LITMIR.BIZ

Скачать книгу

mos twee en twee bymekaarsit. Die knaap is so koppig dat hy die present dan maklik vir Anna sal teruggee en ook sê hy wil nie gebruikte goed hê nie. Dan sal daar groot moleste by die partytjie wees.

      Met die eerste vier woorde verduidelik Saartjie elke keer wat die twee betekenisse is en dan moet Galpil twee sinne maak om dit te illustreer.

      Galpil se kennis van Engels is nie net beroerd nie, dit is feitlik ’n ronde nul. Elke keer as hy ’n sin gemaak het, moet Saartjie dit verbeter en ’n hele paar foute regmaak.

      Toe hulle by die laaste woord kom, besluit Saartjie sy gaan vir hom ’n streep trek. Sy gaan hom hierdie een verkeerd laat doen. Galpil het nog nooit in sy lewe volpunte vir sy huiswerk gekry nie. Juffrou Necker sal sommer dadelik weet iemand het hom gehelp en Saartjie wil hom mos in elk geval terugbetaal omdat hy haar gedurig nes al die ander kinders “ou perd” noem.

      Die laaste woord is dieselfde een waarmee Saartjie vir Anna gehelp het – “page” wat ’n bladsy in ’n boek en ook ’n hofknapie kan wees.

      “‘Page’,” sê Galpil. “Dis mos ’n bladsy, nè?”

      “Nee-nee,” sê Saartjie vinnig. “Jy spel daardie ‘page’ anders.”

      “O,” sê Galpil fronsend. Hy het sowaar gedink hy ken darem een betekenis van hierdie woord, maar nou sê Saartjie vir hom hy is verkeerd en wie is hy om met haar te stry?

      “Nou wat beteken die woord dan, ou perd?” vra hy.

      “Wel,” sê Saartjie en dink sommer aan die eerste woord wat in haar kop kom. Sy sien haar ma se bril op die vensterbank lê en sê: “Dit beteken bril.”

      “Bril?” Galpil frons nog dieper.

      Hy het altyd gedink ’n bril is “glasses” in Engels, maar hy was seker verkeerd. ’n Bril is ’n “page” – Saartjie sê so en sy is mos die slimste in die klas, veral met Engels.

      “I put my page on my nose,” sê Galpil.

      “Dis reg,” sê Saartjie en hou haar in om nie te lag nie. “Maar miskien moet jy dié keer net een sin maak wat die woord in sy twee verskillende betekenisse gebruik. Ou Nukke het mos gesê ons kan dit doen.”

      “Ja, maar wat is ‘page’ se ander betekenis?” wil Galpil weet.

      “Saal,” sê Saartjie.

      “Saal soos ’n skoolsaal?” vra Galpil verbaas.

      “Nee, man, ’n saal wat mens op ’n perd se rug sit.” Nugter alleen weet hoekom Saartjie juis aan hierdie woord gedink het. Miskien is dit omdat Galpil altyd van “ou perd” of “pêrre” praat.

      Galpil dink nou hard. Hy wil Saartjie beïndruk en die woord “page”, wat bril en saal beteken, in een sin gebruik.

      Ná ’n paar oomblikke se kopkrap sê hy trots: “Luister hier, Saartjie, en sê my wat jy dink.”

      “Nou laat ek hoor.”

      Galpil maak keel skoon en trek dan los: “When I sit on my page, my page is on my nose.”

      “Miskien,” sê Saartjie dik van die lag, “sal dit beter wees as jy ‘horse’ inbring om te wys die tweede ‘page’ beteken saal.”

      Galpil knik. Hy dink weer vir ’n paar oomblikke en dan kom hy te voorskyn met: “When I sit on my page on my tame horse, my page is on my nose.”

      Saartjie proes soos sy haar lag inhou, maar Galpil kom niks agter nie. Hy is hoog in sy skik met hierdie sin wat hy uitgedink het en skryf dit in sy boek neer.

      “Môre kry ek sowaar tien uit tien vir my sinne. Dankie dat jy my gehelp het.”

      “Nie te danke nie.” Saartjie wens sy kan Ou Nukke se gesig sien wanneer sy daardie sin van Galpil lees en probeer uitwerk wat volgens hom die twee betekenisse van die woord “page” is.

      Met ’n “Tot siens, ou perd!” is Galpil daar weg.

