LITMIR.BIZ

      Kate wciąż nie wiedziała, czego się spodziewać, gdy następnego ranka pukała do frontowych drzwi wielkiego domu na plaży.

      Otworzył niewysoki, drobny Azjata i powitał ją uśmiechem.

      – Proszę wejść – powiedział ze śladem obcego akcentu. – Pan Cambridge jest na nogach już od siódmej. Czeka na panią na ganku. Śniadanie jest prawie gotowe.

      Udała się we wskazanym kierunku i znalazła się na oszklonym ganku, z którego rozciągał się wspaniały widok na jezioro.

      Cambridge stał z rękami założonymi za plecami. Był w ciemnych bermudach i białej koszulce odsłaniającej muskularne, opalone ramiona. Wydawało się, że patrzy na jezioro. Kate niemal zapomniała, że nic nie widzi.

      – Dzień dobry – przywitała się nieśmiało.

      Odwrócił się gwałtownie i skierował na nią wzrok, jak gdyby sądził, że przy odrobinie wysiłku ją dostrzeże.

      – Dzień dobry. Niech pani usiądzie.

      Opadła na jeden z dwóch foteli ustawionych przy nakrytym stole.

      – Podoba mi się tutaj – powiedziała.

      – Mnie też. To przeszklenie chroni przed komarami – zachichotał.

      – I tak tu spokojnie. – Zamknęła oczy, żeby się lepiej wsłuchać w szum wiatru między wysokimi sosnami i w delikatne pluskanie wody.

      – Dlatego lubię to miejsce – odpowiedział. – Yama, umieram z głodu! – krzyknął w stronę kuchni.

      – Nie ma potrzeby krzyczeć. Już niosę. – Azjata pojawił się z tacą z jedzeniem i dzbankiem kawy. Zaczął ustawiać przyniesione rzeczy na stole. – Zawsze pan pogania, a potem narzeka, że jajka niedogotowane, a bekon nie dość wysmażony…

      – Co byś powiedział na wielką podwyżkę, Yama? – Cambridge zmrużył niewidzące oczy.

      – Byłoby to miłe z pana strony. – Szczupła twarz chłopaka pojaśniała.

      – Dobrze. Pomyślę o niej, gdy przestaniesz tyle narzekać.

      – Tylko święty z panem wytrzyma! – Yama wykrzywił się do chlebodawcy. – Zamiast podwyżki powinienem dostać medal za odwagę i cierpliwość.

      – Istny skarb z niego – powiedziała ze śmiechem Kate, gdy chłopak wyszedł.

      – Amen. Największą jego zaletą jest to, że przy nim zachowuję dystans do siebie. Jest ze mną tak długo… Jest prawie jak rodzina… Gdyby odszedł, czułbym się tak, jakbym utracił rękę.

      – Jeździ z panem wszędzie?

      – Czy to jakaś aluzja?

      – Ależ skąd!

      – Zaczerwieniła się pani?

      – Oczywiście, że nie! – skłamała.

      – Mimo wszystko nie wierzę.

      – Często pan pływa w jeziorze? – zmieniła temat.

      – Teraz już nie. – Sięgnął po filiżankę z kawą, ale niechcący ją przewrócił.

      Oparzył się i zaklął siarczyście.

      Kate poderwała się i pospiesznie sięgnęła po serwetkę, którą delikatnie osuszyła mu dłoń. Piękna, męska dłoń, pomyślała, patrząc na zadbane paznokcie. Ku swemu zdziwieniu, poczuła podniecenie.

      – W porządku – powiedział opryskliwie, lecz nie cofnął ręki.

      – Boli? – zapytała.

      – Jak diabli. Uprzedzałem, że przewracam przedmioty.

      – Powinnam potraktować pana słowa serio – zadrwiła. Wypuściła jego dłoń i zajęła się osuszaniem ciemnych plam na białym obrusie.

      – Nie ma w pani ani krztyny współczucia?

      – Chciałby pan, żebym się nad panem użalała?

      Spojrzał na nią spode łba.

      – Nie pamiętam, czym się pani zajmuje zarobkowo.

      – Zazwyczaj jestem sekretarką. Dlaczego pan pyta?

      – Jest pani związana umową do końca lata?

      – Nie na najbliższe tygodnie. – Była nieco skonsternowana indagacją.

      – To proszę się wprowadzić do mnie – powiedział prosto z mostu.

      ROZDZIAŁ TRZECI

      Zaniemówiła. Uśmiechnął się, wyraźnie rozbawiony jej zażenowaniem.

      – To nie jest zaproszenie do łóżka, jeśli tak mnie pani zrozumiała. Nie pociąga mnie uprawianie miłości z kobietą, której nie mogę zobaczyć, Kate.

      Zaczerwieniła się i odwróciła głowę, zapominając, że i tak jej nie widzi.

      O co mu chodzi? – zastanowiła się. Nie ośmieliłaby się sprowadzić pod jego dach. Bałaby się, że coś ją zdradzi i pomoże Cambridge’owi rozpoznać w niej osobę, która go przejechała motorówką. Przypomniała sobie, co mówiła Maud o jego mściwości i bezwzględności. Wiedziała, że mógłby zniszczyć nie tylko ją, ale także jej ojca.

      Nie umiała jednak odwrócić się od niego w sytuacji, w której zrobili to wszyscy jego bliscy.

      – Wypłacę pani normalne wynagrodzenie z naddatkiem. Nie mogę natomiast obiecać regularnych godzin pracy. Czasami nawiedza mnie w nocy potworny ból i wtedy dyktowanie materiału do książki mogłoby mi pomóc o nim zapomnieć.

      – Chce pan, żebym pomogła panu zredagować książkę?

      – Nie

Скачать книгу