LITMIR.BIZ

Скачать книгу

zaciśniętych mocno szczęk wnioskuję, że myśli, kombinuje. Znam ten wyraz twarzy, chociaż dzisiaj wydaje się inna. Nie jestem pewny, dlaczego żołądek skręca mi się z nerwów, kiedy liczba rzeczy i spraw zatrzymujących nas w kuchni, z dala od wygodnej kanapy w moim ciemnym salonie, maleje do zera.

      Co ona planuje?

      Zachęcam ją, żeby wybrała film, po czym ze swego miejsca przy piecyku obserwuję, jak Lola przegląda listę na moim iPadzie; wykrzywia usta w zamyśleniu, aż w końcu znajduje dokładnie to, czego chce.

      – Na fali? – odzywa się.

      – Dawaj.

      Napad na bank, wybuchy, strzelanina i testosteron? Właśnie tego mi potrzeba, żebym utrzymał w spokoju oczy i ręce.

      Włączam zmywarkę, podczas gdy Lola przechodzi do drugiego pokoju. Z lodówki wyjmuję popcorn i dwa piwa, łokciem naciskam wyłącznik światła.

      Kiedy docieram do salonu, lecą już zapowiedzi filmowe. Obie lampy są przygaszone; kanapa jest ogromna, wystarczy dla przynajmniej czterech dorosłych osób. Lola siedzi na samym

      środku.

      No dobrze…

      – Wygodnie ci?

      Lola poklepuje miejsce obok siebie.

      – Prawie.

      Serce niemal mi się roztapia.

      Zajmuję miejsce, a po chwili wahania Lola przysuwa się nieco bliżej, przytulając się do mojego boku.

      Nieruchomieję, wstrzymując oddech, po czym wypuszczam powietrze i wtulam się w dziewczynę.

      Przyjaźń z Lolą zawsze była dotykalska, jak to określili Finn i Ansel: częste żartobliwe przepychanki, żółwiki i piątki – ale przytulanki na kanapie? To coś zupełnie nowego.

      – Mam przynieść lody? – odzywa się Lola, unosząc brodę i spoglądając na mnie.

      Wyobrażam ją sobie blisko, zajadającą lody z pudełka i oblizującą roztopione truskawki z łyżeczki.

      To byłaby cholerna katastrofa.

      – Za chwilę – mówię; Lola kiwa głową, bierze popcorn i wyciąga przed siebie nogi. Chyba słyszę, jak wypuszcza powietrze w długim, uspokajającym wydechu.

      Ma na sobie miękki szary T-shirt zsuwający się lekko z jednego doskonałego ramienia i obcisłe czarne dżinsy, a bose stopy opiera na ławie obok moich. Lola jest drobna, lecz wysoka, a na widok jej krągłości ślinka napływa mi do ust. Nie opisałbym jej jako delikatną – przede wszystkim dlatego, że Lola emanuje jakąś stalową aurą – i choć jestem od niej o tyle większy i wyższy, nigdy nie zdawałem sobie z tego sprawy tak wyraźnie jak właśnie w tej chwili.

      Biorę ją za rękę i kładę na mojej; nasze dłonie stykają się.

      – Jaka ty jesteś mała.

      Lola śmieje się i spogląda na nasze dłonie.

      – Nie jestem, to ty jesteś wielkolud. Czy wszyscy w Australii tak wyrastają? – unosi twarz do mnie. – Może wybrałabym się tam na polowanie.

      – Dzisiaj masz tupet – mówię, wolną dłonią nabierając popcorn z miski, którą Lola trzyma na kolanach; przenoszę wzrok na telewizor.

      Czuję jednak jej spojrzenie zatrzymujące się na mnie; nie mogę się oprzeć, zerkam na jej twarz. Siedzimy naprawdę blisko, ramię w ramię. Kątem oka widzę gwałtowne unoszenie się i opadanie jej klatki piersiowej przy oddechu.

      – Wciąż wyobrażasz sobie mnie w bokserkach? – szepczę.

      – Czy to aż tak widać? – odpowiada. Na jej ustach drga uśmieszek, ale policzki jej się rozgrzewają i różowieją. Odchrząkuje.

      – Ucisz się i oglądaj – docinam jej, czując, jak penis naciąga mi dżinsy. – Przez ciebie już straciłem pierwsze dziesięć minut. Wiesz, wtedy naprawdę można dokładnie obejrzeć doskonałą charakteryzację Keanu.

