LITMIR.BIZ

Скачать книгу

laat mijn zaak rusten,” zei Syn samenzweerderig, waardoor Angelica wegkeek om haar geamuseerde glimlach te verbergen.

*****

      “Heb je dat gezien?” Schreeuwde Nick's stem achter een crypte. "Ik zag net een vliegende kop voorbij vliegen."

      Rond die tijd kwam een Skitter in zicht die probeerde te ontsnappen aan zijn dood. Er was iets grappigs aan het zien van een boogieman met een angstige blik op zijn gezicht.

      "Ja Nick, ik heb het gezien," antwoordde Kriss en kwam in zicht.

      Nick schoot op de benen van de Skitter met een uitdrukking die grensde aan het sadistische. "Kom op. Laten we kijken of je kunt dansen."

      "Nick, stop met spelen met dat verdomde ding," gromde Steven, rolde toen met zijn ogen en besefte dat hij het opnam voor een monster.

      Jewel liep naar de Skitter toe en blies zijn hoofd eraf met het jachtgeweer en glimlachte zoetjes naar Nick. "Je danspartner is net overleden."

      "Hé hé!" Jankte Nick. "Dat was mijn moord."

      “Eigenlijk was het van mij,” zei Kriss met zijn armen gekruist over zijn borst. "Bij wie denk je dat het vandaan rende?"

      “Te veel jagers en niet genoeg prooi meer,” zei Dean toen hij uit de schaduw van een nabijgelegen boom stapte.

      “Nick is tenminste van die arm afgekomen,” mompelde Steven toen zijn gehele lichaam trilde door de gebeurtenis terwijl hij er nog een 'Eww' aan toevoegde.

      Kriss trok een gezicht. "Nooit de arm vermelden … NOOIT weer."

      "Waarom?" Vroeg Jewel die de grap niet snapte.

      Nick grijnsde. "Wel, ik …"

      Kriss keerde zich in zijn richting en gromde: “Zeg nog één woord en ik zal je zelf een enkele reis naar St. Peter geven.”

      Dean grijnsde. "Test hem niet poes … hij ziet er gek genoeg uit om het te doen."

      Kriss keek naar Dean en zijn wenkbrauwen schoten omhoog in zijn haarlijn toen hij zag hoe de onderliggende wens in Dean's ogen scheen. Hij kon het niet helpen … zijn blik schoot over Dean's lijf en een lichte blos kwam op zijn wangen waardoor hij wegkeek.

      Jewel glimlachte, zich bewust van wat de twee mannen dachten. Echter, Steven en Nick hadden er helemaal geen idee van.

      De ogen van Dean werden op een aantrekkelijke manier donkerder terwijl hij naar Kriss zijn reactie op hem keek. Achter de andere gevallenen weglopend, sloeg Dean zijn arm om Kriss z’n middel en plaatste zijn lippen in de buurt van zijn gevoelige oor. “Ik denk dat jullie het vanaf hier aankunnen.” Hij glimlachte toen Kriss licht huiverde van zijn warme adem die hem raakte.

      De drie mensen keken elkaar aan toen de twee gevallenen in de lucht verdwenen.

      "Hoe doen ze dat?", Vroeg Steven zachtjes.

      “Ik weet het niet,” antwoordde Nick, terwijl hij probeerde zijn verstand te ontfutselen over het feit dat Dean Kriss zo goed vasthield.

      Voetstappen vanaf de zijkant maakten dat ze naar voren keken terwijl Quinn en Kat in zicht kwamen vanachter de crypte.

      "Nou, dat is bijna iedereen," zei Nick. "Ik ben klaar om de rest van deze rotzooi aan PIT over te laten."

      "Alles wat nu ontbreekt is Envy en Devon," zei Steven.

      Jewel keek rond, "Ik vraag me af waar ze zijn?"

      “De laatste keer dat ik ze zag, waren ze met de broer van Envy en onze favoriete wapenhandelaar. Ik weet zeker dat ze een ritje van hem kunnen krijgen,” zei Nick. "Dus als je met mij meerijdt, vertrekt deze trein nu."

      “Ben je klaar?” Vroeg Quinn aan Kat en pakte haar om haar middel vast. "Ongeveer een uur geleden al," glimlachte Kat naar hem. Ze waren vanavond een geweldig team geweest, maar al deze gevechten hadden haar in de stemming gebracht voor andere dingen.

      Steven liet zijn arm over Jewel's schouder glijden en stuurde haar naar de voorkant van de begraafplaats.

      Nick rolde met zijn ogen. Hij begon zich een derde wiel te voelen.

