję opatrzył numerem i kilkoma zdaniami osobistego komentarza. Ten nijak nie chciał się zgodzić z rozpoznaniem pani Glonek, ale przecież każdy człowiek patrzy, jak umie.

       Jerzy Szarmak, młodszy aspirant,

       Posterunek Policji w Rudniku, notatka służbowa

       z Interwencji terenowej nr 123/PG/13

       Z lustracji oraz ze znajomości natury ludzkiej wynika, że obywatel Dziad nie stanowi zagrożenia dla siebie ani dla otoczenia, tym bardziej że otoczenie jest leśne, ustronne, powstrzymujące od stałych kontaków ze społecznością lokalną oraz innymi osobami (sezonowo zdarzają się kontakty ze zbieraczami runa leśnego). Obywatel jest uczuciowy, chodzi zamyślony, mówi do siebie, utrzymuje, że rozmawia z przyrodą, do kłusownictwa nie przyznaje się. Nie znaleziono wnyków, sideł ani innego sprzętu do nielegalnych polowań. Pouczono o obowiązku przestrzegania przepisów przeciwpożarowych, przyjęto deklarację ostrożności w postępowaniu.

      Ksiądz Mendel nie sporządził notatki, za to poświęcił nieszczęśnikowi kilka dobrych słów z ambony, z których najlepsze – „miłość” – powtórzył cztery razy. Paczkę z odzieżą oraz słodyczami przekazał biednym.

      2

      Patrzył na nią tak, jak się patrzy na kurwę: rzeczowo i bez współczucia. Liczył, ilu ją mogło dzisiaj mieć.

      – Mogło ich być ośmiu – ocenił (mówił szeptem, dbał, żeby głos zostawał przy nim, ale adresował słowa do niej, udając, że to prawdziwa rozmowa). Nie chciał, żeby go kurwa usłyszała. – Usłyszy i będzie jej smutno. Po co ma być jej smutno? – (Znał odpowiedź; smutek jest dla smutku, a radość nie istnieje).

      Chował się za drzewami, w szarej okolicy, w lesie posadzonym pod linijkę, zasłaniającym elektrownię i inne wstydliwe rzeczy. Dzień się właśnie kończył (zima przełamana wiosną, marzec u schyłku, pogoda byle jaka, powietrze przesiąknięte wilgocią i przygarbieniem. Chujówka).

      Dobiegał siedemdziesiątki, ale nosił się poniżej wieku: kolczyk w uchu, łysy dziadowski łeb (od zeszłego lata golił głowę brzytwą, codziennie), palto na grzbiecie, na nim jeszcze jedno palto, rękawiczki wełniane, buty z cholewkami, plecak zielony, harcerski, i dowiązywany osobno kaptur. Czerwony, z nylonowym sznurkiem. Wyglądał jak łyżwiarz z obrazu, jak breuglowski wtręt – niezrymowany, samotny, rozrzucony we fragmentach po całej malaturze.

      Wkurwiony przestępował z nogi na nogę.