LITMIR.BIZ

Скачать книгу

      Hij herinnerde zich de manier waarop ze handen vasthield met degene die ze haar broer had genoemd ... de mooie genaamd Skye. Het was een zachte greep van de handen ... zacht en kinderachtig, niet de passie die ze hem had getoond. Hij zou haar gemakkelijk de liefde van haar broer kunnen toestaan en hij zou bezig blijven terwijl hij op haar wachtte om bij hem terug te komen.

      Terwijl hij door de straten liep, begon Michael steeds meer demonen te voelen ... degenen die laat op de dag uitkwamen en ten prooi vielen aan de arme zielen die de duisternis in trokken. De drang om te vechten overspoelde hem en hij glimlachte omdat hij wist dat hij de wereld van een paar demonen kon helpen verlossen en misschien wat van zijn onrust kon wegwerken. Hij had zijn afleiding gevonden.

      Zijn richting leidde hem de krottenwijken in en zijn scherpe blik schoot van persoon tot persoon, op zoek naar het perfecte slachtoffer, net zoals de zielloze vampiers hun voorkeur voor de mens jaagden ... zijn doelwit leefde meer aan de donkere kant. Hij liep langs een paar demonen van laag niveau die op een straathoek tegen elkaar waren gekropen. Ze zagen er naar het schijnt uit als een normale straatbende en Michael keek hen aan terwijl hij langsliep.

      Vóór zijn nadering waren ze luid en onstuimig geweest, maar toen hij de afstand verkleinde, zwegen ze. Een hoek van zijn lippen trok een grijns op alsof hij hen in stilte vertelde dat hij precies wist wat ze waren. Hij nam niet de moeite om terug te keren toen hij het geluid hoorde van voetstappen achter hem die snel in de verte verdwenen. Misschien waren de demonen op een laag niveau slimmer dan hij ze had toegeschreven.

      Bij het volgende kruispunt aangekomen, keek Michael rond in de gebouwen en de vuile straten nog steeds zoekende. Hij stond op het punt om verder te gaan toen hij een piek van macht voelde ... pure, zoete en gevaarlijke kracht. Zijn ogen vernauwden zich toen de geur ervan door zijn zintuigen drong en een duizelingwekkend gevoel zijn hoofd vulde. Het was geen grote kracht, maar sterk genoeg om hem te laten verstikken.

      Het geluid van een rinkelende bel deed hem zijn hoofd draaien en zijn amethistachtige blik bleef hangen bij de vrouw die de vervallen slijterij aan de overkant van de straat verliet. Ze droeg een leren tube-top en een korte, doorzichtige kanten minirok met netkousen en een paar zwarte naaldhakken. Haar haar had een groot aantal kleuren, variërend van neon groen en roze tot paars, zwart en blond.

      Ze haalde een fles sterke drank uit de zak die ze vasthield en draaide de dop eraf. Ze hield de fles achterover, dronk in één adem ongeveer de helft ervan op en veegde vervolgens met de rug van haar hand haar mond af. Hoewel ze er aan de buitenkant volledig menselijk uitzag, kon hij het ware gezicht van de demon eronder zien.

      Michael ontspande zijn lichaam mentaal en fysiek. De meeste demonen die hij in het verleden was tegengekomen, hadden geen idee van wat hij werkelijk was ... het dichtste dat ze ooit kwamen, was ten onrechte denken dat hij een vampier was. Hij voelde de valse kalmte over hem heen komen en liep van de stoep af.

      De demon draaide haar hoofd naar hem toe en glimlachte met het vlees dat het had gestolen om haar slachtoffer te verleiden. Michael wist dat demonen in het verleden bekend stonden om vampiers te voeden ... zelfs Misery had ze zo gebruikt.

      “Goedenavond knapperd,” spinde de demon met lange wimpers.

      Michael kwam naar haar toe en streek met haar linkerschouder tegen zijn linkerschouder, terwijl hij om haar heen liep terwijl hij het contact met haar lichaam hield.

      “Ja,” fluisterde Michael terwijl hij het spel speelde. "En wie ben jij?"

      “Iedereen die je wilt dat ik ben,” fluisterde ze terug.

      “Ik wil dat je jezelf bent,” zei Michael in haar oor terwijl hij voor haar stond. Hij liet een trage glimlach over zijn lippen glijden en liet de hoektanden zien waardoor hij en zijn broers altijd werden aangezien voor vampiers.

      De demon hield haar hoofd schuin en glimlachte terug: “Ik snap het.”

      Michael knikte terwijl hij zijn glimlach ontspande: “Natuurlijk doe je dat.”

      “Je kunt me Morgana noemen,” ze sloeg haar handen om één van zijn armen en de twee liepen naar een oud gebouw met één verdieping aan het einde van het blok.

