LITMIR.BIZ

      Як субҳи хунук ман бедор шудам. Барф дар назди тиреза афтид. Баромадан маъмулӣ танбалӣ буд ва ҳеҷ нақшае барои хариди пул надошт, алахусус аз дирӯз, ва сарам истод. Марди мӯйсафед, чун маъмул, дар зеҳни худ чизе хонда, танҳо бо лабони поинаш ҳаракат мекард. Ва ин ҳама идома меёфт, агар барои пайдоиши кӯҳнаи корморант-рецидивист, маллоҳ, матроссози дурдаст, нафақахӯр ва Мефодий бо решаҳои финӣ зиндагӣ намекард. Ман мехоҳам қайд кунам, ки маҳкумшудагон одатан бо кастҳо муошират мекунанд, дар ин ҳолат. Ва ӯ бештар бо лаҳҷаи финӣ бо Қафқоз ҳарф мезад.

      – Хуб, паразитҳо, мо газ дорем? аз китф сар кард. Ман ба қафо баргаштам, Балд китобро ба ҷояш гузошт. Як дақиқа гузашт.

      – Ба шумо чӣ лозим аст, пир? – пурсид Балд ва худро дар роман дафн кард.

      – Ба дафтар нигоҳ карданро бас кунед, тиллои тиллоро гиред, яъне ман, ва ба пуррагӣ гузаред. Дар тӯли чор сол ман нафақа гирифтам.

      Пас аз суханони ӯ, тақрибан ду дақиқа гузашт ва барфи тоза зери пои мо ғӯтид. Дар масофа мағозае буд, ки дар он ҷо ягон намуди грузин хобида буд. Мо ба он даромада, ба дусад фармоиш додем. Дар Мефодий ва шаршараҳо Модиюс:

      – Татарҳо бе ҳамсар зиндагӣ намекунанд! – амр кардем сад нафар. Минбаъд, пас аз нӯшидани кӯҳна:

      – Худо сегонаҳоро дӯст медорад! – мо ин айнакҳоро низ холӣ кардем. Баъд мо хомӯшона сӯҳбат кардем ва ҳар кас бо худ танҳо ва Мефодий хомӯш нашуд ва ба худ гуфт, ки чӣ гуна мӯҳлати аввал аз панҷ дастрас дастрас шудааст. Мо шунавандагони озод набудем.

      – Корвони мо бо Кюби омад. Ман ба деҳаи бародарам рафтам. Мо як ҳафта нӯшидем. Ҳамин тавр, субҳи рӯзи якшанбе мо бо дорандаи ҷавҳар ҷамъ шудем ва аз назди хонае, ки тӯй буд, гузаштем. Ман онҳоро табрик кардам ва онҳо ба ман се нома фиристоданд… Ман ба атроф нигаристам ва як пора хиштро дар паси ман дидам, дар ҳоле ки бародарам барои моҳвораҳо ва табар мерафт, ман ҳама сангҳоро дар кулба гирифтам, захмҳо буданд, бале, арӯс бевосита дар пешонӣ буд. Баъд аз он, вай ба тирезаҳо тирандозӣ кард. Замоне, ки ман аллакай се сол дар зиндон будам, вақти халосӣ барои он нарасид. Боз чӣ менӯшед? – ба итмом расид ва ба лавҳаи молҳои ниёзи мардум.

      Мо бисёр менӯшидем ва муддати дароз, ҳатто хӯрокхӯрӣ доштем. Бегоҳӣ боми Лисӣ хароб шуд ва ӯ ба дигарон медаромад. Ман ба ин дарси беспонтовое назар кардам ва сидекикти мастро ба назди хонаро бурдам. Ва Мофийюс дар ин лаҳза, аз Лисӣ, тасодуфан ё надида, зери чашми худ дар сари дастархон хобида буд, дар замин меистод.

      Субҳи барвақт

Скачать книгу