Усё ўлічана. All inclusive - Сяргей Календа

Скачать книгу

у не магла паверыць.

      Сяргей Календа: О, ну я шмат у якіх гатэлях працаваў і працую. А ўсё пачалося з таго, што ў мяне хуткія пальцы.

      ВГ: Ну хуткія пальцы для мужчыны – гэта, канешне, ужо шмат!

      СК: Канешне! Проста я граў на клярнэце, таму з пальцамі праблем не было. І вось неяк матуля прапанавала схадзіць павучыцца стрыгчы. Я пайшоў і ўжо ў 11 клясе мяне ўзялі працаваць у гатэль “Мінск”. Потым былі перапынкі, навучаньне, запоі і бітнікі. А потым я выйграў конкурсны адбор у франшызу і паехаў вучыцца ў Акадэмію Toni&Guy (Лёндан), а адтуль па кантракце трапіў у гатэль “Эўропа”.

      ВГ: Дык ты стыліст?

      СК: Так, але кім я толькі не працаваў. Спачатку цырульнікам, пасьля намесьнікам мэнэджэра. Быў час, калі дапамагаў рыхтаваць пэрсанал, у банку працаваў, зараз зь верасьня зьбіраюся выкладаць у прыватнай школе гісторыю.

      Скажам так, асноўныя грошы я зарабляю тым, што раблю фрызуры, хоць адукацыя ў мяне – культуроляг-дасьледчык, міжнародныя адносіны.

      ВГ: А як усё ж такі зьявілася ідэя кнігі?

      СК: Спачатку я ні пра што такое і ня думаў, і больш за тое – не пісаў, жыў сабе ціха і бяз пылу, меў колькі сур’ёзных мэтаў як на юнака і ўсё. Але прайшло колькі часу і ў адным з гатэляў я пазнаёміўся з мэтрдгатэлем. Найцікавейшы суразмоўца. Ягоны выгляд, позірк, стан, адзежа – усё выдавала ў ім франта, піжона, ганарлівага мужчыну, які ведае, дзе і навошта працуе, мае за плячыма некалькі сур’ёзных пасадаў у японскіх гатэлях. Я проста ня мог на яго наглядзецца, ня мог наслухацца ягоных гісторыяў з гострага на крытыку языка. Тады пачаў прыкідваць, што пра яго магчыма напісаць, але лепей і не толькі пра яго… І неўзабаве на маім шляху зьявілася галоўная па хостэсе, жанчына-вагонь, яна адразу так, не зважаючы на далікатнасьць, сказала, што мы зь ёй кожным разам як сустракаемся, абавязкова абменьваемся цікавымі гісторыямі і плёткамі. Варта было б пра гэта напісаць кнігу, сказала яна і вельмі сур’ёзна на мяне паглядзела, маўляў, ты ж там пішаш, часопісам займаесься, давай!

      І тады панеслася… я зрабіў плян, дзеючых асоб, іх ажно за чатыры дзясяткі намалявалася, і адразу – накіды кожнай часткі, такія на абзац, коратка, што пра што і да чаго… Хацеў рабіць раман пра гатэль, але паглядзеўшы, што гісторый і дзеючых пэрсанажаў зашмат, спыніўся на тым, каб рабіць кожнае “гатэльнае” апавяданьне асобным. Нават калі яго адарваць ад агульнага кантэксту, яно павінна было чытацца нармальна.

      ВГ: А ў кнізе адзін гатэль?

      СК: Ну падача такая, што адзін, але гісторыі ў ёй са шматлікіх гатэляў.

      ВГ: Таму “Усё ўлічана”?

      СК: Гэта як вынік маёй дзейнасьці. Спачатку на сьвет зьявілася невялікая кніга “Кантынэнтальны сьняданак”, і на той час я быў упэўнены, што больш няма чаго сказаць, але мінуў год, я неяк узяў гэты “Сьняданак” у рукі і зразумеў, што варта было б крыху зьмяніць некаторыя сказы і дадаць некалькі гісторый. Пакуль я выпраўляў тэксты, паралельна новыя гісторыі пачалі запісвацца ў складанку “Швэдзкі стол”, і, як лягічны вынік, атрымалася кніга з дзьвюх частак. Пасьля яе мне ўжо няма чаго сказаць, хіба толькі я не зраблюся дырэктарам і не пагляжу на гатэльны бізнэс зь іншай кропкі.

      ВГ: А колькі часу ты зьвязаны з гатэлямі?

      СК: Два гады працаваў у гатэлі “Мінск”, два – у “Эўропе”, тры – у “Краўн Плазе”.

      ВГ: І чаму цябе гатэль за гэты час не адпусьціў?

      СК: Гэта ўжо ў крыві, гэта стала часткай мяне, якую ня так і проста адпусьціць, але я пэрманэнтна знаходжуся ў пошуку і цікавай працы, і самога сябе, і сваёй літаратуры… Яшчэ ў гатэлях добрыя ўмовы, сацпакет і грошы.

      ВГ: Ах, значыць для цябе галоўнае – грошы?

      СК: Ну, у мяне ёсьць сям’я. Ёсць жонка, якая любіць сукенкі, ёсць сабака Хурма, якая любіць смачную ежу, ды ўвогуле мы кватэру здымаем, а трэба на сваю зьбіраць. Такая проза жыцьця, далёкая ад творчага ладу існаваньня. Я мару жыць на сялібе, пісаць, гадаваць трусоў, рабіць наліўкі, займацца гатаваньнем смачных страваў, а замест гэтага я ў палоне гораду. Таму, напэўна, і імкнуся як мага хутчэй грашыма пабудаваць тоё жыцьцё, дзеля якога так напружваюся, і таму я і прыдумаў сабе яшчэ аднаго пісьменьніка Аляксандра І. Бацкеля, які жыве так, як хачу я, і піша раманы і занатоўкі пра Маёнтак. Але, думаю, тут ня будзем пра гэта, каб не адысьці ў бок іншага творчага жыцьця.

      ВГ: Добра, тады скажы, сысьці хацелася б?

      СК: Канешне, але пакуль мяне трымае кантракт. Калі я не магу адтуль зваліць, то хаця б напішу пра гэта. Гэта зьмяняе ўспрыманьне працы: ты едзеш туды ўжо не проста працаваць, а дасьледаваць, слухаць, прыслухоўвацца і назіраць. Увогуле праца ў гатэлі ненапружная, я маю свой асобны кабінэт, магу скарыстацца душам і, зрабіўшы ўсе бягучыя справы, заняцца літаратурай.

      ВГ: Ці не ўзьнікаў у цябе кагнітыўны дысананс ад спалучэньня творчасьці ды гатэльнага жыцьця?

      СК: Раней я шмат пакутаваў праз гэта. Не хацеў нават казаць, дзе я працую. Хай у дупу ідуць! Дастаткова было ведаць, што я займаюся часопісам ды літаратурай.

      ВГ: А на працы ў гатэлі ведаюць, што

Скачать книгу