      Ze stapten het gebouw binnen en Morgana sloot de deur achter hen. Michael keek rond in de open ruimte en nam het aantal rondslingerende lichamen in zich op. De plek stonk naar oud bloed en verval… een geschikte plek voor de vleesetende demon die zijn elleboog vasthield.

      “Vind je mijn plek leuk?” Fluisterde Morgana en giechelde toen ze zich omdraaide om haar handwerk te beoordelen.

      Michael haalde zijn schouders op: “Het zal er beter uitzien als je levenloze lichaam ertussen ligt.”

      Hij dook net op tijd weg om de plotselinge lange klauwen van Morgana te missen die zijn hoofd probeerden te scheiden van de rest van zijn lichaam. Michael draaide zijn bovenlichaam en ramde zijn elleboog in haar buik, waardoor ze dubbelsloeg. Zijn vuist kwam omhoog en sloeg haar hard genoeg over de neus om haar terug te laten vliegen.

      Morgana landde hard op de vloer en keek naar de vampier, haar gezicht veranderde in een grotesk masker dat haar ware kleuren liet zien. Haar lichtbruine ogen waren langwerpig en werden rood terwijl haar wenkbrauwen scheef stonden en haar eens tamelijk mooie mond strekte zich uit tot een gruwelijke glimlach vol niet-overeenkomende puntige tanden. Haar lange tong glipte naar buiten en likte haar lippen van het bloed dat van haar platte neus druppelde.

      Michael trok een gezicht ... ze was misselijkmakend. Hij zou de stad zeker een plezier doen door deze kwijt te raken. Zo'n lelijkheid verpestte het landschap volledig.

      Ze klom achteruit de muur op en gebruikte het als een terugspring bord om weer op hem af te komen, terwijl ze haar langwerpige klauwen voor zich uitsloeg. Deze keer vingen ze de voorkant van zijn shirt en lieten een paar krassen achter… niet gevaarlijk maar genoeg om ze te laten bloeden. Hij sloot zijn rechtervuist en gaf de demon een backhand over het gezicht, waardoor haar hoofd in een onnatuurlijke hoek rondsloeg. Met een snelle trap tegen de zijkant van de knie hoorde hij de botten verbrijzelen. Hij had geen spijt dat hij wist dat de demon al een lijk droeg.

      Toen ze voor de tweede keer naar beneden ging, kwam Michael langzaam dichterbij en greep Morgana bij haar haar. Hij tilde haar van de vloer, pauzeerde een halve seconde en sloot kort zijn ogen toen de geur van het bloed van de demon hem eindelijk raakte.

      “Demonen zijn niets anders dan monsterlijke hybriden die zijn uitgeworpen door de Gevallenen die je hebben verwekt,” siste Michael, en kreeg plotseling een beter begrip van wat een demon werkelijk was. Hij had nog nooit de vage sporen van gevallen bloed in de demonen opgemerkt ... maar nu wist hij hoe ze smaakten.

      De Fallen en de zonnegoden waren op deze manier vergelijkbaar ... ze creëerden monsters naar keuze. Het enige verschil was in de manier waarop ze deze verwekten.

      Morgana stak haar hand uit naar de arm die haar haar vasthield en liet haar rechterklauwen in het vlees zakken dat ze vond. Ze hapte naar adem toen ze plotseling boven de vloer zweefde en in boze amethistogen staarde. De goedkope stiletto's vielen op de grond en ze sloeg haar andere hand om zijn nek, in de hoop dat ze zijn ruggenmerg kon doorsnijden en zichzelf zou kunnen bevrijden.

      Omdat ze voelde dat een amethistachtige blik bij haar binnendrong, kon ze niet voorkomen dat ze slap werd… nu hing ze alleen aan haar haar.

      “Laat me gaan,” fluisterde Morgana opeens bang. Ze was sterk, één van de sterkste in dit deel van de sloppenwijken, maar deze vampier waarvan ze dacht dat het een gemakkelijke moord was, was veel sterker dan alles wat ze ooit was tegengekomen.

      "Jou laten gaan?" Vroeg Michael alsof het concept hem vreemd was. “Je hebt al deze mensen en demonen gedood vanwege hun uiterlijk en je wilt dat ik je laat gaan?”

      "Ik geef je al het menselijk bloed dat je wilt," fluisterde Morgana half sissend. "Ik zal je dienaar zijn ... Ik lok ze naar binnen en breng ze naar je toe."

      “Ik heb geen hulp nodig bij het vangen van mijn volgende maaltijd,” zei Michael sardonisch. Zijn stem werd abrupt zachter, "maar mijn beste ... ik durf te wedden dat demonen beter smaken dan mensen."

      Morgana

Скачать книгу