LITMIR.BIZ

Скачать книгу

jou. Als je er een zooitje van maakt kan je hier vertrekken. Begrepen? Er staan nog honderd andere schrijvers op je plekje te wachten.”

      Keira knikte. Ze probeerde haar nervositeit niet op haar gezicht te laten zien, en brutaal en zelfverzekerd en doodkalm over te komen. Inwendig voelde ze alsof er duizend vlinders waren opgevlogen.

      HOOFDSTUK TWEE

      Later die avond, toen Keira thuiskwam in het appartement dat ze met haar vriend deelde, trilde ze nog steeds van opwinding en ongeloof. Haar hand beefde terwijl ze haar sleutel in het slot van de deur van hun appartement probeerde te wurmen.

      Tenslotte kreeg ze de deur open en ging naar binnen. Er hing een geur van gekookt eten in de lucht, vermengd met de geur van schoonmaakmiddel. Zachary had schoongemaakt. Dat betekende dat hij kwaad was.

      “Ik weet het, ik weet het, ik weet het,” begon ze voor ze hem zelfs maar in het oog kreeg. “Je bent boos. En het spijt me.” Ze smeet haar sleutels in de pot bij de deur en gooide de deur dicht. “Maar schatje, ik heb geweldig nieuws!” Ze deed haar hakken af en wreef in haar zere voeten.

      Zachary verscheen in de deuropening van de woonkamer, met zijn armen over elkaar. Zijn donkere haar weerspiegelde zijn duistere gezichtsuitdrukking.

      “Je hebt de brunch gemist,” zei hij. “Van begin tot eind.”

      “Sorry!” smeekte Keira. Ze gooide zijn armen om zijn nek, maar toen hij weerstand bood besloot ze van opzet te veranderen. Ze zette een zwoele stem op. “Wat dacht je ervan dat we er ruzie over maken en ik het daarna goed maak?”

      Zachary rukte haar armen van hem af en stampte de woonkamer in, waar hij op de bank plofte. De kamer was werkelijk brandschoon. Zelfs zijn PlayStation was afgestoft. Hij was ditmaal, besefte Keira, nog veel bozer dan gewoonlijk.

      Ze ging naast hem zitten en deed zachtjes haar hand op zijn knie. Ze streelde de denimstof onder haar vingertoppen. Zachary staarde recht vooruit naar de TV die niet aan stond.

      “Wat wil je dat ik doe, Zach?” vroeg ze zacht. “Ik moet werken. Dat weet je.”

      Hij ademde uit en schudde zijn hoofd. “Ik snap dat je moet werken. Ik werk ook. De hele wereld werkt. Maar niet iedereen heeft een baas die maar met zijn vingers hoeft te knippen om zijn hele personeel als een stel zombies te laten aandraven!”

      Daar zat wat in.

      “Wacht, je bent toch niet jaloers op Josh he?” vroeg Keira. De gedachte was lachwekkend. “Als je hem alleen al ziet!”

      “Keira,” blafte Zachary, terwijl hij haar eindelijk aankeek. “Ik ben niet jaloers op je baas. Of in ieder geval niet op die manier. Ik ben er jaloers op dat hij zoveel van je krijgt, van je energie en je focus.”

      Ditmaal was het Keira’s beurt om te zuchten. Enerzijds begreep ze wel hoe het voor Zach aanvoelde. Maar aan de andere kant wilde ze ook graag zijn steun voor haar succes. Ze wilde dat hij deze golf uitzat, nu ze nog aan de onderste trede van de ladder stond. Het zou gemakkelijker worden zodra ze deze volgende stap in haar carrière  gezet had.

      “Ik heb dat ook liever niet,” stemde Keira in. “Maar er gaat geen verandering komen in de hoeveelheid moeite en energie die ik in mijn baan steek. In ieder geval niet de komende maand.”

      Zachary fronste. “Hoe bedoel je?”

      Keira wilde niet te opgewonden klinken uit respect voor Zach, maar ze kon het niet helpen. Ze gilde bijna toen ze zei, “Ik ga naar Ierland!”

      Er was een lange, lange stilte terwijl Zach die informatie in zich opnam

      “Wanneer?” zei hij kil.

      “Dat is het nu net,” antwoordde Keira. “Het is een personeelswisseling op het laatste moment. Josh heeft zijn been gebrOkén. Het is een heel verhaal!”

      Zach keek haar alleen gekwetst aan terwijl ze doorratelde, wachtend op de uitkomst.

      Keira kromp ineen op de bank en probeerde zich zo klein mogelijk te maken. “Ik vertrek morgen.”

