LITMIR.BIZ

Скачать книгу

boeke uit. Hoe gouer sy begin, hoe gouer sal sy klaar wees.

      Sy maak asof sy Galpil glad nie sien nie, al kyk hy elke slag om na haar toe. Sy is mos vies vir hom.

      Nadat hulle ’n rukkie in stilte gesit en werk het, sê Galpil skielik: “Haai, ou perd, hoekom is jy vir my kwaad? Ek moet mos eintlik vir jou kwaad wees.”

      “Jy vir my? Ga!” snou Saartjie hom toe. “Jy’t aspris daardie uitveër gevra sodat Ou Nukke die laai moes oopmaak!”

      “Ja, ek het,” sê Galpil vinnig, “maar ek dog jy wou hê sy moes in die laai kyk. Dis mos hoekom jy die slang daarin gesit het – om haar ’n poets te bak.”

      “Dis reg, maar voor sy die laai oopgemaak het, het ek van plan verander,” kap Saartjie terug. “Toe wou ek nie meer hê sy moes die slang sien nie.”

      “Nou hoe moes ek dit geweet het?” brom Galpil. “Maar ek skuld jou in elk geval – as jy my daardie laaste sin nie aspris verkeerd laat doen het nie, sou ek nie nou hier gesit en strafwerk doen het nie.”

      “Nie?”

      “Nee, ek sou saam met Gert en Piet geswem het. Daai pêrre is nou lekker in die water en ek moet hier sit en swoeg.”

      “En dis my skuld?” vra Saartjie vies.

      “Dit is, ja,” sê Galpil skerp. Hy is nou lelik omgekrap vir hierdie simpel meisiekind.

      “Dit is nie!” skree Saartjie skielik hard.

      “Dit is!” skree Galpil.

      “Dit is nie!” skree Saartjie nog harder.

      Albei gil nou kliphard “Dit is!” en “Dit is nie!”. Dit is amper asof hulle dink die een wat die hardste gil, gaan die argument wen.

      Terwyl die geskree nog so aan die gang is, kom juffrou Necker by die vertrek in.

      “Stil, julle twee!”

      Die twee is dadelik tjoepstil. Hulle is nou skaam dat hulle so op mekaar geskree het. Hulle grinnik verleë.

      “Gaan dadelik aan met julle werk,” sê juffrou Necker en gaan sit by die tafel met ’n stapel boeke wat sy wil nasien.

      Die geskree het Saartjie en Galpil eintlik goed gedoen. Hulle is nou ontslae van al hul kwade gevoelens teenoor mekaar, en dit is asof hulle dit kan aanvoel. Galpil weet sommer Saartjie is nie meer vir hom kwaad nie, en Saartjie kan aanvoel Galpil neem haar nie meer kwalik omdat hy detensie moet sit nie.

      Hulle kan natuurlik nie met mekaar praat nie, want Ou Nukke sit daar by hulle in die klaskamer en werk. Maar Saartjie kyk een keer vinnig na Galpil en net toe sy dit doen, kyk hy ook na haar toe. Hy glimlag en knipoog vir haar. Sy glimlag en knipoog terug. Dan gaan hulle weer aan met die strafwerk. Hulle was darem laf om so te stry en op mekaar te skree.

      Ná ’n uur vra juffrou Necker vir Galpil om die werk wat hy gedoen het vir haar te kom wys. Hy maak so en dan sê sy hy kan maar gaan.

      “Middag, Juffrou,” groet Galpil en loop by die klas uit.

      Saartjie sug swaar. Nou moet sy sowaar nog ’n hele uur lank hier sit.

      Sy begin maar weer skryf. Nadat sy so ’n rukkie gesit en werk het, kyk sy by die venster uit, en skielik bons haar hart van opgewondenheid.

      Galpil sit op die muurtjie van die stoep met sy rug teen ’n pilaar. Hy kyk deur die venster na Saartjie. Hy wys hy wag vir haar. Hy beduie ook na iets in sy hand. Sy knip haar oë en sien hy het vir haar sjokolade gaan koop.

      Saartjie voel sag en vriendelik teenoor hom. Galpil is darem glad nie ’n slegte ou nie. Hy kon woedend gewees het omdat sy hom so ’n poets gebak het, maar hy is nie. Hy wag om saam met haar huis toe te gaan en hy het sowaar ook vir haar sjokolade gekoop. As hy net die slegte gewoonte afleer om ’n ieder en ’n elk “ou perd” of “pêrre” te noem, sal sy miskien weer met hom gekys raak.

