LITMIR.BIZ

      – Үгүй ээ, эзэн минь, би үлдэж болох байсан, зүрх минь сул дорой…

      – Юу ч биш, энд Санкт-Петербургт та хийнүүдээр амьсгалах болно.

      Харутун бас Клопын эхнэртэй үлдэх зүйл хэлэхийг хүсч байна. Гэхдээ тэр бодлоо алдаж, өвдөг дээрээ мөлхөж буй хоёр сүүл рүү харан эрхий хуруугаараа өмднийхөө материал руу шавж дарав.

      – Та юуг бүдгэрүүлэхийг хүссэн бэ? – гэж сандарч нүдээ бүлтийлгэн Оттилаг асуув.

      – Надад мөнгө, эм байхгүй.

      – За, үүнийг шийдэх боломжтой. Бүх зүйл төсөвт мөнгө төлдөг. Хэрэв бид хамар олдвол.

      – Тэгээд бид олохгүй бол?

      – Хэрэв бид үүнийг олохгүй бол бүх зардлыг… танаас хасах болно.

      – Яаж?

      – Тэгээд. Хэрэв та тэнэг асуулт асуусаар байвал ажлаа алдаж магадгүй юм. Ойлгож байна уу?

      – Зөв байна, ойлголоо. Бид хэзээ явах вэ?

      – Тэнэг асуулт. Бид хэдийнэ тэнд байх ёстой. Одоо явцгаая!

      – Тэгээд удахгүй юу болох вэ? Би авдараа аваагүй юу?

      – Бид үүнийг үргэлж бэлэн байлгах ёстой. Та хаанаас ажил олж байгаагаа мэдэж байсан… Дашрамд хэлэхэд, ижил зүйл…

      – Юу?

      – Би чемоданаа саваагүй. Тиймээ, бид тэдэнд хэрэггүй. Ирсэн даруйдаа хэрэгтэй зүйлээ худалдаж аваарай. Би банкны карттай.

      – Мөнгө хүрэлцэхгүй байгаа бол?

      – Тэр шиднэ. гэж дахин хэлэхэд дүүргийн цагдаа таазан дээр хуруугаа гозойлгосон бөгөөд хийрхсэн хэв маягаар үсрэн босоод, ширээний ард хамт ажиллагсдынхаа хамарны өмнө хөлөө илж байв. Тэр хөл дээрээ босоод ширээг Арутунаас сандал руу чиглэн явлаа. Нулимс гараад гарах гарц руугаа явлаа.

      – Та яагаад суугаад байгаа юм бэ? явцгаая! – гээд гараа даллан, – тэгээд Санкт-Петербургийн хажуугаар дэлхийг гатлав…

      Тэд бэхэлгээг орхин хаалган дээр зөвхөн шохойгоор тэмдэглэл үлдээв.

      «Санаа зоволтгүй. Бид яаралтай даалгавраа Санкт Петербургт явлаа. Та Инцефалатын оронд үлдээд, Изя – миний оронд.. Намайг!»

      Доод талд нь өөр гар бичмэл дээрх нэмэлт юм.

      «Уучлаарай, Пупсик, би одоо байгаагаараа эргэж ирнэ! Таны флэ дээш явж байхад. Намайг хүлээгээд буцаж ирнэ. Магадгүй нэг…»

      Изя тэр тэмдэглэлийг уншаад аав, Инцефалопат нарын гар бичмэл хуудсан дээр бичээд халаасандаа хийгээд хаалган дээрх бичээсийг арчина.

      – За, хөгшин ямаа, чи цохилоо. – Би гар утсаа аваад аав руугаа мессеж явуулсан. Тэгээд тэр байшинд орж, тэмдэглэлийг ээждээ өгчээ. Тэр уншиж, мөрөө хавчив.

      Түүнийг унаач. Бид үүнийг орлох болно. Эцгийн үргэлжлэл болох талаар нэг ч үг хэлээгүй. Ойлгож байна уу?

      – Мэдээжийн хэрэг, ээж ээ, би ойлгож байна… Тэгээд даргаас нь гахайгаа авцгаая, өө? гэж санал болгов.

      – Чи юу вэ? Бид дүрэм, шударга ёсны дагуу бүх зүйлийг хийх ёстой.

      – Тэр над руу шударга ёолж байна уу?

      – Тэр бол найруулагч юм. Тэр илүү сайн мэддэг. Мөн тэр өөрөө Бурханы өмнө зөвтгөгдөх болно.

      – Энэ нь оффис дээр хананд өлгөөтэй хүн мөн үү?

      – Бараг л. Түүний орлогч Төмөр Феликс өлгөөтэй байна. За, та нар

Скачать книгу