      Wanneer hy by die hekkie uit is, begin Saartjie lag. Dan hoor sy haar pa ook lag. Hy het in die sitkamer naby die venster gesit en kon duidelik hoor wat Saartjie en Galpil gesels.

      “Hoekom het jy hom so ’n streep getrek met daardie laaste sin?” vra dokter Baumann toe sy dogter by die sitkamer inkom.

      “Ek kan nie dat hy volpunte kry nie, Pappa,” sê Saartjie laggend. “Dan sal hy dink hy’s goed in Engels – en hy weet so min daarvan af soos die man in die maan.”

      Apie kom soos gewoonlik weer soos ’n warrelwind by die huis in. Hy is nou honger.

      “Ma!” roep hy. “Is die kos nog nie klaar nie?”

      Sy ma het al hoeveel keer gesê hy moenie so skree as hy by die huis ingehardloop kom nie. Sy hoor hom nou in die kombuis, maar antwoord nie.

      Apie val in ’n leunstoel neer en strek sy bene voor hom uit. “Pa, weet Pa dis een van die dae my verjaarsdag?”

      “Ek weet, ja,” antwoord Jan Baumann glimlaggend, “maar sit ordentlik.”

      Apie skuif sy sitvlak terug in die stoel sodat hy regop sit.

      “Ek’s moeg, Pa,” mompel hy. “Dis hoekom ek so half lê.”

      “En waarvan is jy miskien moeg?”

      Apie dink ernstig oor hierdie vraag na, maar hy weet nie eintlik wat hy vandag gedoen het wat hom juis so moeg kon gemaak het nie.

      “Skoolwerk, Pa weet,” sê hy dan maar in die hoop dat dit ’n goeie indruk sal maak. “Baie skoolwerk en sulke goete, Pa.”

      “Hmmm,” mompel dokter Baumann net en tel sy koerant weer op. Dit lyk nie asof sy seun veel indruk gemaak het nie.

      Apie besluit om sy pa nie nou te vra om vir hom bokshandskoene vir sy verjaarsdag te koop nie. Hy sal tot ná ete wag. Die outjie frons. Hy moet net eenvoudig bokshandskoene kry!

      Hy het al klaar vir al sy maats gesê dis een van sy presente en dit sal mos vreeslik lyk as dit nou nie gebeur nie. Hulle sal sê hy het net grootgepraat. Hy het mos gesê wanneer hy eers bokshandskoene het, gaan hy sommer gou-gou ’n kampioenbokser wees.

      Mevrou Baumann kom by die vertrek in.

      “Toe-toe, julle twee,” sê sy vir Saartjie en Apie, “gaan was julle hande.”

      “My hande is silwerskoon, Ma.” Apie hou sy hande voor hom uit om vir sy ma te wys hoe silwerskoon hulle is.

      Sy ma lig net haar wenkbroue. Toe die knaap self kyk, laat hy sy hande sak. Dit kos geweldig baie verbeeldingskrag om sy hande skoon te noem – om nie eens van silwerskoon te praat nie. Hy en Bennie het die middag in ’n modderpoel gespeel en daar sit nog steeds harde stukke modder aan sy hande vas.

      “Orraait, Ma,” sê die outjie ewe gedwee en mik badkamer toe.

      “Wat het jy gesê, Apie?” vra sy pa.

      “Ek het gesê orraait, Pa,” antwoord Apie verbaas en wonder wat hy nou weer verkeerd gedoen het. Dan onthou hy dat hy nie die woord “orraait” moet gebruik nie. Dis mos glo Engels.

      “Ekskuus, Pa,” sê die outjie vinnig. “Ek bedoel ‘reg’. Ek gaan nou gou my hande was.” Dan is hy vinnig by die vertrek uit. Sy ouers glimlag vir mekaar. Dié Apie is so ’n koddige knapie.

      Hulle hoor nou hoe baklei hy met Saartjie in die badkamer oor wie eerste hande gaan was.

      Heelwat later sit die gesin ná ete ’n rukkie in die sitkamer. Dokter Baumann is ’n bekende spesialis in die stad en hy het gesê hy moet nog hospitaal toe ry om te gaan kyk hoe ’n pasiënt vorder op wie hy die oggend geopereer het. Apie besluit om sy pa oor die bokshandskoene te vra voor hy uitgaan.

      “Pa weet,” sê die outjie vriendelik, “daar’s niks lekkerder in

Скачать книгу