LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      “Er is nog één ding, als je met de zigeuners omgaat, kan je nog altijd een pak slaag van mij verwachten… de volwassen dochter van de baas of niet”.

      “Bericht gelezen en begrepen. Bedankt voor de peptalk. Ik zie je later wel.

      “Oh, Tony, er is nog een ander ding, heb je nog een paar minuten?”

      “Voor jou? Altijd. Wat is het?”

      “Ken je de Stranger’s Arms in Los Boliches?”

      “Ja, dat is er een van je vader”.

      “Ja. Nou, ik was daar een keer later op de avond, na de normale werktijden van de meeste mensen bedoel ik, en ik kreeg de indruk dat sommige van de meisjes daar aan het ‘werken’ waren.”

      “Is dat niet de bedoeling”, zei hij, maar hij wist waar ze op doelde.

      “Nee, ik bedoel ‘werken’ werken… zichzelf aanbieden. Staat Pa dat soort dingen toe in zijn bedrijven?”

      Het was een moeilijke vraag om te beantwoorden gezien de gedragscode die hij zich had aangemeten om met Daisy te praten.

      “Laat ik het zo zeggen… Mijn interpretatie van je vaders regels is dat managers een grote speelruimte hebben, zolang hun activiteiten ons niet in conflict brengen met de politie of de bevolking.

      “Is dat een antwoord op je vraag?”

      “Zoiets, maar niet echt. Staat hij toe dat meisjes in zijn bar hun beroep uitoefenen?”

      “Als hij er niets van weet… en als noch de politie noch het publiek klaagt.”

      “Is dat ‘Ja’ of ‘Nee’?”

      “Het betekent wat ik zei”.

      “Dus, dat is een ‘Ja’ dan?”

      “Dat kan een interpretatie zijn, denk ik”.

      “Zijn de meisjes freelancers of werken ze voor ons?”

      Tony aarzelde een paar seconden voordat hij zei: “Ze werken niet voor een van de vijftien bedrijven op je lijst, als dat is wat je vraagt”.

      “Dat vroeg ik eigenlijk ook, maar nu vraag ik of ze voor een van onze bedrijven werken die niet op mijn lijst staan?”

      “Ah, nu heb je ons in een hoek gedreven. Ik kan die vraag niet beantwoorden. Dat kan alleen je vader”.

      “Ik begrijp dat ik je in een onmogelijke positie breng, o… Tony, maar ik kan onmogelijk mijn werk goed doen, als ik niet precies weet wat er aan de hand is. Maak je daar maar geen zorgen over. Ik zal het papa vragen”.

      “Tot straks”.

      Toen ze enkele dagen later met haar vader sprak, was hij voorbereid op haar vraag, want Tony had hem gewaarschuwd. Hij had nachten lang nagedacht over wat zijn antwoord zou zijn.

      “Het zit zo, moppie”, zei hij terwijl ze in zijn grote, luchtige, lichte kantoor zaten dat een hele wand van schuifglas had dat op het zwembad uitkwam, “… het is echt niet gemakkelijk om het op een manier te zeggen waardoor je het zult begrijpen… Toen mijn vader en ik hier voor het eerst kwamen wonen, oh, zo’n vijftig jaar geleden, was Spanje nog niet zoals je het nu kent, en ik ook niet. Ja, we hadden geld, maar wij, of vooral ik, hadden nog dromen. Pa was rijk en was tevreden, maar ik was nog jong en wilde mijn eigen stempel drukken… mezelf ook bewijzen.

      “Ik, of wij, raakten verzeild in timesharing, wat toen een nieuw concept was. De grond was goedkoop en de arbeidskrachten ook, maar de plaatselijke bevolking kon zich nog steeds niet de prijzen veroorloven die wij voor de huizen wilden vragen - villa’s en appartementen noemden wij ze - dus kwamen wij op het idee om massa’s Britten uit de middenklasse over te laten komen om ze in plaats daarvan per week te verkopen.

      “Dat ging lekker, maar toen realiseerden we ons dat ze iets te doen moesten hebben… vooral ‘s avonds. Ze konden de hele dag op het strand liggen met hun vrouwen of vriendinnen, maar daarna wilden ze doen waar hun lichaamsklok hen vertelde dat het tijd voor was… een drankje na het werk. Vandaar dat we de villa’s, hotels en time-share appartementsblokken omringden met bars, restaurants en disco’s, die het nieuwe ding waren.

