LITMIR.BIZ

      Psie macie.

      Zdzisław, burcząc pod nosem, udał się do zarośniętej brudem kuchni, w której odpadające kafle, pofalowane niczym błoto na słońcu stare zielone linoleum i odpryskująca olejna farba na ścianie pełnej zacieków tworzyły niezwykły obraz 3D.

      W aluminiowym, powyginanym, okopconym garnku na zbyt dużej fajerce kuchenki węglowej zagotował wodę zaczerpniętą ze studni. Zalał czubatą łyżkę granulowanej herbaty i podczas gdy woda nabierała karmazynowego koloru, zabrał się do wygrzebywania ze starego, dawno nieczynnego pieca kaflowego ukrytej głęboko dwururki.

      Z namaszczeniem odwinął z niegdyś białej tetrowej szmaty broń odziedziczoną po ojcu i zaczął pieczołowicie czyścić czarną lufę… W miarę regularnych, coraz szybszych ruchów w górę i w dół, przywołujących na myśl dynamikę kopulujących kundli, trybiki w jego głowie obracały się coraz szybciej i coraz płynniej, pracując nad zagadką porannej wizyty policji. Po kolejnych minutach umysłowego wysiłku nie był bogatszy o żadne wnioski, ale i tak uznał za słuszne sprawdzenie stanu tego, co pozostawił w lesie.

      Swoją tajemnicę skrupulatnie przykrył warstwą mchu, gałęzi i liści, dzięki czemu niebezpieczne metalowe elementy idealnie wtopiły się w poszycie.

      – Psie macie. Kurwa jego mać. Do porządnego człowieka się dopieprzają…

      Miał niezachwianą pewność, że nigdy go nikt nie śledził, las od najmłodszych lat, najpierw u boku ojca, później w towarzystwie Franka i Romka, sąsiadów ze wsi, a wreszcie w pojedynkę, poznawał jak zakamarki własnej stajni, w której co prawda od lat nikt nie trzymał koni, ale która stała się za to wielopoziomowym magazynem wszystkiego, co inni uznali za zbędne, wyrzucili lub co zwyczajnie udało mu się ukraść.

      Sięgnął po czarny herbaciany napar, który wyglądał raczej jak mocna sypana kawa. Kilka razy głośno siorbnął i odstawił pusty kubek z ciemną falbanką osadu do plastikowej niegdyś białej miski zastępującej zlew. Poklepał się po wykrzywionych reumatyzmem nogach i z trudem dźwignął wychudzone, kościste ciało. Wyszedł przed chałupę, rozejrzał się czujnie małymi, bystrymi oczkami po okolicznych krzakach i podjął wysiłek kolejnej wyprawy w znajomym kierunku.

      Spojrzał na południe, gdzie plątanina jeżyn, paproci i leszczyny w ciemnej linii lasu nie zachęcała do zanurzenia się między drzewa, zaciekle broniąc dostępu do swoich tajemnic.

      Potocki zamknął drzwi wygiętym ze starości kluczem z groteskowo wielkim pojedynczym zębem, wpasowującym się niechętnie w równie wielką dziurkę zamka. Starannie go ukrył pod porośniętą mchem dachówką niskiego daszku i ponownie omiótł spojrzeniem okolicę. Z flintą pod wyświechtaną kurtką ruszył ledwie widoczną ścieżką na tyłach domu, która brała początek koło dawno nieużywanej ziemianki, zahaczała o brzozowy zagajnik i ginęła w lesie Bóg jeden wie gdzie.

      Stąpał po niej pewnie, a cichy, miarowy krok ujmował mu lat. Zagłębił się w las i zaczął się przedzierać przez gęsto porośnięty świerkami kwartał. Po chwili się przygarbił, pochylił i jak węszący na niskim wietrze posokowiec w napięciu przepatrywał nierówne poszycie. Wreszcie wypatrzył to, czego szukał, i zaczął mamrotać pod nosem, niczym czarodziej zaklęcie, kolejne soczyste, acz czułe przekleństwa:

      – No, moje malutkie ścierwy, chodźcie do tatusia.

      Najwyraźniej ścierwy pozostały głuche na romantyczne nawoływania i uparcie milczały, bo w lesie nadal panowała niezmącona cisza. Zadowolony z siebie poklepał kupkę liści i podniósł się, by ruszyć dalej.

      Miał niejasne wrażenie, czy raczej odczuwał ulotny, nieokreślony rodzaj dreszczu, który elektryzująco przemyka po kręgosłupie, by zaparkować w mózgu i wbić weń bolesne przeczucie, że coś jest nie tak. Zdziwiony ogarniającym go niepokojem zatrzymał się w ponurym cieniu rozłożystego buku i zaczął nerwowo skanować otoczenie. Niby nic się nie zmieniło, nic nie drgnęło, nie zatrzeszczało, a jednak wyczuwał czyjąś obecność. Otrząsnął się zniesmaczony swoją irracjonalną reakcją i by dodać sobie odwagi i animuszu, zaczął głośno gwizdać. Mimo to niepokój go nie opuścił. Wyjął spod kurtki dwururkę i z bronią w ręku ruszył do domu.