LITMIR.BIZ

Скачать книгу

ook met ekstra lekkers betaal,” sê Dawie opgewonde, “om hulle nou weer om te koop om vir Trompie te stem.”

      “Nee,” sê Trompie en daar is ’n soet glimlag op sy sproetgesig. Hy wil vir hulle wys hoe vroom hy is.

      “’n Mens moenie gemeenheid met gemeenheid beveg nie. Dit is gemeen om so agter my rug ’n petisie teen my op te stel en ouens om te koop om nie vir my te stem nie – maar dit sal ook gemeen wees om Gerrit met geweld aan my kant te probeer kry.”

      “Gmf,” brom Rooie net en trek skewebek asof hy ’n sluk asyn gedrink het.

      Trompie ignoreer Rooie en gaan voort: “’n Mens moet onthou, as jy op die een wang geslaan word, moet jy die ander wang draai.”

      Rooie, Blikkies en Dawie besluit dit gaan niks help om teë te praat nie. Trompie is duidelik daarvan oortuig dat sy plan gaan werk. Hulle sal maar moet moeite doen om met elke Jan Rap en sy maat vriendelik te wees en net hoop die ouens stem vir Trompie. Ja-nee, hulle sal maar die ander wang moet draai.

      Die volgende oggend toe die vier op hul fietse skool toe ry, begin hulle met die vriendelikheidsveldtog.

      Die Boksombende waai oordrewe vir elke ou wat hulle teëkom om te wys hoe vreeslik vriendelik hulle nou is. En dan sê hulle boonop nog hard en vrolik: “Môre, Hendrik!” of “Môre, Pieter!” of “Môre, Gert!” of wat die ou se naam ook al is.

      Die ouens wat so luidrugtig en vriendelik gegroet word, lyk almal taamlik agterdogtig. Hulle brom net: “Môre” en wonder wat is aan die gang.

      By die fietsafdakke ontmoet Trompie-hulle vir Katrien. Sy woon langs Trompie en ken die seuns al van graad vier af. Sy was eenkeer ’n halwe lid van die Boksombende: ’n voorreg waarvoor sy moes betaal. Die seuns het vir hulle lekkers met die geld gekoop en dit was die einde van die saak. Om ’n halwe lid te wees, het klaarblyklik niks beteken nie. Hulle het haar nooit na enige vergaderings toe genooi nie en Katrien het geen voorregte geniet nie. Sy was weke lank vies omdat hulle haar geld gevat en haar só gekul het.

      Rooie, Blikkies en Dawie sê nou in ’n koor vir haar: “Haai, Katrien.”

      “Haai, ouens,” groet sy terug. Sy is ’n sproetgesigmeisie met twee lang vlegsels.

      Trompie groet haar nie soos die ander nie. Hy sit sy fiets neer, kyk na haar, lig sy pet, maak ’n galante buiginkie en sê met ’n vriendelike glimlag: “Goeiemôre, Katrien.”

      Sy is effens uit die veld geslaan.

      “Môre,” mompel sy en stap na waar haar vriendinne vir haar wag. Wat makeer Trompie? Is hy miskien siek, of iets?

      “Hoekom mors jy jou vriendelikheid so op haar?” brom Rooie. “Sy het mos nie stemreg nie.”

      “As ’n ou met almal vriendelik is,” sê Trompie, “selfs met dié ouens wat nie onder-sestien is nie en nie vir jou kan stem nie, selfs met die meisiekinders, lyk dit beter. Dan kan niemand mos sê ons is net vriendelik om stemme vir my te werf nie.”

      Sy vriende wonder nog hieroor toe die klok lui. Hulle stap na die vierkant toe waar die leerders in rye inval. Die Boksombende wens een en almal wat hulle teëkom ’n goeie môre toe. Die kinders frons almal agterdogtig. Hoekom is Trompie en sy vriende skielik so vriendelik? Voel hulle miskien siek? Of wil hulle iets hê?

      In die klas groet die vier vriende hul klasmaats ook vriendelik – veral die onder-16-ouens wat rugby speel. Hulle is mos almal stemgeregtig soos die slim mense sê.

      Die enigste een wat hulle nie vriendelik groet nie, is Gerrit Moerdyk. Hy is mos vir die petisie verantwoordelik.

      Die Boksombende groet selfs vir Ben ou Pen, die aspirantkaptein. Trompie sê: “Ben het niks aan ons gedoen nie. Dit staan enigeen vry om te probeer om kaptein te word.”

