Илон ўчи - Мирмухсин Мирсаидов

Скачать книгу

бўлмайди!

      Ойнаи жаҳонда кўрсатилган концертларда машҳур раққосаларнинг чиқиши кейинги кунларда Жамшидбек Зулфиқоровнинг юрагини ўйнатар, Маҳбубахон уларнинг биридан эрини ғоятда қизғанарди. Шўрлик Жамшидбекнинг мутлақо алоқаси бўлмаса ҳам, қачонлардир бир анжуманда раққосанинг санъати ҳақида тўлқинланиб гапирган эди. Ўшанда Маҳбубахонга эрининг ҳаяжони ёқмаган. Хотинининг юрагидаги ҳасад бора-бора рашкка айланди. Бу ҳолдан фаромуш Жамшидбек Зулфиқоров раққосанинг маҳорати шайдоси бўлиб, уни тез-тез тилга олар, у телевидениега чиққан куни гўё тўй бўларди. Аммо зимдан кузатиб юрган Маҳбубахон кунлардан бир кун, концертда ниҳоятда чиройли рақсга тушаётган ўша санъаткор сабаб бўлиб, эри билан қаттиқ жанжаллашди, тарелкалар синди, беибо сўзлар тилга олинди. «Ўша раққосаникига кета қолинг!» деган бақириғу нидолар хонани жунбишга келтирди.

      – Бу жуда ортиқча бўлди, санъат ҳамма учун, лекин ёмон хаёлларга бориш одобдан эмас, – деди у хотинига тушунтириб.

      Нигора кулди, Бобур таажжубланди, ёши катта одамларда ҳам рашку қизғаниш бўлар экан-да! Бунинг устига оталарининг ҳеч қачон бу масалада чуви чиқмаган, эҳтиёткор, ҳатто бу борада «тақводор» экани ҳам кўпларга маълум эди. Лекин раҳбарлик лавозимини эгаллаб турган бир кимсанинг ахлоқий нопоклиги халқ ичида кенг тарқалиб, гап-сўзларга сабабчи бўлган, кўп хонадонларда ёш жувонлар ўз эрларига ишончсизлик феълини мавжуд этган.

      Жамшидбек Зулфиқоров ишлаб чарчамас эди-ю, аммо вафодор хотинининг бемаъни рашки тинкасини қуритар, шу бечорага ҳам худо озгина ақл бера қолса бўлмасмиди, деб ранжирди. Хўжалар зотидан бўлган уруғидаги бир хотиннинг оилада тинимсиз қирғинбарот қилишини эшитган эди. Ўша хотинни эсласа, юраги шиғиллаб кетиб, хотинининг асоссиз қизғанишларини унутарди.

      Тинимсиз асаб бузилишлари саломатликка ҳам путур етказиши аниқ. У бадантарбия қилмоқчи бўлди, врачлар маслаҳати ҳам шундай эди. Нигоранинг дадаси профессор Мавлонзодага ўхшаб эрта билан кўчага чиқиб югуришни орзу қилди. Лекин мутлақо қўли тегмай, унисини ҳам, бунисини ҳам қилолмади. Эрталабки юз йигирма дақиқалик телевизион кўрсатувни соғинди, лекин ўша раққоса туфайли телевизор ёнига боришга юраги безилларди. Бир куни зерикиб ўтириб, жасорати қўзғаб телевизорни шилқ этиб ёқиб қўйган эди, худди ўша раққоса доиранинг серзавқ зарбига рақс тушаётган экан. Зулфиқоров ҳам хотинига, ҳам раққосага қараб қотиб қолди.

      – Билармидингиз ҳозир чиқишини?

      – Ўлай агар!

      – Йўқ, сиз биласиз! Телевизорнинг катталари ҳам сизга тобе! Сиз билиб қўйдингиз ҳозир!

      – Одамга ишониш керак! Бу – тасодиф!

      Ҳарқалай, шу куни уй хуфтон бўлди. Эрта билан ўрнидан туриб, бадантарбия қилмоқчи, кўчада югуриб келмоқчи эди, бўлмади. У ўз каравотида тахта бўлиб ётди.

      Аммо қувноқ, хушфеъл, рашку умидсизликлардан узоқ профессор Мавлонзода Нигоранинг «идеали» эди. Бу одам – жамият учун жуда керакли бу одам юзга киради, деб ўйларди.

      Икки ота, яъни Жамшидбек адаси билан

Скачать книгу