LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      – Musimy mieć na uwadze naszą grupę uderzeniową. Żeby odbić zakładników, muszą wiedzieć, ilu ich jest.

      – Postępując właściwie, nie będziecie potrzebowali grupy uderzeniowej. Trzeba nakłonić kobietę, żeby się poddała.

      – Niezbyt nam się wiedzie w negocjacjach, co? – Hayder spojrzał na Stillmana. – Nasza dziewczyna nie chce nam nawet powiedzieć „dzień dobry”.

      – Minęły dopiero trzy godziny – zauważył Stillman. – Dajmy jej trochę czasu.

      – Co w takim razie zrobimy, kiedy minie sześć? A potem dwanaście? – Hayder spojrzał na Gabriela. – Pańska żona może lada moment zacząć rodzić.

      – Czyżby pan sądził, że nie biorę tego pod uwagę? – odparował Gabriel. – Tam jest nie tylko moja żona, ale i moje dziecko. Jest wprawdzie przy niej doktor Tam, ale jeśli coś pójdzie źle, nie będzie dysponowała narzędziami ani salą operacyjną. A więc tak, zależy mi, żeby to się jak najszybciej skończyło, ale nie, jeśli pan miałby to zamienić w krwawą łaźnię.

      – To nie myśmy zaczęli, tylko tamta kobieta i ona decyduje, co się stanie.

      – Więc na nią nie naciskajcie. Ma pan tu negocjatora, kapitanie Hayder. Niech pan z niego skorzysta. I niech pan, do cholery, trzyma swoją grupę szturmową z dala od mojej żony. Gabriel odwrócił się i wyszedł z przyczepy.

      Na chodniku dogoniła go Maura. Musiała dwa razy zawołać go po imieniu, zanim stanął i się do niej odwrócił.

      – Jeśli spartaczą – wyszeptał – jeśli zaatakują za wcześnie…

      – Słyszałeś, co powiedział Stillman. Zamierza rozegrać to powoli, podobnie jak ty.

      Gabriel spojrzał na trzech antyterrorystów w kombinezonach, stojących w grupie przed wejściem do recepcji.

      – Popatrz na nich. Są podekscytowani, bo wiedzą, że czeka ich akcja. Wiem, jak to jest, bo sam bywałem w takich sytuacjach. Przeciągające się negocjacje sprawiają, że człowiek robi się zmęczony ciągłym byciem w pogotowiu. Chce akcji, bo do tego został wyszkolony. Nie może się doczekać, kiedy naciśnie spust.

      – Stillman ma nadzieję, że ją przekona.

      Gabriel popatrzył na Maurę.

      – Poznałaś tę kobietę. Posłucha go?

      – Nie wiem. Rzecz w tym, że prawie nic o niej nie wiemy.

      – Słyszałem, że została wyciągnięta z wody i przywieziona do kostnicy przez służbę ratowniczą.

      – Wyglądała, jakby utonęła. Znaleziono ją w zatoce Hingham.

      – Kto ją znalazł?

      – Faceci z któregoś z jachtklubów w Weymouth. Policja w Bostonie wyznaczyła już parę osób z wydziału zabójstw do pracy nad tą sprawą.

      – Policja w Bostonie nie wie, że tam jest Jane.

      – Na razie. – To ważne, żeby się dowiedzieli, pomyślała Maura. Ktoś spośród nich został zakładnikiem. Jest różnica, kiedy w grę wchodzi życie policjanta.

      – Z którego jachtklubu? – spytał Gabriel.

      Rozdział dziewiąty

      Mila