      Rooie, wat langs Trompie sit, brom dat dit net tydmors is om so vriendelik met Ben ou Pen te wees. Ben sal nooit as te nimmer vir Trompie stem nie. Hy gaan mos vir homself stem.

      Die leerders is besig met Afrikaanse grammatika. Meneer Botha – die kinders noem hou Ou Tande omdat sy stel kunstande altyd klapgeluide maak wanneer hy praat – het tien woorde op die bord geskryf. Die kinders moet sinne hiermee maak om te wys hulle weet wat die woorde beteken.

      Trompie werk maar stadig. Hy kan nie op die sinne konsentreer nie. Hy dink aanhoudend aan die petisie.

      Sy oë dwaal oor die seuns in die klas. Wie van hulle het almal die petisie geteken, wonder hy.

      Skuins oorkant Trompie, langs Ben ou Pen, sit ’n koshuisseun, Sarel Marais. Hy is ’n goeie vriend van Trompie-hulle en Trompie is doodseker hy het nie die petisie geteken nie. Maar, afgesien van sy drie vriende natuurlik, kan Trompie nie meer so seker wees van die ander ouens in die klas nie.

      Net agter Sarel en Ben ou Pen sit Gerrit Moerdyk. Trompie kyk fronsend na hom. Hy onthou hoe hy Gerrit omtrent ’n jaar gelede op ’n dag amper met die vuis bygedam het. Hy is nou spyt dit het net by amper gebly.

      Hy kom agter dat Gerrit ook rondkyk en vriendelik vir die ouens wat stemgeregtig is, glimlag. Gerrit gaan selfs verder – hy wys vir die seuns sy sakke is vol lekkers en beduie dat hulle pouse daarvan kan kry. Die ouens glimlag dan baie vriendelik vir Gerrit terug.

      Trompie is nou vies. Gerrit se vriendelikheid werk tien keer beter as syne. Gerrit se pa is mos die eienaar van die lekkergoedwinkel, so die dekselse ou het hope lekkers.

      Die Boksombende se Grootkaptein besluit net hy sal nou drastiese stappe moet neem as die vriendelikheidsveldtog nie werk nie, toe hy skielik ’n gebulder reg agter hom hoor: “Trompie!”

      Hy wip soos hy skrik. In die paadjie tussen die twee rye banke, net agter hom, staan die onderwyser. Trompie het nie agtergekom die meneer stap stadig met die paadjie langs die muur tot agter in die klaskamer en staan die kinders van daar af en dophou nie. Die onderwyser het gesien Trompie werk glad nie en het toe suutjies tot by hom beweeg.

      Trompie het hom boeglam geskrik. Hy glimlag flou en sê sonder om te dink: “Ha- … ha- … hallo, Meneer.”

      Ou Tande gluur baie kwaai onder sy ruie wenkbroue na Trompie.

      “Staan op!” bulder hy en sy tande klap-klap ’n paar keer.

      Trompie kom haastig regop. Sy hart bons wild. Meneer Botha is vandag weer in ’n verkeerde bui en hy lyk hoog die joos in.

      “Mag ek vra, meneer Toerien,” sê die onderwyser sarkasties, “hoeveel sinne jy al voltooi het?”

      Trompie het nie die vaagste benul nie. Hy kyk vinnig na sy boek en dan kyk hy weer weg. Daar staan net een sin op die bladsy. Hy het sowaar gedink hy het darem al meer as dit gedoen.

      “Ek het jou ’n vraag gevra!” Die tande klap-klap weer.

      “Een, Meneer,” antwoord Trompie gedwee.

      “Een wat?”

      “Een sin, Meneer. Ek het een sin gedoen.”

      “Besef jy party van jou klasmaats is al klaar met almal, mannetjie?”

      Met ’n weemoedige uitdrukking op sy sproetgesig skud Trompie sy kop. Nee, hy het dit nie besef nie.

      “Wat het jy die hele tyd gedoen?” Die onderwyser pluk met sy duim en wysvinger aan Trompie se hare.

      “Eina, Meneer!” protesteer Trompie en koes.

      Die onderwyser gluur hom nog steeds woedend aan.

      “Ek het sommer gesit en dink, Meneer.”

      Trompie vryf die kant van sy kop waar Ou Tande sy hare getrek het.

      “En mag ons weet,” vra die onderwyser smalend, “waaroor jy gedink het?” Die tande klap weer ’n keer.

      Trompie sien nou hoe al die leerders hom belangstellend aankyk. Hulle wil ook graag weet waaraan hy gedink het.

      Hy

Скачать книгу