LITMIR.BIZ

      Jadą dwoma samochodami, w osiem osób. Pierwszy samochód prowadzi biskup Deskur, drugi ksiądz Cader. Kim byli pozostali uczestnicy wyprawy? To księża w różny sposób związani z kardynałem Wojtyłą. Najstarszym (miał wtedy sześćdziesiąt trzy lata) i darzonym przez pozostałych pielgrzymów dużym szacunkiem był ksiądz Ignacy Różycki – profesor teologii dogmatycznej. Jako wykładowca, a zwłaszcza egzaminator, był niezwykle wymagający i ostry, siał postrach wśród studentów. W latach 1944–1946 był nauczycielem i promotorem przyszłego papieża Polaka. Pod jego opieką kleryk Wojtyła napisał nie tylko pracę magisterską, ale również prawie całą pracę doktorską na temat wiary u św. Jana od Krzyża. Po wyjeździe do Rzymu mógł tylko przetłumaczyć gotowy tekst i – po naniesieniu niewielkich poprawek pod kierunkiem profesora Garrigou-Lagrange’a – złożyć go jako rozprawę doktorską na Uniwersytecie Angelicum. Ksiądz Różycki użyczał też Wojtyle pokoju w swoim mieszkaniu przy ul. Kanoniczej 19. Mieszkali razem przez osiem lat – od 1951 roku, gdy Wojtyła odszedł z parafii św. Floriana, do 1958 roku, gdy został wyświęcony na biskupa i otrzymał własne mieszkanie przy tej samej ulicy, pod numerem 22.

      Jako kardynał, pod koniec lat sześćdziesiątych, Wojtyła poprosił swego dawnego profesora o teologiczne opracowanie Dzienniczka siostry Faustyny Kowalskiej. Ksiądz Różycki wiele razy wcześniej wypowiadał się krytycznie na temat jej objawień, ale z czasem uważna lektura Dzienniczka doprowadziła wybitnego teologa do zmiany poglądów. To właśnie jego opracowanie i komentarze w znacznym stopniu przyczyniły się do usunięcia teologicznych przeszkód i wydania zgody na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego siostry Faustyny.

      Innym towarzyszem wyprawy do San Giovanni Rotondo był ksiądz infułat Edward Lubowiecki – wówczas generalny wikariusz polskiej diecezji w Niemczech (czyli mówiąc inaczej – zastępujący w obowiązkach biskupa ordynariusza, którego na razie nie mianowano). Po wojnie na terenie Austrii i Niemiec znalazło się blisko dwa miliony Polaków – byłych więźniów czy przymusowych robotników. Wśród nich była duża liczba księży (ok. 700). Wielu Polaków nie mogło lub nie chciało wracać do oddanej w protektorat Stalinowi ludowej ojczyzny. Dla nich Stolica Apostolska ustanowiła specjalną diecezję, której ordynariuszem do 1964 roku (a więc do swej śmierci) był biskup Józef Gawlina. Po nim rządy w diecezji objął – nie będąc biskupem – właśnie ksiądz Edward Lubowiecki. Przed wojną był długoletnim sekretarzem biskupa Sapiehy. Uwięziony przez Niemców, torturowany (prawdopodobnie chciano zmusić go do zeznań przeciwko księciu Sapieże, który odmówił opuszczenia Krakowa i pod nieobecność kardynała Hlonda faktycznie sprawował rolę prymasa Polski i duchowego przywódcy narodu), wywieziony do obozu w Dachau, doczekał w nim wyzwolenia i pozostał na Zachodzie. Ksiądz Lubowiecki od czasu objęcia urzędu wikariusza aż do swej śmierci w 1975 roku wspierał materialnie diecezję krakowską, a także sponsorował wiele zagranicznych podróży biskupa Wojtyły. Gdy tylko krakowski biskup przyjeżdżał do Rzymu, zjawiał się tam i Lubowiecki, który brał na siebie kwestie finansowe pobytu, a przy okazji opowiadał Wojtyle o życiu na emigracji i relacjonował pracę polskiego duszpasterstwa w Niemczech.