LITMIR.BIZ

      Иҗат тавында талпынам, сызлана җан,

      Урынсызга атылган таш – авыр сүздән…

      Түзәм, юкса чыдамсыз егеткә ни сан!

      Түзәм, чөнки Тукай, Гафурилар түзгән.

      Яшим күпләр кебек ирек тәмен тоеп,

      Тик шулай да кайчагында күңелем боек:

      Бетә алмыйм тормыш кысасына сыеп.

      Шуңа гаҗәп түгел тамса яшем күздән.

      Юк-юк, елак түгел! Зинһар, дөрес аңла.

      Тик күңелем тартым уйлар-сагышларга.

      Тормыш ыгы-зыгысында ярышканда

      Мин һич түгел киләчәктән өмет өзгән.

      Киләчәгем көн күк ачык алларымда:

      Йөзеп китәм мин хыялым ярларына,

      Күтәреләм якты бәхет тауларына!

      Ә кайчакта баткак ерып барам тездән…

      Әйе, кинәт төшә күңелем, хәтерем кала.

      Йөрәк әрни һәм сызлана яна-яна…

      Дошман хәнҗәр белән чәнечмәгән аңа:

      Яра сыкрый көтмәгәндә төрткән бездән!

      Бик әрнүчән була бездән алган яра…

      Ни әмәл бар, ул ярага бармы дәва?

      Иҗат – көрәш мәйданы ул, түзми кара!

      Түзәм, бөек Тукай, Гафурилар түзгән.

      Купшы шигырь – бокаллардан ташып

      Күтәрелгән шампан күбеге;

      Кабарынган була чиктән ашып,

      Бик тиз шиңә ләкин бүреге.

      Купшылыгы бетә; бокал буш,

      Буш күбектән булмый күңел хуш.

      Татлыдан татлы ни татлы?

      Күпләр әйтә: бал татлы.

      Бал-шикәргә караганда,

      Эшләп аргач, ял татлы.

      Салкыннан салкын ни салкын?

      Күпләр әйтә: боз салкын.

      Карга-бозга караганда,

      Ямьсез-чытык йөз салкын.

      Ачыдан ачы ни ачы?

      Туры әйткән тел ачы.

      Шундый ачы әйтә торган

      Телләр күбрәк булсачы!

      Ансаттан ансат ни ансат?

      Гаепләү, хурлау ансат.

      Андый юлга баса күрмә,

      Кеше булсаң – кылан сак.

      Киредән кире кем кире?

      Үзсүзле бәндә кире.

      Урынсызга киреләнгән –

      Ни акыллы, ни тиле.

      Түбәннән түбән кем түбән?

      Түбән бәндә – ялагай.

      Ялагайның күңеле булмый

      Көн дә табан яламай.

      Балачакта мине сабый итеп

      Алдый иде юатып олылар,

      Хәзер инде мин картаеп җиткәч,

      «Алдамакчы» яшьләр-колыннар.

      Мин ышанмам, «сөям» димә, шугым,

      Син карлыгач булып уйнакла,

      Дулкыннардан биек яшел ярга –

      Тиң ярыңа барып кунакла.

      Кыска була шәфәкъ кызыллыгы,

      Ул хәбәр тик кояш батудан…

      Нәрсә матур җирдә алсуланып,

      Нурда балкып таңнар атудан?!