      “In die tijd verdienden de Britten tien keer meer dan de plaatselijke Spaanse jongens en het duurde niet lang voor de meisjes dat doorhadden. We hadden geen andere keuze dan met hen samen te werken. Als we ze niet in onze bars toelieten, hingen ze buiten rond tot ongenoegen van de vrouwelijke vakantiegangers, en kochten ze de politie om, om te voorkomen dat ze werden weggestuurd.

      “Of, nog erger, ze zouden naar een bar van een concurrent gaan waar ze wel welkom waren, en onze gokkers met zich meenemen. De enige verstandige oplossing was om ze binnen te laten, zodat de klanten een praatje met ze konden maken en drankjes voor ze konden kopen. Uiteindelijk raakten we van de pooiers af, waar de meisjes ons dankbaar voor waren.

      “Maar waar het uiteindelijk om gaat, is het aantal stoelen dat bezet wordt. Klanten die aan de bar zitten, hebben de neiging meer uit te geven dan klanten die aan een tafel zitten, en soms zaten de barkrukken vol met meisjes die uren aan een glas water zaten, dus moesten we hen laten betalen voor het gebruik van onze bars als hun kantoor. Uiteindelijk kwamen we tot een werkregeling die voor alle partijen aanvaardbaar was, en die goed werkte, maar tijden en situaties veranderen, en bedrijven moeten mee veranderen.

      “Tegenwoordig werken veel meisjes in de zomermaanden om hun collegegeld te betalen. Anderen willen misschien een nieuwe auto of een reis naar de Verenigde Staten… en sommige migrantenmeisjes willen gewoon hun familie wat geld kunnen sturen om te helpen… of om hen hierheen te halen om als gezin herenigd te worden. Velen sparen om hun ouders of zelfs echtgenoten over te laten komen”.

      “Maar het is verkeerd, of niet, pap?”

      “Wat is verkeerd?”

      “Prostitutie… geld verdienen aan meisjes die hun lichaam verkopen…”

      “In sommige landen is dat volgens de wet zo… maar in andere niet. Prostitutie, prostituees… het zijn verschrikkelijke woorden, nietwaar? Ik weet het wel, schelden doet niet zeer maar slaan veel meer en zulke spreekwoorden, maar het is niet waar. Woorden kunnen en doen pijn. Ik zal je ooit nog wel eens over mijn jeugd vertellen, en geloof me, ze deden pijn. Die woorden zitten vol met vooroordelen die in het verleden zijn gecreëerd door mensen uit de middenklasse met een veilige baan. Vrouwen die nog nooit van hun leven hadden hoeven werken en mannen die ‘s avonds gebruik maakten van de meisjes nadat ze hen overdag hadden veroordeeld. Een wijze vrouw uit de middenklasse zei eens tegen mij over werkende meisjes: “Daar gaan veel vrouwen die de genade van God verdienen.” Vergeet nooit dat je bevoorrecht geboren bent, Daisy. Jouw positie in het leven is niet normaal… je had ook geboren kunnen worden als een mooie, straatarme vluchteling. Wat zou je dan ruilen voor eten en onderdak? Denk er maar eens lang en hard over na… Je conclusies zullen je misschien verrassen.

      “Hoe dan ook, ik heb al geprobeerd uit te leggen dat we ten onder zouden zijn gegaan als we vroeger niet met hen hadden samengewerkt - maar dat is nu nog steeds zo. Mannen houden nou eenmaal van een vluggertje als ze op vakantie zijn. Wonderlijk nietwaar, dat zelfs deze nederige, berooide meisjes de zaken vorm kunnen geven? Toch, het enige dat veranderd is, is de reden waarom de meisjes geld willen. In de jaren zestig was het voor de eerste levensbehoeften, nu is het vaak voor luxe… behalve in het geval van de vluchtelingen natuurlijk. Is het verkeerd om mensen te helpen hun doelen te bereiken? Is het niet beter om iemand niet te bekritiseren, tenzij je eerlijk tegen jezelf kunt zeggen dat je in hun schoenen hebt gestaan?

      “Ik denk niet dat het verkeerd is te proberen te begrijpen en te helpen, vooral wanneer de mensen die de wetten maken ook op een avond in de bars zitten, met hun hand kruipend langs het blote been van de mooie, jonge vreemdeling die naast hen zit. De meeste mensen zijn hypocriet, moppie. Het is allemaal ‘Doe wat ik zeg, niet wat ik doe’. Je bent nog jong, en ik wilde je beschermen tegen de slechtere kant van het leven, zoals ik dat met je moeder heb gedaan, maar ik realiseer me dat ik het mis had. Je werkt in de firma, en Andalusië is niet zo groot. Nu je hier

Скачать книгу