      Galpil kan Saartjie duidelik sien soos sy nou vinnig sit en werk. Hy weet sy het hom al afgesê en is ’n verkeerde entjie mens wat sommer oor niks met hom baklei nie, maar hy dink nog steeds sy is die mooiste meisie in die wêreld.

      Saartjie doen nie die volle twee uur lank strafwerk nie. Toe juffrou Necker die stel boeke klaar nagesien het, raak sy verveeld om so te sit en niks doen nie en besluit om Saartjie maar te laat gaan.

      Galpil wag nog steeds buite vir haar. Hy staan op toe sy by die klaskamer uitkom en glimlag.

      “Ek hoop jy is nie meer vir my kwaad nie, Saartjie,” sê hy. “Dis my skuld dat ons vandag detensie moes doen.”

      Galpil neem al die skuld op sy skouers. Hy sê hy moes geweet het daardie sin van hom was hopeloos verkeerd en dat sy met hom gekgeskeer het. Verder het hy ook nie die reg gehad om Ou Nukke in die laai te laat kyk nie.

      “Nee, Galpil,” sê Saartjie dan, “jy het niks verkeerd gedoen nie. Dit was alles my skuld.”

      “Nee, Saartjie,” sê Galpil kopskuddend terwyl hulle wegstap, “dit was nie. Dit was my skuld.”

      “Nee, Galpil, dit was myne.”

      “Dit was nie.”

      “Dit was!”

      Hul stemme word al hoe harder soos elkeen die skuld op haar of hom wil neem. Albei gil nou kliphard “Dit was!” en “Dit was nie!”. Dit is amper asof hulle weer dink die een wat die hardste skree, gaan die argument wen.

      Dan begin Saartjie skielik hardop lag. Dit is mos malligheid om so op mekaar te loop en gil.

      “Ons is simpel!” sê sy laggend vir Galpil. “Daar in die klas het ons geskree omdat die een die ander een beskuldig het en nou skree ons weer omdat ons al twee die skuld wil dra.”

      Galpil lag nou ook. “Ek dink ons moet liewer net van die hele storie vergeet.”

      “Ek dink ook so,” sê Saartjie.

      Hulle loop lag-lag na die bushalte toe.

      “Dè, Saartjie,” sê Galpil en gee vir haar die sjokolade wat hy gaan koop het. “Jy’s seker moeg en honger.”

      Saartjie erken sy is nogal en vat die sjokolade. Die lekkers wat sy gekoop het, het haar nie vol gemaak nie.

      Galpil kyk vinnig rond en toe hy sien daar is niemand by die skool of die bushalte wat miskien vir hom kan lag nie, sê hy: “Laat ek jou tas dra, Saartjie.”

      “Dankie, Galpil.” Saartjie kyk na hom en glimlag vriendelik. Haar oë is sag en daar verskyn twee kuiltjies in haar wange.

      Galpil sluk. Sy is sowaar die mooiste meisie in die hele wêreld.

      “Aag, ou perd, dis sommer niks,” mompel hy en vat die tas by haar. Hy skop skaam na ’n graspol voor hy met Saartjie se tas in sy hand en sy boeksak op sy rug weer begin aanstap.

      In die bus gesels die twee heerlik met mekaar. Saartjie is so vriendelik – natuurlik omdat haar gewete haar pla dat sy hom so ’n verkeerde sin laat neerskryf het dat hy moes skoolsit – dat Galpil begin wonder of sy nie miskien nog ’n klein bietjie vir hom omgee nie. Hy besluit hy gaan so oor ’n paar dae wanneer hy genoeg moed bymekaargeskraap het vir haar vra of sy weer met hom gekys sal raak.

      Hulle ry terug Lynnekom toe in dieselfde bus wat hulle vanoggend skool toe geneem het.

      Toe dieselfde kondukteur hul kaartjies kom vat, sê Saartjie met ’n onskuldige gesig: “Hoe lyk dit, het Meneer die slang toe gevang?”

      Die jong kondukteur hou daarvan dat die mooi skoolmeisie hom meneer noem, maar hy is ook agterdogtig. Sy is een van dié wat vanmôre so gelag het en glad nie eens bang was nie. Hy het die hele dag aan die slang gedink en dit was vir hom baie vreemd dat die ding sommer so spoorloos uit die bus kon verdwyn het. Toe het hy begin wonder of iemand nie miskien met hom probeer het om met hom gek te skeer nie.

      “Hoekom

Скачать книгу