      – Widzę, jak bardzo cię to zmartwiło – odpowiada Lola ze śmiechem i prostuje się. Każde miejsce, w którym nasze ciała się stykały, stygnie, a ja korzystam z wszelkich dostępnych mi umiejętności Jedi, by siłą woli zmusić Lolę, by znów się przysunęła i dotknęła mnie.

      Jak się wydaje, moje umiejętności parapsychiczne są jednak znacznie silniejsze, niż sobie wyobrażałem, gdyż Lola pociąga długi łyk z butelki, stawia ją na stole przed nami i zarzuca obie nogi na kanapę, po czym się kładzie.

      Z głową na moich kolanach.

      Nabieram powietrza i wlepiam wzrok w ekran, czekając z płynnym ogniem w żyłach, podczas gdy Lola mości się wygodnie.

      Po chwili usadowiła się; spogląda na mnie z uśmiechem w oczach.

      – Wygodny jesteś. Czy to… – przełyka – czy tak może być?

      – Też jesteś wygodna – odpowiadam i próbuję postawić jej na twarzy miskę z popcornem. Wszystko, byle oderwać myśli od faktu, że jej głowa leży praktycznie na moim penisie, a ucho prawie go naciska.

      Lola musi sobie uświadomić, co ze mną wyprawia.

      – Hej – mówi, zabierając mi miskę – bądź miły, bo powiem Harlow.

      Sięga po garść popcornu i wraca do oglądania filmu. Biega Swayze, a razem z nim reszta jego bandy napadającej na banki. Lola się śmieje. – Dlaczego mam wrażenie, że Nie-Joe dałby się wciągnąć w coś takiego?

      Moja dłoń wędruje do jej włosów, początkowo niewinnie – tylko po to, żeby odsunąć je z czoła dziewczyny – potem już bardziej zdecydowanie, kiedy głaszczę je i zaczesuję do tyłu. Skoro już tak się bawimy, to na pewno w to wchodzę.

      – Ponieważ gdybyśmy kazali mu siedzieć w furgonetce przy krawężniku, a sami poszli napadać na bank, on zapytałby tylko, czy może zmienić stację radiową.

      Lola unosi twarz i spogląda na mnie; zapewne byłoby lepiej dla nas obojga, gdyby leżała nieruchomo.

      – Albo poprosiłby o to, żeby mu kupić lizaka.

      – Właśnie – przytakuję.

      Milczymy jeszcze przez kilka minut; zawijam na palcu kosmyk jej włosów, przyglądając się, jak odbija się w nich migotliwe światło ekranu.

      – Czyli w sklepie wszystko idzie dobrze? – pyta Lola, przesuwając dłoń i opierając ją na moim udzie obok głowy.

      – Przecież wiesz – odpowiadam. – Jesteś praktycznie pracownikiem miesiąca.

      – Bo uganiam się za Nie-Joem – odpowiada Lola, znów na mnie zerkając. Poprawiam się odrobinę; sam nie wiem, czy chcę ją od siebie odsunąć, czy przybliżyć.

      – Nie mów mu o tym, bo sobie pomyśli, że chcesz za niego wyjść.

      – Raczej nie – odpowiada Lola ze śmiechem. – Nie-Joe mówi, że nigdy nie ożeniłby się z rozwódką, chociaż chyba zapomina, że byliśmy małżeństwem.

      – Czyli przeze mnie przepadły twoje szanse u niego. Muszę przyznać, że sprawia mi to satysfakcję – chyba zaczynamy mówić trochę zbyt szczerze, więc zanim Lola znów się odezwie, wracam do poprzedniego pytania. – A w sklepie naprawdę dobrze się kręci. Są znacznie większe obroty, niż przewidywałem, może na weekendy zatrudnię dodatkową osobę do pomocy.

      – Naprawdę? To wspaniale!

      Spoglądam w dół, coś rozgrzewa mi się w piersi.

      – Szukasz pracy?

      – Ha ha – odpowiada Lola, znów przewracając się tak, że leży na plecach. Teraz ją widzę, co jest miłe, ale jeśli obróci głowę, mój penis znajdzie się kilka cali od jej twarzy. W tej pozycji na

Скачать книгу