LITMIR.BIZ

      Pałac Jesienny wzniósł w położonym na północy kraju mieście Lusan Czerwony Cesarz pod koniec swego panowania. Rezydencja nie miała stać się centrum administracyjnym, nie planowano przenosić tu stolicy; przeszkodę stanowił znaczny dystans do centrum cesarstwa, uniemożliwiający skuteczne zarządzanie. Pałac służył przede wszystkim jako letni kurort dla ulubionych konkubin i dzieci cesarza, miejsce, gdzie szukano wytchnienia i ulgi w okresach, kiedy palące sinegardzkie słońce groziło zbrązowieniem cery już w kilka sekund po wyjściu na świeże powietrze.

      Za rządów cesarzowej Su Daji Lusan stało się bezpieczną przystanią dla żon i rodzin wysokich urzędników, azylem, w którym nie zagrażały im dworskie knowania i zamachy. Ostatecznie, kiedy Sinegard, a następnie Golyn Niis zostały zrównane z ziemią, miastu przyznano rolę tymczasowej stolicy.

      Im bliżej Lusan znajdował się „Pielgrzym”, tym bliżej siebie zbiegały się brzegi Murui. Rzeka zmieniała się w szeroką strugę, przez co, chcąc nie chcąc, żeglowali coraz wolniej, aż wreszcie zostali zmuszeni, by wlec się w kierunku Pałacu Jesiennego iście ślimaczym tempem.

      Rin wypatrzyła miejskie mury już wiele mil wcześniej. Lusan było rozświetlone od wewnątrz nieziemską popołudniową poświatą. Wszystko tam połyskiwało złotem; wojenna zawierucha sprawiła, że cała reszta cesarstwa przygasła, oblekła się bielą, mdłymi odcieniami szarości i krwistym szkarłatem, lecz Lusan wyglądało tak, jakby wchłonęło w siebie dawne barwy pozostałych prowincji. Dziewczyna od wielu miesięcy nie widziała takiej jasności.

      Nieopodal murów zauważyła kroczącą brzegiem rzeki kobietę. Nieznajoma dźwigała cebrzyki z farbą i przytroczone do grzbietu ciężkie bele tkaniny. Kiedy je rozwinęła, nieomylne migotanie pozwoliło Rin rozpoznać jedwab, tak mięciutki, iż niemal wyobraziła sobie jego motyle muśnięcia na dłoniach.

      Skąd w Lusan jedwab? We wszystkich innych rejonach kraju od dawna noszono nieprzeprane, podszyte wiatrem łachmany. Wszędzie, wzdłuż całej Murui, oglądali nagie dzieci i niemowlęta owinięte w liście lilii wodnych w żałosnej próbie zachowania ich ludzkiej godności.

      Kawałek dalej zobaczyli sunące w tę i z powrotem po zawiłych kanałach rybackie sampany. Do łodzi uwiązane były pokaźnych rozmiarów ptaki – białe stworzenia o masywnych dziobach.

      Nezha usłużnie wyjaśnił Rin, do czego te ptaki wykorzystywano.

      – Widzisz? Każdy ma szyję przewiązaną kawałkiem dratwy. Działa to tak, że ptaszysko nurkuje, połyka pod wodą rybę, a wieśniak potem wyciąga mu ją z przełyku. A głodny ptak ponownie skacze pod wodę, bo jest zbyt głupi, żeby zrozumieć, iż cały jego łup trafia do kosza człowieka, a sam dostanie smętne resztki.

      – To chyba niezbyt wydajna metoda. – Rin wydęła wargi. – Nie mogą po prostu zarzucić sieci?

      – Rzeczywiście jest mało wydajna – zgodził się chłopak. – Ale to nie jest połów na dużą skalę. Tym ludziom zależy wyłącznie na rarytasach. Łowią ryby aju.

      – Dlaczego?

      Wzruszył ramionami.

      Rin domyśliła się sama. Dlaczego nie mieliby łowić samych przysmaków? Lusan najwyraźniej nie zostało dotknięte kryzysem uchodźczym, który stanowił plagę reszty kraju; mieszkańcy miasta mogli sobie pozwolić na luksus.

      Być może z winy lejącego się z nieba żaru, a może dlatego, że od pewnego czasu nerwy Rin przez cały czas były napięte jak postronki, im bliżej portu podpływali, tym silniejszy wrzał w niej gniew. Nienawidziła tego miasta, tej krainy bladych, wymuskanych kobiet i mężczyzn, którzy nie byli żołnierzami, a biurokratami. Nienawidziła dzieci, wśród których żadne nie miało pojęcia, czym jest strach.

      Dyszała nie tyle niechęcią wobec tych ludzi, co nienazwaną furią, odczuwaną na myśl, że poza objętymi wojną obszarami życie mogło trwać i rzeczywiście trwa; że jakimś niesamowitym zrządzeniem losu w rozsianych po całym Nikan enklawach istniały miasta zamieszkane przez ludzi, którzy farbowali bele jedwabiu i poszukiwali w rzekach frykasów na stoły smakoszy; ludzi, którzy nie mieli pojęcia o tym, o czym stale myśli każdy żołnierz świata – skąd i kiedy nadejdzie następny atak.