      Op een ander deel van het kerkhof patrouilleerden de vier mensen in kwestie door de begraafplaats om demonen één voor één eruit te pikken. Trevor had zijn mobiele telefoon aan zijn oor en gaf opdracht aan de mensen die hij in het district had geplant.

      "Ja, we hebben een paar blokkades nodig om mensen weg te houden van Hollywood Cemetery. Zorg ervoor dat alle zijstraten afgesloten zijn.” Trevor werd even stil terwijl de agent aan de andere kant van de telefoon aan het praten was.

      “Stel het zo snel mogelijk in,” ging Trevor verder. “Het is nu bijna negen uur … we hebben het binnen tien tot vijftien minuten nodig. Er verschijnen al toeschouwers, maar gelukkig heb ik mensen gestuurd om ze tegen te houden. Het ding is dat ze geen politie zijn, dus het veroorzaakt enorm veel gedoe. We kunnen niet zomaar iemand laten knoeien met de plaats delict … als je begrijpt wat ik bedoel … vandalen en brandstichting … ongeveer drie dagen .... Nee, als er iets probeert hier weg te komen, denk ik niet dat het de wegen zal gebruiken.”

      Trevor wreef met zijn andere hand over zijn slaap. "Kijk, als je iets ziet dat je nog nooit hebt gezien … schiet het gewoon neer." Hij hing op en zuchtte zwaar. "Ik haat het om alles te moeten spellen."

      "Je kunt spellen?" Vroeg Chad met komisch grote ogen.

      Devon snoof van het lachen en Envy grijnsde.

      "Nee," antwoordde Envy snel en voelde zich een beetje maf. "Maar hij komt dichtbij door woorden te uiten."

      "Laat me raden," onderbrak Chad. "Hij speldt 'de' zoals het klinkt?"

      Envy knikte, "Yep, d … u … h."

      Chad barste bijna in lachen uit toen Trevor naast hem mopperde.

      "Kunnen jullie hiermee kappen?" Gromde Trevor.

      "Kappen met wat?" Zeiden Envy en Chad gelijktijdig dat een koor van gegiechel tussen broer en zus starte.

      Envy lachte naar haar broer en herinnerde zich alle keren dat ze in de problemen kwamen terwijl ze opgroeiden omdat ze niet konden stoppen met giechelen en niet stil waren. Nu ik erover nadenk was het meestal gebeurd toen ze geacht werden te gaan slapen. Ze wierp een blik op Chad. Ja, zijn ogen waren glazig.

      Devon besteedde nu niet echt veel aandacht aan het geplaag. Hij had Warren in de verte gezien toen hij een demon molesteerde en tegen de drang om te veranderen vocht zodat hij met hem kon wegrennen.

      Envy ving Devon's uitdrukking op en zag het verlangen in de manier waarop zijn ogen van kleur veranderden. Ze volgde zijn blik en zag de jaguar en het drong tot haar door dat het in zijn aard was om te veranderen. Waarschijnlijk bleef hij alleen vanwege haar en dat was niet echt eerlijk voor hem.

      "Waarom ga je niet helpen?" Zei ze terwijl ze haar hand uitstrekte en haar handpalm op zijn bovenarm legde. "Ik red me wel."

      Devon keek haar aan, "hoe kom je thuis?"

      “Ik breng haar naar mijn huis,” zei Chad die het idee echt leuk vond. Het appartement had niet meer hetzelfde gevoeld sinds ze was vertrokken. "Ik ben toch klaar om hier weg te komen. Je bij mij stoppen en haar oppikken als je hier klaar bent." Hij voegde er snel aan toe. "En neem je tijd, want we zullen hoe dan ook waarschijnlijk helemaal kapot zijn."

      Devon stond op het punt te protesteren, maar keek naar broer en zus, zich voor het eerst realiserend dat ze zo moe waren dat ze bijna high waren. Hij voelde een steek van schuld omdat hij het niet eerder had opgemerkt. Mensen hebben tweemaal zoveel slaap nodig als een shifter deed … zo niet meer.

      "Oké," gaf Devon toe en gaf Envy een slepende kus. "Ik kom langs om je op te halen … ga slapen."

      Envy knikte en zag hoe Devon zijn kleren uitdeed en in zijn jaguar-vorm verschoof. Hij begaf zich bij Warren over het kerkhof en ze verwonderde zich erover hoe sierlijk hij eruitzag in alle vormen.

      "Kunnen we nu gaan?" Trevor's stem was donker en hield niet van de manier waarop Envy naar Devon zat te staren.

      Envy en Chad knikten beiden instemmend.

      “Goed idee,”

Скачать книгу