LITMIR.BIZ

      ROZDZIAŁ PIERWSZY

      Stał nad brzegiem. Jego wielka, samotna postać na tle porannej mgiełki odbijała się w srebrzystej tafli jeziora. Kathryn widywała go już kilkakrotnie, od kiedy razem z Maud, słynną autorką, przyjechały na lato do domku nad jeziorem. Maud była związana nieprzekraczalnymi terminami z wydawcą, przez co całe dnie wypełniała im praca. Kathryn mogła sobie pozwolić jedynie na krótkie i nieczęste przechadzki.

      Przyjemność jednej z nich zrujnował swoją arogancją właśnie ten człowiek.

      Kathryn Summers była ciekawa Gareta Cambridge’a, chociaż czuła niechęć do wszystkiego, co sobą reprezentował. Jego firma lotnicza należała do największych w kraju, a on sam cieszył się powszechnym uznaniem w świecie jako genialny konstruktor samolotów. W oczach Kathryn sprowadzało się to do jednego: miał nieograniczoną władzę; mógł kupić każdego.

      Tymczasem na własnej skórze doświadczała, co to znaczy nie mieć pieniędzy. Niedawno ukochany rzucił ją, bo jej pozycja społeczna nie spełniała wysokich oczekiwań jego zamożnej, wysoko postawionej rodziny. Córka skromnego hodowcy bydła w Teksasie, której rodzice rozwiedli się, nie została uznana za odpowiednią kandydatkę na żonę dla ich syna, zajmującego eksponowane miejsce w chicagowskiej elicie towarzyskiej. Na domiar złego okazała się biedna. Tylko dzięki zatrudnieniu u znanej pisarki, Maud Niccole, Kathryn zapobiegła wystawieniu rodzinnego rancza na licytację za długi. Problemy zdrowotne nie pozwoliły jej ojcu angażować się w pracę tak jak przed laty i gospodarstwo zaczęło podupadać.

      Obserwowała Gareta z pnia drzewa zawieszonego tuż nad wodą jeziora. Wybrały z Maud to miejsce, żeby pracować w spokoju i ciszy i zamierzały tu zostać do końca lata.

      Ale co robi tutaj ten bogacz? – zastanowiła się. Mógł kupić lub wynająć dom w dowolnym miejscu na świecie, gdziekolwiek by zechciał. Widocznie uznał, że nad jeziorem Lanier w północnej Georgii nie wytropią go krwiożerczy reporterzy, ciekawi każdego kroku słynnego pilota i przedsiębiorcy.

      I chyba dobrze wybrał, bo ciągle był sam. Doszła do wniosku, że wyglądał trochę jak zjawa nie z tego świata, z ciemnymi włosami, które targał wiatr, w brązowych spodniach i sportowej jasnej koszuli rozpiętej pod szyją.

      Musiał wyczuć na sobie jej wzrok, bo odwrócił się i spojrzał wprost na nią, siedzącą na pniu drzewa, z jasnymi, niemal srebrnymi, jedwabiście delikatnymi włosami spływającymi na ramiona.

      Ruszył w jej stronę, trzymając ręce w kieszeniach spodni. Zatrzymał się tuż przed nią, przytłaczając ją strzelistą sylwetką. W smagłej twarzy, niemal tak ciemnej jak twarze rdzennych Amerykanów, błyszczały intensywnie zielone oczy.

      – Weszła pani na teren prywatny – odezwał się opryskliwie, nawet nie siląc się na grzeczny ton.

      – Przepraszam. – Uniosła ku niemu głowę. – Nie wiedziałam, że należy do pana cały brzeg, nie tylko woda. – Przypomniała mu wcześniejszy incydent.

      – Należy do mnie dwadzieścia hektarów gruntów wzdłuż brzegu – odpowiedział spokojnie, reagując na sarkazm uniesieniem ciemnej brwi. – Włącznie z tym miejscem, na którym pani siedzi. Przyjechałem tu, bo potrzebuję prywatności. Nie życzę sobie niczyjej obecności.

      Kathryn chętnie posłałaby go do diabła, ale słuszność leżała po jego stronie. Z łatwością mógł ją zmusić do opuszczenia zajmowanego miejsca.

      Wstała bez słowa, otrzepała dżinsy i z westchnieniem rezygnacji ruszyła ku luksusowemu domowi Maud.

      – Kim pani jest? – krzyknął jej śladem.

      – Amelią Earhart – odpowiedziała prowokacyjnie. – Niech pan wypatruje mojego samolotu, gdzieś go tu posadziłam.

      Wydawało się jej, że usłyszała jego głęboki śmiech. Amelia Earhart była zaginioną przed laty pilotką, pierwszą kobietą, która przeleciała na Atlantykiem.