LITMIR.BIZ

      – Wiele nam to nie dało – stwierdził Carl pół godziny później, gdy siedzieli w samochodzie w drodze do Aakirkeby, do domu poprzedniego kierownictwa.

      – Przyjemnie na tym Bornholmie – oświadczył Assad, trzymając nogi na desce rozdzielczej i chłonąc wzrokiem krajobraz. – A ta sekretarka! Można by ją schrupać.

      – Dostrzegłem twój afekt.

      – Mój co?

      – Skoro aż tak ci się tam podobało, może znalazłbyś tu sobie pracę?

      Assad skinął głową.

      – Tak, może. Tutejsi ludzie są całkiem mili.

      Carl odwrócił do niego głowę. On tak poważnie? Na to wyglądało.

      – Podobają ci się rude włosy, co?

      – Nie, niespecjalnie. Po prostu tak jakoś się czuję. – Assad wskazał na deskę rozdzielczą. – Carl, dzwoni twoja komórka.

      Mørck odebrał.

      – Tak, Rose, co się dzieje?

      – Siedzę na piętrze domu Habersaata wśród pudeł i papierów. Zwróciliście uwagę, ile tu jest teczek z wydrukami jego wywiadów z ówczesnymi kursantami?

      – Nie zaglądaliśmy do nich, ale owszem, zwróciliśmy uwagę.

      – A ja zajrzałam. Wiele koleżanek Alberte mówi, że ona flirtowała z większością chłopaków i że wkurzało to pozostałe dziewczyny, bo chłopcy patrzyli tylko na nią.

      – Czyli co, któraś z dziewczyn wrzuciła ją na drzewo? – burknął.

      – Bardzo śmieszne, panie Mørck. Dowiedziałam się, że jeden z chłopaków ze szkoły posunął się z nią dalej niż reszta. Całowali się i przez jakiś czas byli razem, dopóki ona nie znalazła innego.

      – Innego?

      – Tak, tego spoza szkoły. Możemy porozmawiać o tym później?

      – Tak, oczywiście, tylko właściwie dlaczego dzwonisz?

      – Żeby powiedzieć wam o tych teczkach i spytać, czy natknęliście się na jakieś informacje o gościu, z którym tworzyła parę w szkole? Nazywał się Kristoffer Dalby.

      – Nie, wyprawa do szkoły nie przyniosła większych rezultatów. Kristoffer Dalby, mówisz? Jedziemy właśnie do dawnego dyrektorostwa, więc zapytamy ich, czy mają na ten temat coś do powiedzenia.