ТОП просматриваемых книг сайта:
Горад мрой (зборнік). Яніна Пінчук
Читать онлайн.Название Горад мрой (зборнік)
Год выпуска 2016
isbn 978-985-7140-40-4
Автор произведения Яніна Пінчук
Жанр Современная зарубежная литература
Серия Час Воблы
Издательство Электронная книгарня
Я ішла не азіраючыся. Аднак генерал нагнаў мяне і пайшоў побач.
– Як вы абодва апынуліся ў адным трамваі? Ён пацепнуў плячамі.
– Вы што, збіраліся ладзіць дуэль ля канала Сляпянскай воднай сістэмы?
Але ён толькі ўхмыльнуўся, як задаволены барс.
Як бы там ні было, напруга мяне адпусціла, і навалілася стомленасць. У галаве раіліся дзясяткі думак, і не ўсе аднолькава прыемныя – прытым добрая палова іх датычылася генерала і ягоных паводзін. Але ён проста ішоў побач, і гэта само па сабе было дзівам. Такім неверагодным, што сіл для здзіўлення ўжо не засталося. А яшчэ ён узяў мяне за руку – ягоная рука была па-салдацку моцная, шырокая – і цёплая.
Шарэла. Ужо пачалі загарацца мандарынавым святлом вокны; дзе-нідзе мігацелі гірлянды, чамусьці галоўным чынам сінія, халодных адценняў – і мне падабалася іх лічыць, як у пяць гадоў, – раз, два, тры, ух ты, вунь яшчэ ў кватэры па дыяганалі! А Генерал насамрэч як быццам вёў мяне за ручку з дзіцячага садка. І пайшоў снег – нарэшце сапраўдны, пухнаты, святочны. І бровы ў генерала таксама былі падобныя на снежныя шматкі. А можа, на іх адразу наліплі гэтыя тоўстыя касматыя сняжынкі.
І я неяк вельмі расчулілася – тое, што адбывалася, было выдатна.
Я замарудзіла крок і тарганула яго за рукаў:
– Аўгуста… даражэнькі мой, слухай, а пайшлі да мяне, гарбаты разам пап’ем, у мяне там печыва смачнае. І цукеркі.
Але тут жа схамянулася, сэрца ў мяне ўпала.
– То-бок… халера, ну я і глупствы кажу… якая там гарбата! Вам, пэўна, яна не патрэбна. Вы ж не ясцё і не спіцё, як мы, – так? – прагаварыла я канчаткова засмучаным голасам.
– Не абавязкова так, – важна паправіў мяне генерал, – усё залежыць ад жадання.
– А ты хочаш выпіць са мной гарбаты? – з надзеяй перапытала я.
Мой ваяка не адказаў. Проста сціснуў маю руку яшчэ мацней і працягваў ісці, не запавольваючы кроку.
А я таксама нічога не перапытвала. Проста палезла ў кішэню праверыць ключы.
3. Унутраны замак
Час спыніўся, а гукі нечых стрыманых крокаў толькі адцянялі маўчанне. Выразнае, але лёгкае. Якое быццам бы мела колер – прыглушана-вохрыстае, цёплае, падобнае да вялікага драўлянага ўкрыжавання, што лунала над алтаром, панэлямі сцен, лавамі, арганам.
Я б не сыходзіла адсюль.
На вуліцы, нягледзячы на люты, была ўжо сапраўдная вясна. Іншымі словамі, золкі вецер, змрочныя фарбы і раскіслыя абрысы, вільгаць і туман. Хочацца сказаць «лонданскі» – але гэты эпітэт гучыць так рамантычна. А рамантыкі нідзе няма. Ёсць проста каламутная слотная сумесь са снегу, вады і бруду. І яшчэ анемічнае шэрае неба, што забівае веру ў само існаванне сонца.
Але заставацца мне хацелася з іншай прычыны.
Надвор’е не так ужо засмучала. Найчасцей супакою не даюць не аб’ектыўныя акалічнасці, а нашы ўласныя думкі.
Падчас