      Zachary’s gezichtsuitdrukking veranderde bliksemsnel. De regenwolken werden vervangen door donder en bliksem.

      “Maar de bruiloft is morgen,” zei hij.

      Keira greep zijn beide handen vast. “Het is vreselijke timing, ik zal de eerste zijn om dat toe te geven. Maar ik beloof je dat Ruth het niet erg zal vinden.”

      “Het niet erg zal vinden?” snauwde Zach, terwijl hij zijn handen uit de hare rukte. “Je bent bruidsmeisje!”

      Met een ruk stond hij op en begon te ijsberen terwijl hij met zijn handen door zijn haar ging. Keira sprong op en snelde op hem af. Ze probeerde hem met wat aanhalen te kalmeren. Maar dit keer had Zach daar geen boodschap aan.

      “Ik geloof dit gewoon niet,” zei hij verontwaardigd. “Ik speel de hele dag gastheer van een brunch voor jouw familie, zit Bryn aan te horen terwijl ze eindeloos doorwauwelt over hoe lekker haar nieuwe meditatieleraar wel niet is, en al die leeghoofdige meningen van haar – “

      “He!” riep Keira, die nu boos begon te worden. Hij mocht niet haar grote zus bekritiseren.

      “En in plaats van dat je me bedankt,” vervolgde Zach, “zadel je me hiermee op! Hoe moet ik dit verdomme aan Ruth vertellen?”

      “Ik vertel het haar wel,” stelde Ruth voor. “Laat mij maar de boosdoener zijn, dat vind ik niet erg.”

      “Jij bent ook de boosdoener!” riep Zach uit.

      Hij stampte de woonkamer uit. Keira volgde hem hulpeloos. Ze waren twee jaar bij elkaar en in die tijd had ze hem nog nooit zo woest gezien.

      Ze volgde hem naar de slaapkamer en zag hoe hij haar koffer vanonder het bed trok.

      “Wat ben je aan het doen?” vroeg ze verbijsterd.

      “Deze eruit halen,” snauwde hij terug. “Je kan niet weg zonder koffer, of wel?”

      Keira schudde haar hoofd. “Ik weet dat je boos bent, maar nu ga je te ver.”

      Ze pakte de koffer uit zijn handen en smeet het op het bed. Ze vocht tegen de inwendige rang om die met kleding te gaan vullen.

      Zach was even zijn kracht kwijt. Hij zakte in, ging op de rand van het bed zitten en deed zijn hoofd in zijn handen.

      “Je verkiest altijd je werk boven mij.”

      “Het spijt me,” zei Keira, zijn blik vermijdend terwijl ze haar lievelingstrui van de vloer pakte en hem stiekem in de koffer gooide. “Maar dit is een buitenkans die ik gewoon niet kan missen.” Ze liep naar haar kaptafel en rommelde door haar flesjes crème en parfum. “Ruth kan me toch niet uitstaan. Ze heeft me alleen bruidsmeisje gemaakt omdat jij het haar gevraagd hebt.”

      “Omdat dat zo hoort,” zei Zach verdrietig. “Familiedingen doe je toch samen?”

      Ze draaide zich om en stopte snel de spullen in haar koffer. Maar het viel Zach op wat ze aan het doen was, en zijn toch al duistere gezicht stond nu helemaal op onweer.

      “Ben jij aan het inpakken?”

      Keira verstijfde en kauwde op haar onderlip. “Het spijt me.”

      “Welnee, het spijt je voor geen meter,” zei hij met een koude, afgemeten toon. Toen keek hij op en zei, “Als je gaat, weet ik niet of we wel bij elkaar kunnen blijven.”

      Keira tilde een wenkbrauw op, perplex door de bedreiging. “Is dat zo?” Ze kruiste haar armen. Nu had hij haar aandacht te pakken. “Je stelt me dus een ultimatum?”

      Zachary gooide zijn armen gefrustreerd de lucht in. “Doe nou niet alsof je me er niet toe dwingt! Kan je je werkelijk niet inzien hoe gênant het voor me zal zijn als ik morgen zonder jou op Ruths bruiloft verschijn?”

      Keira zuchtte, eveneens gefrustreerd. “Ik snap niet waarom je niet gewoon kan zeggen dat ik een geweldige buitenkans heb gekregen met mijn baan. Iets dat ik niet kon mislopen.”

      “Het huwelijk van mijn zus is iets dat je niet kan mislopen! Het zou een prioriteit moeten zijn!”

      Ah.

Скачать книгу